Καθείς και οι αδυναμίες του, η δική μου είναι η θάλασσα. Και για όλους εμάς που αγαπάμε με πάθος τις ναυτικές ιστορίες, η χθεσινή ανεύρεση του ναυαγίου της «Καρτερίας», του θρυλικού σκαριού του Ερνστ Σάκλετον, είναι η είδηση του αιώνα. Oχι επειδή το ξύλινο πλοίο κρύβει κάποια μυστήρια που έπρεπε να λυθούν, αλλά διότι ανασύρει από τον πυθμένα της λήθης μια προσωπικότητα που έμεινε στην αιωνιότητα ως μοναδικό υπόδειγμα ηγεσίας σε ακραίες συνθήκες. Ο εξερευνητής πέρασε με χρυσά γράμματα στα ναυτικά χρονικά όχι διότι υλοποίησε τον σκοπό της παράτολμης αποστολής του το 1915, δηλαδή να διασχίσει πεζή τον Νότιο Πόλο, αλλά διότι κατάφερε να διασώσει όλα τα μέλη του πληρώματός του σ’ έναν γολγοθά μέσα στον πάγο, με το πλοίο του να έχει αφανιστεί.
Η «Καρτερία» εντοπίστηκε 107 χρόνια μετά στον βυθό της θάλασσας Βέντελ στην Ανταρκτική σε εξαιρετικά καλή κατάσταση, χάρις σε μια ειδική ερευνητική ομάδα που αναζητούσε το καράβι με λίγες, ωστόσο, πιθανότητες ανεύρεσης. Δεν ήταν μονάχα το μεγάλο βάθος που έφτανε στα τρία χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια του νερού, αλλά το γεγονός ότι η κατάδυση των υποβρυχίων ρομπότ έπρεπε να γίνει σε ένα περιβάλλον όπου ο πάγος ανοιγοκλείνει. Ομως ο επικεφαλής αρχαιολόγος Μένσουν Μπάουντ και τα μέλη της αποστολής κατάφεραν να βρουν το κουφάρι της «Καρτερίας», να το φωτογραφίσουν και να το βιντεοσκοπήσουν. Το πιο συγκινητικό είναι ότι ο εντοπισμός του σκαριού έγινε ακριβώς 100 χρόνια μετά τον θάνατο του Σάκλετον, που είχε «φύγει» από τη ζωή στις 5 Μαρτίου 1922.
Ο Βρετανοϊρλανδός που είχε ξαναταξιδέψει άλλες δύο φορές στον Νότιο Πόλο την εποχή των μεγάλων εξερευνήσεων, ανέλαβε να κάνει ένα ακόμα ριψοκίνδυνο ταξίδι για να επανορθώσει το τρωθέν γόητρο των συμπατριωτών του το 1914. Ο Νορβηγός Αμούδσεν είχε ήδη προλάβει έναντι του Σκοτ να κατακτήσει την απάτητη αυτή περιοχή. Στόχος του Σάκλετον ήταν να κάνει το πέρασμα με τα πόδια. Ομως η «Καρτερία» εγκλωβίστηκε και βυθίστηκε, αφήνοντάς τον στην εσχατιά της Ανταρκτικής με ελάχιστες προμήθειες και 28 άνδρες. Πρώτο του επίτευγμα ήταν η ψυχική ενότητα του πληρώματος και δεύτερη ο σχεδιασμός της διάσωσης. Αρχικά χρησιμοποίησαν το πλοίο για τη στέγαση, μέχρι που το ξύλο συνεθλίβη. Μην έχοντας εναλλακτικές, επιβιβάστηκαν σε βάρκες και έφτασαν σ’ ένα μικρό νησί που κατοικούσαν πιγκουίνοι και φώκιες. Από εκεί μία από τις λέμβους συνέχισε το ταξίδι μέχρι τον πολιτισμό. Υστερα οργανώθηκε η τελική επιχείρηση επιστροφής για να μαζέψουν και τους υπόλοιπους. Πολλούς μήνες μετά το ναυάγιο γύρισαν όλοι πίσω σώοι και αβλαβείς. Οσο για την «Καρτερία», ήταν το πιο ταιριαστό όνομα που θα μπορούσαν να έχουν δώσει στο πλοίο τους.
