Πρόσφατα είδα τη μεγάλη ομαδική του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης για την «Αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας» που καταγράφει πώς οι άνθρωποι ερωτεύονται και συνδέονται στην περίοδο της μονοκρατορίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ενδιαφέρουσα έκθεση; Απολύτως, διότι επιτελεί τον σκοπό της. Τα έργα είναι καλά διαλεγμένα και καίρια. Αποτυπώνεται ανατριχιαστικά πώς οι οθόνες, τα πληκτρολόγια και οι αλγόριθμοι ορίζουν τα θέματα της καρδιάς και του κορμιού μας. Εφυγα με σφίξιμο στην ψυχή. Ηθελα επειγόντως συναισθηματικό αντίδοτο, κάτι που να με ξαναγυρίσει πίσω στην αφή και στη μυρωδιά, στη φύση και στην ομορφιά της. Και το βρήκα στη νέα έκθεση της Δήμητρας Σκανδάλη που εγκαινιάστηκε το περασμένο Σάββατο στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών.
Οφείλω τη γνωριμία με τη δουλειά της καλλιτέχνιδος στον χαρισματικό επιμελητή εκθέσεων Κώστα Πράπογλου, που τη συμπεριέλαβε στις δύο πρόσφατες μεγάλες ομαδικές που έκανε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί. Τώρα οι δυο τους ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους σε ένα ωραίο αφιέρωμα που ήδη προτού ανοίξει είχε κλέψει τις εντυπώσεις. Πέρασα μερικές ημέρες πριν από τα εγκαίνια από την οδό Γλύκωνος στη Δεξαμενή και είδα περαστικούς και επισκέπτες να φωτογραφίζουν από τα παράθυρα την εικαστικό να πλέκει με προσοχή ξηρά άνθη μπουκαμβίλιας σε ένα αριστοτεχνικό, αιθέριο «κέντημα» που απλώνεται στον χώρο. Αυτά τα ταπεινά λουλουδάκια που τα σπρώχνει το μελτέμι στις άκρες της αυλής είχαν γίνει στα δάχτυλά της πολύτιμα υλικά τέχνης.
Η Σκανδάλη έχει ως πρώτη ύλη φυτά και λουλούδια της Πάρου, το νησί από το οποίο κατάγεται και όπου περνά μεγάλο μέρος της ζωής της, αν και ταξιδεύει πολύ για να γνωρίσει άλλους τόπους έμπνευσης. Μόλις ανοίξει κανείς την πόρτα της γκαλερί, μοσχοβολά θυμάρι και ρίγανη. Χρησιμοποιεί βότανα και άλλα μέρη φυτών, φύλλα φραγκοσυκιάς, καθώς και χαρτί, πλαστικό, ύφασμα, ξύλο, ακρυλικό γυαλί (plexiglass), βότσαλα, μάρμαρο, θραύσματα βράχου, μελάνι, φύκια και χαλκό. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο δεν είναι ότι η Σκανδάλη (γεννημένη το 1969) κάνει μια ωδή στη φύση, αλλά ότι τα έργα της έχουν την υπομονή, τη στωικότητα και την εφευρετικότητα που είχαν κάποτε οι άνθρωποι της αναλογικής εποχής. Οταν τίποτε δεν προσφερόταν με το πάτημα ενός κουμπιού και έπρεπε κανείς να έχει τη ζέση να περιμένει, να δημιουργεί, να βρίσκει λύσεις.
Και η ίδια πάντως παραδέχεται ότι η παιδική της ηλικία στις Κυκλάδες έχει διαμορφώσει την εικαστική της ταυτότητα. Τα έργα της είναι σαν να θροΐζουν και δεν είναι καθόλου τυχαίο που έδωσε στην έκθεση τον τίτλο «Ψίθυροι στα χέρια μου». Αξίζει πραγματικά μια επίσκεψη στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, για να φύγετε μετά με την καρδιά στη σωστή της θέση.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr