Η πρώτη γνωριμία μου με το «Dreamscape», την εγκατάσταση που παρουσιάζει αυτή την περίοδο στην γκαλερί Ζουμπουλάκη της πλατείας Κολωνακίου η Αλεξάνδρα Αθανασιάδου, έγινε στο εργαστήρι της. Ενα μικρό οίκημα πλάι στο παλιό πέτρινο σπίτι στην Εκάλη, που είναι το καταφύγιο της εργασιοθεραπείας της. Εκεί κλείνεται για να κάνει τις ιδέες της να αποκτήσουν σάρκα και οστά, χωρίς σύνδεση με τον έξω κόσμο. Σε αυτό το προστατευμένο περιβάλλον είδα, λοιπόν, αυτόν τον κύκλο με τα βότσαλα με τα κλαδιά δένδρων, μια ωδή για την προστασία που μας παρέχει η φύση. Αναρωτιόμουν πώς θα έδειχνε μέσα στους τέσσερις τοίχους της αίθουσας τέχνης στην καρδιά της Αθήνας. Κάτι καμωμένο με φυσικά υλικά, με πέτρα και ξύλο, o αέρας και το νερό υπαινίσσονται, εμφυτευμένα σε συνθήκες τεχνητές. Μήπως ήταν μια ακύρωση του ίδιου του σκοπού της γέννησής του; Ολα όμως λειτούργησαν μαγικά, και το λιλιπούτειο ερημονήσι της Αλεξάνδρας πέτυχε τον σκοπό του. Εγινε κάτι σαν τον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, ένας τόπος ψυχικής αυτάρκειας.
Στα εγκαίνια της περασμένης εβδομάδας, οι παρθενικοί θεατές είχαν ένα είδος ντροπαλοσύνης, περικύκλωναν το έργο, αλλά δεν έκαναν την αποφασιστική κίνηση να περάσουν στο εσωτερικό του. Η ίδια η καλλιτέχνις τούς παρότρυνε να βρεθούν για λίγο σε αυτή την επικράτεια που έφτιαξε για να μας μιλήσει για τη δύναμη αλλά και το εύθραυστον του τοπίου. Ενα κομμάτι γης εξαγνισμένο, κατάλληλο για διαλογισμό και σκέψη. Σε μια εποχή σκληρή, που όλα γύρω μας αλλάζουν και εμείς αισθανόμαστε ανήμποροι και νωθροί να αντιδράσουμε, μόνο το εσωτερικό ταξίδι μάς απομένει. Αυτό είναι και το νόημα της εγκατάστασης που επωαζόταν ως ιδέα στο μυαλό της καλλιτέχνιδος για τρεις δεκαετίες, αλλά βρήκε χώρο να γεννηθεί μέσα στην καραντίνα. Η Δάφνη Ζουμπουλάκη με το δικό της διεισδυτικό βλέμμα συνέβαλε στο να παρουσιαστεί το έργο με σωστό τρόπο, απογυμνωμένο και αύταρκες.
Σε όλη της την καλλιτεχνική πορεία, η πρώτη ύλη των έργων της προερχόταν από παραλίες, ταρσανάδες και αποθήκες. Αυτή τη φορά αποφάσισε να μην επέμβει πάνω σε αυτά τα στοιχεία, αλλά να τα σκηνογραφήσει με τον δικό της τρόπο. Είναι η πρώτη φορά που κάνει κάτι τέτοιο από το 1989, όταν και ξεκίνησε η καριέρα της. Αυτό το καλοκαίρι στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή, στην Ανδρο, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε αυτή τη μακρόχρονη αναζήτησή της και τον πειραματισμό της με πολλά αντικείμενα. Τα τελευταία χρόνια, το μουσείο παρουσιάζει αναδρομικές Ελλήνων καλλιτεχνών, και είναι η πρώτη φορά που θα δούμε τόσα γλυπτά στις κομψές του αίθουσες: άλογα, θώρακες, βιβλία θα παραταχθούν κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπά. Η έκθεση στο Κολωνάκι θα διαρκέσει έως τις 2 Απριλίου.
