«Καθώς ένα κουμπί άμα φαγώνεται η κλωστή του κρέμεται και πέφτει, η αντοχή κρατά όσο το ρούχο είναι καινούργιο, μέχρι να παλιώσει. Ο κόσμος είναι άλλο το μέσα κι έξω, μαζί σάρκα και μυστήριο. Κανένας δεν μπορεί να ξεχωρίσει γιατί τα δυο δίνουν ζωή κι όταν πεθαίνουμε ακόμη. Μετά από μας μένει το αποτύπωμα που αφήσαμε στη γη καθώς το σχεδίασε ένα αίσθημα ακατανόητο σαν έφτιαχνε και γυμνούς και ντυμένους και για όλους τους καιρούς», έγραφε, προφητικά, στην ποιητική του συλλογή «Χνάρια λαφριά» ο Γιώργος Μπρουνιάς, η οποία εξεδόθη από το Ροδακιό και περιλάμβανε ποιήματα που σκάρωσε τη διετία 2008-2010.
Τα έγραψε μόλις είχε φύγει από την «Κ», όπου είχαμε την τύχη να εργαστούμε δίπλα του εμείς οι συντάκτες του πολιτιστικού για 18 ολόκληρα χρόνια.Πριν από λίγες ημέρες «αναχώρησε» και αυτός με χνάρια λαφριά σε ηλικία 76 ετών, ύστερα από σύντομη και σκληρή μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω τις μεγάλες του αγάπες: μουσική, ποίηση, λογοτεχνία, τέχνη, κάποιους πολύτιμους φίλους. Αντίθετα με τους περισσότερους δημοσιογράφους που εστιάζουν στην είδηση, την πληροφορία, αδιαφορώντας συχνά για το ύφος της γραφής, εκείνος μάτωνε για την τελειότητα της πένας του. «Χτένιζε» τα κείμενα και τις μεταφράσεις, με τα «καλοσιδερωμένα» ελληνικά και τις ωραίες διατυπώσεις. Αρνείτο όμως πεισματικά να υπογράφει τα κομμάτια του με θέμα τον ευρωπαϊκό πολιτισμό στη σελίδα που επιμελείτο μια φορά την εβδομάδα στην «Κ». Ισως διότι, παρά τη μεγάλη του προϋπηρεσία στο επάγγελμα από την ελληνική υπηρεσία του BBC (1974-1979), κατόπιν στα «Νέα» έως το 1990 και ύστερα στη δική μας έκδοση μέχρι και την αφυπηρέτησή του το 2008, ο Γιώργος Μπρουνιάς δεν θεωρούσε τον εαυτό του δημοσιογράφο, όσο έναν καλό αγωγό μόρφωσης και καλλιέργειας για το αναγνωστικό κοινό.
Ηταν, λοιπόν, ένας γραφιάς που ήξερε πώς να φυλάει το επίθετό του γι’ αυτά με τα οποία ο ίδιος ταυτιζόταν περισσότερο και γνώριζε καλύτερα, την πεζογραφία και την ποίησή του, τα καταπληκτικά του χαϊκού που είχαν πάλι εκδοθεί από το Ροδακιό.Θυμάμαι, όλοι θυμόμαστε, πόσες πολλές φορές ανατρέχαμε σε αυτόν για βοήθεια, καθώς το μυαλό του ήταν πραγματική βιβλιοθήκη ενημερωμένη με όλες τις εκδόσεις τέχνης και όλη τη δισκογραφία της κλασικής μουσικής. Σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε η ευκολία του Διαδικτύου, ο Μπρουνιάς μάς προσέφερε τη μοναδική του κατάρτιση, μαζί με δωρεάν βιβλιογραφία: «Αν θες να μάθεις περισσότερα για τον Λούσιαν Φρόιντ, κυκλοφορεί το τάδε βιβλίο που θα σε βοηθήσει» ή «Στη Λέσχη του Δίσκου θα βρεις τη δείνα ηχογράφηση». Απολύτως μονήρης, προτιμούσε τη συντροφιά της ανάγνωσης και της ακρόασης. Μια συνήθειά του που ξέραμε όλοι μαρτυρούσε την τάση για μοναξιά: στο εντευκτήριό μας στο Νέο Φάληρο παράγγελνε ταυτόχρονα δύο φρέντο για τον ίδιο. Καθόταν μόνος σε ένα τραπέζι και τους έβαζε αντικριστά, λες και περίμενε κάποιον. Ετσι, η θέση απέναντί του έμενε κενή. Απίστευτο ήταν και το λοξό του χιούμορ. Ενα μεσημέρι οι γείτονές του το γλεντούσαν με λαϊκά τραγούδια στη διαπασών. «Δεν άντεχα άλλο. Βγήκα στο μπαλκόνι και τους απείλησα ότι θα τους βάλω κουαρτέτα εγχόρδων. Σίγησαν».Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Σπούδασε αρχαιολογία και παρουσιάστηκε στα γράμματα δημοσιεύοντας σε περιοδικά («Λέξη», «Εκηβόλος») στη δεκαετία του ’80. Η τελευταία του ποιητική συλλογή «Τέντα στον αέρα» βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να αποτεφρωθεί και να σκορπιστεί η στάχτη του στη θάλασσα.
