«Φεύγοντας» σε ηλικία 93 ετών, ανήμερα το Πάσχα, ο ζωγράφος Χρίστος Καράς πήρε μαζί και το πνεύμα της εποχής κατά την οποία ανδρώθηκε και μεγαλούργησε ως καλλιτέχνης εντός και εκτός Ελλάδας: τα τραγούδια που του αφιέρωνε ο συντοπίτης του Τρικαλινός Bασίλης Τσιτσάνης, τα διδάγματα του Γιάννη Μόραλη, τη γνωριμία με τη Μελίνα Μερκούρη, τη βαθιά του αγάπη για τον Καβάφη ή τον Αγγελο Σικελιανό. Με τον τελευταίο μάλιστα υπάρχει και ένα πολύ αστείο περιστατικό. Ως φοιτητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ο Καράς, που θαύμαζε και μελετούσε τους αρχαίους και ιδιαίτερα τον «Χρυσό Κανόνα», πέρασε αρχές δεκαετίας του ’50 ένα διάστημα στον ξενώνα των σπουδαστών στους Δελφούς. Ενα βράδυ ανέβηκε στον αρχαιολογικό χώρο και απήγγειλε ολομόναχος Σικελιανό στο κοίλον του αρχαίου θεάτρου. Ενας αστυνόμος που έτυχε να τον δει, τον συνέλαβε, του κράτησε την ταυτότητα και μετά είχε τραβήγματα με τον νόμο. Πού να εξηγήσει ο νεαρός σε μια περίοδο μεγάλης καχυποψίας και αστυνομοκρατίας τι δουλειά είχε βραδιάτικα να περιφέρεται και να απαγγέλλει.
Ποιος ήταν
Καλλιτέχνης που τίμησε την ελληνική κληρονομιά, μπολιάζοντάς την όμως με τις προσωπικές αναζητήσεις του αλλά και τις συλλογικές πνευματικές ανησυχίες που επικράτησαν τη γόνιμη δεκαετία του ’60, ο Καράς ήταν μια σπάνια περίπτωση στην ελληνική εικαστική σκηνή. Γεννημένος το 1930 στα Τρίκαλα, προερχόταν από νομική οικογένεια. Τελείωσε το γυμνάσιο στην Πλάκα, μπήκε στην Πάντειο αλλά τελικά κατέληξε να μαθητεύει στην ΑΣΚΤ στο πλευρό του Γιάννη Παππά και του Γιάννη Μόραλη. Το 1957 έφυγε για το Παρίσι, όπου άνοιξαν μπροστά του νέοι ορίζοντες και ήρθε σε επαφή με τα ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά ρεύματα. Από το 1963 –τη χρονιά αυτή υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Τομή»– και μετά, ενώ αρχικά είχε στραφεί στην αφαίρεση, επέστρεψε στην ανθρώπινη φιγούρα με νεοπαραστατικά στοιχεία, για να αναμείξει αργότερα τον μαγικό ρεαλισμό με τη φαντασία, τις εικόνες της πραγματικότητας και τις αναφορές στην τεχνολογία. Το 1973 έγινε υπότροφος του Ιδρύματος Φορντ στην Αμερική και η εμπειρία αυτή τον καθόρισε, πλουτίζοντας ακόμα περισσότερο τη δουλειά του.
Με τον γλύπτη Γεωργιάδη εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε Βενετίας. Το 2001 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Το 2004 δημιούργησε τη μνημειακή σύνθεση «Διαστημική Ποίηση» για τον σταθμό Χαλανδρίου του αθηναϊκού μετρό. Η τελευταία του έκθεση ήταν το 2022.
