«Με ψυχρή λογική η ελληνική ιστορία δεν θα είχε γραφτεί. Η Επανάσταση του 1821 δεν θα είχε ξεκινήσει ακόμα, γιατί και αυτή δεν ήταν λογική. Το ελληνικό “ΟΧΙ” στους Ιταλούς ήταν ζεστό σαν φωτιά», γράφει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του ένας από τους ηρωικότερους Ελληνες πολεμιστές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λαρισαίος πιλότος Κωνσταντίνος Χατζηλάκος. «Πέταξε» χθες για στους αιθέρες, σε ηλικία 102 ετών, έχοντας ευτυχήσει να δει την πατρίδα του λεύτερη και δημοκρατική. Η πορεία του ήταν μεγαλειώδης. Το 1940 βρέθηκε ξαφνικά, ως εικοσαετές παλικάρι, από το λίκνο της Σχολής Ικάρων στις φλόγες των πολεμικών συγκρούσεων, δίνοντας το «παρών» σε όλα τα επικίνδυνα μέτωπα: Βόρειος Αφρική, Μεσόγειος, Ιταλία, Γιουγκοσλαβία και Αιγαίο. Μάχιμο στέλεχος της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας ήταν από εκείνους τους τολμηρούς που συνέχισαν τον αγώνα μακριά από την Ελλάδα. Πολέμησε κυριολεκτικά παντού.
Μετά την πτώση της Κρήτης, τον Μάιο του 1941, βρέθηκε με τους συμμαθητές του και τους υπόλοιπους Ελληνες αεροπόρους αρχικά στην Αίγυπτο και από εκεί στην (τότε) Παλαιστίνη, στο Σουδάν, στη Ροδεσία (Ζιμπάμπουε) και στη Ν. Αφρική για τη συνέχιση της εκπαίδευσης πριν ενταχθεί στις ελληνικές πολεμικές μοίρες δίωξης και βομβαρδισμού στη Μεση Ανατολή, που επιχειρούσαν κάτω από την ομπρέλα της RAF. Το 1943 με τη 336η Μοίρα Διώξεως άρχισε να πετάει με Hurricane και αργότερα με Spitfire, κερδίζοντας δέκα πολεμικά παράσημα. Εκείνη την περίοδο έζησε απίστευτα πράγματα. Πήρε μέρος σε πάνω από 200 πολεμικές αποστολές, που ήταν όλες επικίνδυνες όχι μόνον εξαιτίας των πυρών του εχθρού, αλλά και της ευπαθούς κατάστασης που συχνά είχαν τα πολεμικά αεροσκάφη της εποχής. Βίωσε τον χαμό δεκάδων φίλων και συμμαθητών του ικάρων που δεν γύρισαν ποτέ στη βάση έπειτα από επιθέσεις ή αεροπορικά δυστυχήματα. Στην αυτοβιογραφία του («Η τελευταία αποστολή», εκδόσεις Μίλητος) αναφέρεται στις απώλειες αυτές σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «Μαύρη αριθμητική». «Μετρήσαμε 12 νεκρούς σε σύνολο 20 χειριστών που είχε η κάθε Μοίρα. Πήγαιναν δύο αεροπλάνα και γύριζε πίσω ένα. Πήγαιναν τέσσερα και γύριζαν δύο. Μια μέρα πήγαν πάλι τέσσερα και δεν επέστρεψε κανένα». Ηξερε τόσο ο ίδιος όσο και οι συμπολεμιστές του ότι στο πιλοτήριο έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα – γράμματα, αλλά τίποτε δεν τους έκαμψε. Η «αποζημίωσή» του ήταν ότι πέταξε με το αεροσκάφος του πάνω από την Ακρόπολη στην απελευθέρωση της Αθήνας. Την περίοδο 1945-1967 διετέλεσε εκπαιδευτής σε στρατιωτικές σχολές και των τριών Οπλων των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς και διοικητής μεγάλων αεροπορικών μονάδων και διευθυντής επιχειρήσεων σε στρατηγεία του ΝΑΤΟ. Το 1964-1967 ήταν ακόλουθος Αμυνας στην ελληνική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον. Αποστρατεύτηκε τον Απρίλιο του 1967, για να αποστασιοποιηθεί από τη χούντα. Στα επόμενα χρόνια της ζωής του διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος της Χαλυβουργικής, ενώ από το 1978 έως και το 1997 ήταν τεχνικός σύμβουλος της αεροδιαστημικής εταιρείας McDonnell Douglas Corporation. Το 2006, στα 86 του, εφηύρε τον Triton, τον ελληνικό μετατροπέα κυματικής ενέργειας σε ηλεκτρισμό, ύστερα από έρευνες 29 ετών.
