Για εμάς τους Eλληνες που έχουμε τόσο στενές σχέσεις με την οικογένειά μας, ο λώρος με τον γονιό κόβεται συνήθως μετά τον θάνατο του τελευταίου. Ανάμεσα στα επαχθή διαδικαστικά που ακολουθούν τη φυγή του είναι και να αδειάσει κανείς τα πράγματα από την οικογενειακή εστία, ένας πολύ βαθύς αποχωρισμός. Ο,τι κι αν ακουμπάς, ό,τι κι αν βλέπεις ή μυρίζεις, ανακινεί τον ποταμό των αναμνήσεων και των συναισθημάτων με μια ορμή που δεν έχει επιστροφή. Η φωτογράφος Κατερίνα Καλούδη, που πρόσφατα βίωσε την εκδημία της μητέρας της, αποφάσισε να μεταβολίσει το πένθος σε μια σειρά εικόνων. Στην έκθεση «Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου», στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, η εικαστικός μάς δείχνει μια ενότητα δουλειάς που σκαρώθηκε in situ στην τραπεζαρία του πατρογονικού σπιτιού. Η δημιουργικότητα δεν απαλύνει την απώλεια, αλλά οδηγεί την ίδια και εμάς τους θεατές σε μια σειρά από σκέψεις που σχεδόν είναι οικουμενικές και αναπόφευκτες.
«Η διαδικασία σχετίζεται με τη βαθύτερη συνειδητοποίηση ότι μετά τον θάνατο των παππούδων μας και στη συνέχεια των γονιών μας δεν απομένει πια κανένας πίσω μας. Πως η ζωή τρέχει και αλλάζει συνεχώς και πως εμείς, όπως και όλοι άλλωστε, θα κάνουμε τον κύκλο μας. Συγχρόνως, κοιτώντας το παρελθόν, συνειδητοποίησα τον σύνδεσμο με τους σημαντικούς άλλους, δηλαδή αυτούς που μου έδωσαν την πρώτη εικόνα τού τι σημαίνει σπιτικό και οικογένεια. Ενιωσα πως όσο περισσότερο γνωρίζουμε πράγματα για την οικογένειά μας και την ιστορία της, τόσο περισσότερο γνωρίζουμε τον εαυτό μας», σημειώνει στο προλογικό σημείωμα. Η ίδια ομολογεί πως το άδειασμα του σπιτιού από τα πράγματα της έδωσε τον χρόνο να τιμήσει, να συγχωρέσει, να ευχαριστήσει και στο τέλος να μπορέσει να αποσυνδεθεί από τους δικούς της.
Η έκθεση είναι μια προσωπική αφήγηση με την ανασύνθεση σπαραγμάτων: παλιές φωτογραφίες, ρούχα, αντικείμενα, σημειώματα, το απτό μέρος που αφήνουν οι τεθνεώτες. Αυτά μπλέκονται με τα συναισθήματα, τη θύμηση, τις οικογενειακές ιστορίες, το άυλον της υπόθεσης. Με έναν περίεργο τρόπο αυτή η δουλειά της Καλούδη, τόσο διαφορετική από τις προηγούμενες, κρύβει μέσα της την ψυχική συνέπεια που χαρακτηρίζει την εικαστικό. Γεννημένη στην Αθήνα, με σπουδές στο εξωτερικό και πολλά ταξίδια, με μια εξωστρέφεια στον φακό της, όπως εξηγούσε και παλαιότερα στη στήλη, ήθελε να είναι εκεί όπου «συνέβαιναν τα πράγματα».
Αργότερα, με τη γιόγκα και τον διαλογισμό άρχισε να αναζητά μιαν άλλη διάσταση, που στηρίζεται στη σιωπή και στον αναστοχασμό. Λογικό ήταν, λοιπόν, ένα τόσο καθοριστικό γεγονός όσο ο θάνατος της μητέρας της να την οδηγήσει πια σε ένα εσωτερικό ταξίδι που είχε τη γενναιοδωρία να το μοιραστεί μαζί μας.
