Hταν μια είδηση αναπάντεχη –σαν κεραυνός εν αιθρία– που βύθισε στο πένθος τους ανθρώπους του πολιτισμού και όχι μόνον. Η Δέσποινα Γερουλάνου, που μας άφησε τόσο νωρίς –μόλις στα 65 της χρόνια–, ήταν άλλωστε ευρέως αγαπητή παντού: στο Μουσείο Μπενάκη όπου εργάστηκε για χρόνια, στην Ελευσίνα όπου χρημάτισε πρόσφατα πρόεδρος του Δ.Σ. της διοργάνωσης για την προετοιμασία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, στον κόσμο των καλλιτεχνών, του θεάτρου και του κινηματογράφου (στα νιάτα της είχε υπάρξει ηθοποιός), των συλλεκτών, με τους οποίους είχε προσωπική σχέση και αγάπη. Με ό,τι καταπιανόταν το έκανε με πάθος, ανιδιοτέλεια και εργατικότητα: ας γίνει καλά η δουλειά και εκείνη δεν την ένοιαζε διόλου να φαίνεται ή να προβάλλεται.
Γυναίκα μεγάλης ομορφιάς και γοητείας, απόγονος των Καλλιγάδων, των Μπενάκηδων και των Γερουλάνων (ένα μεγαλοαστικό χαρμάνι, εμποτισμένο με καλλιέργεια και ταπεινότητα, που σπάνια συναντάς στην Ελλάδα), έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο Ανδρέα Ντέγκα πριν από δύο χρόνια. Τότε διαγνώστηκε και η ίδια με ιδιοπαθή πνευμονική ίνωση, πάθηση που ανήκει στα αυτοάνοσα. Τον τελευταίο μήνα η υγεία της επιδεινώθηκε ραγδαία και νοσηλεύτηκε, για να καταλήξει χθες σε ιδιωτικό νοσοκομείο του Χολαργού. Μιας και ποτέ δεν είχε μιλήσει για τον γολγοθά που αντιμετώπιζε, το άγγελμα του θανάτου της προκάλεσε σοκ. Εδωσε τη μάχη σιωπηλά και με αξιοπρέπεια, όπως έκανε με καθετί στη ζωή της. Ηξερε να είναι στωική.
Γεννημένη το 1958 στην Αθήνα, θυγατέρα της Αιμιλίας Καλλιγά, η οποία ήταν το μοναδικό εγγόνι του Αντώνη Μπενάκη, και του Μαρίνου Γερουλάνου, από οικογένεια με μεγάλες εκτάσεις στην Αργυρούπολη. Οι πρόγονοί της κληροδότησαν τον πατριωτισμό, τη λατρεία για τη φύση, την έφεση στη χειροτεχνία, την αγάπη για τη γνώση σε εκείνη και τα αδέλφια της: την Ειρήνη, τον Παύλο και τη Μαρίνα. Η Δέσποινα σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επιστρέφοντας στην Αθήνα δέχθηκε πρόταση από τον οικογενειακό φίλο Τάκη Χορν να παίξει μαζί του στο θέατρο και η πρώτη της εμφάνιση ήταν ως Χίλντα στον «Αρχιμάστορα Σόλνες».
Αργότερα φοίτησε και στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν», ενώ εμφανίστηκε και στην ταινία «Βαριετέ» το 1985, με σκηνοθέτη τον Νίκο Παναγιωτόπουλο. Τελικά, θεωρώντας η ίδια ότι δεν έχει πολύ ταλέντο, αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Παρωθούμενη από τον σκηνογράφο Διονύση Φωτόπουλο πήγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου, γλυπτικής και κοσμήματος κοντά στη Λίλα ντε Νόμπιλι, και το 1991 παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση κοσμήματος στην Αθήνα. Ακολούθησαν και άλλες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
Η πιο μεγάλη συμβολή της ήταν, ίσως, πως από το 1994 ήταν υπεύθυνη για τα πωλητήρια του Μουσείου Μπενάκη. Με μάτι κοφτερό, μεγάλο σεβασμό για τα όμορφα και καλοφτιαγμένα αντικείμενα, ήταν εκείνη που μας σύστησε πολλούς καλλιτέχνες επιλέγοντας τη δουλειά τους για την Κουμπάρη, την Πειραιώς και όχι μόνον. Η παρουσία της στη δύσκολη και γεμάτη εμπόδια προετοιμασία για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα ήταν πάνω από καίρια. Ηταν η εξισορροπιστική προσωπικότητα που κατάφερνε να καταπραΰνει τις εντάσεις όταν έβγαιναν κάθε τόσο μαχαίρια ή μικροεγωισμοί. Με τον εκλιπόντα σύζυγό της είχε περάσει μια μικρή οδύσσεια για να υιοθετήσει δύο παιδιά, τον Σωτήρη και την Αιμιλία, η οποία είναι στο φάσμα του αυτισμού.
Η Δέσποινα θα μας λείψει πολύ –σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά– γιατί ήταν ένα χαρισματικό και δοτικό πλάσμα. Eίμαστε τυχεροί που τη γνωρίσαμε. Το ύστατο χαίρε την Πέμπτη στη Ριτσώνα σε οικογενειακό κύκλο.
