Το βιβλίο του Γιώργου Αρχιμανδρίτη «Γιάννης Μπεχράκης. Με τα μάτια της ψυχής», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, έχει κάτι φοβερά καίριο. Δείχνει μέσα από τις λήψεις του πρώιμα χαμένου –το 2019– διαπρεπούς φωτορεπόρτερ τη διαχρονική φρίκη του πολέμου. Βραβευμένος με Πούλιτζερ, είχε απαθανατίσει μερικές από τις σφοδρότερες συγκρούσεις με τον φακό του και είχε προλάβει το 2014 τον πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία. Στα μικρά διαλείμματα των αποστολών του είχε παραχωρήσει στον συγγραφέα και δημιουργό ντοκιμαντέρ μια σειρά από συνεντεύξεις που αποτελούν τον καμβά αυτού του βιβλίου, το οποίο παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα στο Μουσείο της Ακρόπολης. Εκτός από τον συγγραφέα, τον λόγο πήραν o φωτογράφος του Reuters Αλκης Κωνσταντινίδης, η Χριστίνα Ψαρρά, μέλος ανθρωπιστικών αποστολών και γενική διευθύντρια του Ελληνικού Τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, ενώ έστειλε μαγνητοσκοπημένο μήνυμα και ο Ντούσαν Βράνιτς, επικεφαλής φωτογράφος του Associated Press για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Θα μπορούσε να ξεχωρίσει κανείς πολλά από αυτά που ειπώθηκαν. Ομως η πιο συγκινητική στιγμή είναι όταν η έφηβη κόρη του Μπεχράκη, Ρεβέκκα, που παρευρέθηκε στην εκδήλωση με τη μητέρα της Ελισσάβετ Σαρίδου, διάβασε το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο με τα λόγια του πατέρα της: «Καλύπτοντας το θέμα των προσφύγων, υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που αισθάνθηκα συγκίνηση. Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μία απ’ αυτές, θα ήταν όταν, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2015, είδα ξαφνικά μπροστά μου, στα σύνορα Ελλάδας – FYROΜ, έναν Σύρο να περπατάει μέσα στη βροχή, κρατώντας αγκαλιά την κόρη του. Περπατούσε πολλά χιλιόμετρα στον δρόμο που αυτός θεωρούσε τον δρόμο της ελπίδας, της ελευθερίας και της λύτρωσης, τον δρόμο που θα τον έφερνε στη Βόρεια Ευρώπη και θα τον οδηγούσε σε μια καλύτερη ζωή. Καθώς περνούσε, λοιπόν, από μια γέφυρα, με μαύρες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών στην πλάτη του για να προστατευτεί από τη βροχή, κάποια στιγμή έγειρε και έδωσε ένα φιλί στην κόρη του.»
Ο άνθρωπος αυτός που πλησίαζε προς το μέρος μου, δίνοντας στο παιδί του την αγνή πατρική αγάπη του, μου φάνηκε σαν ένας γίγαντας. Νομίζω ότι όλοι οι πατεράδες θα ήθελαν να είναι σαν αυτόν, και όλες οι κόρες και οι γιοι θα θέλανε να έχουν έναν τέτοιο πατέρα. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, αυτή η στιγμή ήταν για μένα συγκλονιστική, μια στιγμή που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό και στην καρδιά μου. Λέω μάλιστα συχνά, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι με τη φωτογραφία αυτή απέδειξα ότι υπάρχουν σούπερ ήρωες. Γιατί, ουσιαστικά, οι σούπερ ήρωες είναι πλάσματα της φαντασίας μας που θα θέλαμε να υπάρχουν. Στην πραγματική ζωή, όμως, κάποιοι άνθρωποι καθημερινοί γίνονται αληθινοί υπεράνθρωποι.»Μπορεί να είναι κάποιος που τον βλέπεις και δεν του δίνεις καν σημασία ή τον περιφρονείς. Φτάνει όμως μια στιγμή που αυτός ο “ασήμαντος” άνθρωπος θα διαψεύσει όλες τις προκαταλήψεις μας για τον τρόπο που είναι ντυμένος, για το πώς φαίνεται, αν είναι όμορφος ή άσχημος, και θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή και τόσο όμορφη, μια παγκόσμιας δύναμης πράξη που θα μας αφήσει άναυδους. Οταν έδειξα στην εντεκάχρονη τότε κόρη μου αυτή τη φωτογραφία, μου είπε: “Μπαμπά, θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς αυτοί”. “Ναι”, της απάντησα, “κι ας ελπίσουμε ότι ποτέ δεν θα συμβεί κάτι που θα μας αναγκάσει να βρεθούμε στη θέση τους”. Ομως ποτέ δεν ξέρεις. Κι αυτό πάντα πρέπει να το θυμόμαστε».
