«Ούτε να ξαναγινόμουν νέος ούτε να ξαναζήσω από την αρχή θα ήθελα. Φτάνει και τόσο», έλεγε ο Χρόνης Μπότσογλου όταν η υγεία του είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα και τον ταλαιπωρούσαν διάφορα. Στωικός, στοχαστικός, πλήρης, δεν αισθανόταν ότι του έλειπε κάτι. Και όμως θα ήταν ωραίο να τον είχαμε μαζί μας στα εγκαίνια της αναδρομικής του έκθεσης στην Ανδρο, εκεί που θα μπορούσε και εκείνος να δει –με ικανοποίηση αλλά και την πολυτέλεια της χρονικής απόστασης– ένα μεγάλο τμήμα από το σύνολο του έργου του. Η κορδέλα κόπηκε την 1η Ιουλίου (θα είχε γίνει το άνοιγμα το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου, όπως πάντα, αλλά οι εκλογές ανακάτεψαν το εκθεσιακό πρόγραμμα) και στο Κυκλαδονήσι ταξίδεψαν όσοι τον αγαπούσαν: η οικογένειά του, οι συλλέκτες που προώθησαν το έργο του, οι καλλιτέχνες που μαθήτευσαν κοντά του, ιστορικοί τέχνης και γκαλερίστες. Αυτή η νοερή καλλιτεχνική κοινότητα που συσπειρώνεται κάθε καλοκαίρι με κέντρο το μουσείο που δημιούργησαν ο Βασίλης και η Ελίζα Γουλανδρή με ένα μεγάλο όραμα: να προικίσουν την Ελλάδα όχι μόνο με τη συλλογή και το κύρος της τελευταίας αλλά να καλλιεργήσουν στους συμπατριώτες μας τη γνώση και την αγάπη για την τέχνη. Οπότε η Ανδρος αρχικά φιλοξένησε μεγάλα μονογραφικά ή ομαδικά αφιερώματα με σπουδαίους ξένους καλλιτέχνες, αλλά ήδη από το 2006 με την έκ θεση του Παναγιώτη Τέτση άνοιξε ο κύκλος και για τους Ελληνες ομότεχνούς τους. Η έκθεση του Χρόνη Μπότσογλου με τίτλο «Η αδιάλλακτη ειλικρίνεια της ενσυναίσθησης» θα διαρκέσει έως την 1η Οκτωβρίου.
Συμπεριλαμβάνει περισσότερα από εκατό έργα, σχέδια με μολύβι, παστέλ, ελαιογραφίες, ακουαρέλες, μπρούντζινα, ορειχάλκινα και γύψινα, τα οποία καλύπτουν την περίοδο από το 1953 έως το 2018, δηλαδή περισσότερα από 65 χρόνια μιας εξαιρετικά γόνιμης καλλιτεχνικής διαδρομής. Το γοητευτικό έργο της ξενάγησης προς τον Τύπο ανέλαβε η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρία Κουτσομάλλη-Moreau. Ανέλυσε, όπως πάντα, με χαρισματικότητα διαφορετικές πτυχές του έργου του καλλιτέχνη και παρουσίασε το σκεπτικό της δομής της έκθεσης. Αυτό που συγκινεί περισσότερο –στην πρώτη αναδρομική μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη το 2022– είναι πως ο θεατής μπορεί να εισέλθει στον κόσμο του Μπότσογλου διά της ζωγραφικής, να δει τα πρόσωπα των γονιών του, της συνοδοιπόρου του Ελένης, τα δικά του αυτοπορτρέτα, τον χώρο όπου δούλευε.
Σίγουρα βέβαια η σύνθεση που κλέβει την παράσταση είναι η μνημειακή Νέκυια, στην οποία ο ζωγράφος θέλει να διατηρήσει αλώβητες από τη λήθη τις μορφές που του ήταν σημαντικές. Ωραία όμως είναι και η γενναιοδωρία του να τιμήσει διά του χρωστήρα τους καλλιτέχνες που τον επηρέασαν. Είναι μια εξαιρετικά καλοστημένη έκθεση από τον Ανδρέα Γεωργιάδη και τη Βιβή Γερολυμάτου της Μικρής Αρκτου, που αξίζει να επισκεφθείτε.
