Tον τελευταίο καιρό ο Χάρης ανέβαζε στην προσωπική του ιστοσελίδα στο Facebook παλιές φωτογραφίες. Εγκαίνια εκθέσεων, παρουσιάσεις καταλόγων, συνάξεις, αναμνηστικές λήψεις με καλλιτέχνες και γκαλερίστες που δεν ζουν πια αλλά ο ίδιος είχε συνοδοιπορήσει μαζί τους, όπως ο Φασιανός, ο Τέτσης ή η Μαριλένα Λιακοπούλου. Δυστυχώς δεν περνούσε από το μυαλό, ημών των γνωστών του, πως είναι ο δικός του διακριτικός αποχαιρετισμός από τη ζωή. «Εφυγε» χθες στα 72 του χρόνια ύστερα από μάχη με τον καρκίνο και φαίνεται πως τακτοποιούσε όλον αυτόν τον καιρό τα αρχεία και τις μνήμες του. Το άγγελμα του θανάτου του βύθισε σε πένθος όλους όσοι ασχολούμαστε με την τέχνη στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Hταν άλλωστε ένας από τους πλέον δραστήριους ιστορικούς τέχνης και επιμελητές, ένας εξαιρετικά καλλιεργημένος άνθρωπος που μπορούσε μέσα από τον αγωγό της καλλιτεχνικής δημιουργίας να αναδείξει μια ολόκληρη εποχή, κάποιος που είχε συναναστραφεί εκείνους που συναπάρτιζαν το σύμπαν της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της χαρακτικής, του συλλέγειν και των μουσείων στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά. Ενας χαρισματικός γραφιάς που μπορούσε να φέρει στα μέτρα του μέσου αναγνώστη εφημερίδων και περιοδικών τις δυσκολότερες και πιο σύνθετες έννοιες.
Ψηλός και εύσωμος, με τη χαρακτηριστική γενειάδα, τη φωνή και το τρανταχτό του γέλιο, προσηνής, ανοιχτόκαρδος, χιουμορίστας είχε τη βορειοελλαδίτικη ζεστασιά και προσήνεια. Γεννημένος στην Κομοτηνή το 1950 είχε σπουδάσει στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθώς και στο Πανεπιστήμιο του Ααχεν. Ηταν υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 δημοσίευε δοκίμια για την τέχνη σε ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα περιοδικά και σε συλλογικούς τόμους. Ξεκίνησε τότε και την πορεία του ως τεχνοκρίτης στον αθηναϊκό ημερήσιο και περιοδικό Τύπο – με πιο πρόσφατη την πολυετή του παρουσία στην εφημερίδα «Τα Νέα». Είχε αφήσει τη σφραγίδα του σε συλλογές και μουσεία καθώς χρημάτισε καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης (Ρόδος), σύμβουλος της Εθνικής Πινακοθήκης (1990-94).
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί σε στενό κύκλο. Είχε δηλώσει την επιθυμία να αποτεφρωθεί το σώμα του και να σκορπιστούν οι στάχτες στον Ιασμο, στη γέφυρα που ενώνει τις δύο όχθες Ροδόπης – Κομοτηνής. Οπως έλεγε, ήθελε πριν φύγει να ξανασυναντήσει συμβολικά τα ρέοντα νερά των παιδικών κολυμβητικών αναμνήσεων και ψαρέματος, κάτω από τη λιθόκτιστη γέφυρα 17ου αιώνα: «Ανάμεσα στα παλαιοχριστιανικά ερείπια προσδοκώ ένα νέο βάπτισμα ως μήνυμα αναγέννησης αλλά και μία συναρπαστική αντάμωση με τους ήρωες των παιδικών μου αναμνήσεων, τον Χάκλμπερι Φιν και τον Τομ Σόγιερ». Καλό ταξίδι, Χάρη…
