Στο παραμύθι του Λεό Μπουσκάλια ο Φρέντι είναι ένα φύλλο πάνω σε ένα καταπράσινο δένδρο που σταδιακά βλέπει όλα τα άλλα φύλλα να πέφτουν ξερά στο χώμα μέχρι που έρχεται και η σειρά του. Ενας δυνατός άνεμος τον παίρνει από το κλαδί και τον προσγειώνει στο έδαφος για να γίνει γόνιμη ύλη για το χώμα. Πρόκειται για μια αλληγορία για το άχρηστο πια μέρος του εαυτού μας που πρέπει να φεύγει ώστε να μπορούμε να αναπτυχθούμε. Φυσικά, εμείς αρνούμαστε να το αποχωριστούμε διότι φοβόμαστε. Αυτή η αλληγορία στάθηκε έμπνευση για τη νέα παραγωγή της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας Εκφρασης και Πολιτισμού (ΕΛΕΤΕΠ) για πέντε παραστάσεις στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη από αύριο Παρασκευή έως και την Κυριακή.
Η ΕΛΕΤΕΠ με έδρα το Κερατσίνι στον Πειραιά, από το 2009, αθόρυβα αλλά πεισματικά συσπειρώνει ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την παραδοσιακή μουσική και το τραγούδι, φροντίζοντας εδώ και σχεδόν 15 χρόνια να κρατάει ζωντανή την κληρονομιά μας. Χάρις στις προσπάθειες του Γιώργου Λιάρου, ενός νέου ανθρώπου, την ψυχή του φορέα που ερωτεύτηκε αυτό το μουσικό είδος, έχει φτιαχτεί μια ολόκληρη κοινότητα με εθελοντές, χορευτές, ερευνητές, μουσικούς. Μέχρι στιγμής έχει κάνει πολλές ενδιαφέρουσες παραγωγές, οι οποίες με τη σειρά τους δημιούργησαν έναν πυρήνα πιστού κοινού. Ταυτόχρονα η εταιρεία προχωράει και σε συμμετοχές σε άλλα σχήματα, όπως το τηλεοπτικό «Αλάτι της Γης» του Λάμπρου Λιάβα.
«Η παράσταση με τίτλο “Το τελευταίο φύλλο” φιλοδοξεί να περάσει συμβολισμούς και μηνύματα μέσω ενός φύλλου, το οποίο αρνείται να κοπεί. Στην πραγματικότητα φοβάται τον θάνατο και ψάχνει να βρει την κρυφή δύναμη της ολοκλήρωσης, τη δύναμη να “πετάξει”. Είναι το τελευταίο που καταφέρνει να ζήσει στην καρδιά του χειμώνα και μέσα σε όλη αυτή την αγωνία, το τραγούδι και ο χορός το συντροφεύουν σε απόλυτη αρμονία», λέει ο Γιώργος Λιάρος στη στήλη. Ο δραστήριος χοροδιδάσκαλος που ξεκίνησε την πορεία του μέσα από τη Δόρα Στράτου ενσωματώνει στην παράσταση πολλές καινοτομίες, φιλοδοξώντας να επικαιροποιήσουν τον τρόπο που βλέπουμε το μουσικό απόθεμα του παρελθόντος.
Οπως και ο πρωτοδιδάξας Λευτέρης Δρανδάκις –η περυσινή παράσταση προς τιμήν του τελευταίου με τίτλο «Ο Δάσκαλος» στηρίχθηκε σε ιδέες και έρευνα του Λιάρου– δεν παρουσιάζει απλώς χορευτικά σχήματα αλλά φροντίζει να υπάρχει μια σύλληψη που ολοκληρώνει το νόημα. Στην παράσταση του 2012 «Τον χορό να νοστιμίσω» λ.χ. ενέταξε τραγούδια του λαϊκού μας πολιτισμού που είναι εμπλουτισμένα με ελληνικές παραδοσιακές λιχουδιές, καλούδια της φύσης, άφθονο κρασί και πλούσια εδέσματα. Εισιτήρια στα ταμεία και στον ιστότοπο του Ιδρύματος Κακογιάννη αλλά και στην ticketservices.gr.
