Υπήρχε ένα νοητό σύνορο, πέρα για πέρα εμφανές σε όλες τις αισθήσεις. Λες και η πόρτα της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στην καρδιά του Ηρακλείου την περασμένη Παρασκευή να χώριζε δύο ολότελα ξεχωριστούς κόσμους: από τη μια τα σμήνη των τουριστών, η καλοκαιρινή λαύρα, οι απολαύσεις που κρατάνε όσο ένας παγωμένος καφές ή μια μπουκιά πίτσα. Και μέσα στην εκκλησία (που έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια σε έναν αριστοκρατικό εκθεσιακό χώρο) επικρατούσε σιωπή, δροσιά και ημίφως. Μια ανακουφιστική κατάνυξη λεπτής αισθητικής που επιτρέπει να δει κανείς με την άνεσή του τα έργα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην έκθεση με τον ωραίο τίτλο «Ενα βλέμμα που σας λέει πως όλα όσα έχετε ακούσει για τη ζωγραφική είναι αλήθεια».
∆ημιουργίες σύγχρονων Ελλήνων εικαστικών που έχουν τη στόφα να αντέξουν στον χρόνο και να εκπροσωπούν στο μέλλον ένα ολόκληρο zeitgeist. Ανήκουν στη Συλλογή του Σωτήρη Φέλιου, του διακεκριμένου νομικού που έχει ξαναπαρουσιάσει στην αναζωογονημένη Βασιλική και πριν από 4 χρόνια ένα τμήμα του corpus που συγκεντρώνει από τη δεκαετία του 1980. Είναι μια σχέση αγάπης και αγαστής συνεργασίας που έχει αναπτυχθεί με τον δήμο της πόλης, ο οποίος και τον κάλεσε να ευεργετήσει ξανά το κρητικό φιλότεχνο κοινό (που εμπλουτίζεται συχνά και από τουρίστες του νησιού) με μια εκ νέου επιλογή έργων από τη συλλογή. Αυτήν τη φορά, την ευθύνη των εκλεκτικών συγγενειών την επωμίστηκε ο ίδιος προσωπικά, φτιάχνοντας –όπως γράφει στην εισαγωγή της έκθεσης– ένα «αφήγημα» δικό του μεν, αλλά διεσταλμένο ως προς την ερμηνεία και τη νοηματοδότηση που θα δώσει κάθε επισκέπτης.
Μια ειδοποιός διαφορά με την περασμένη έκθεση είναι η μεταμόρφωση του εσωτερικού της Βασιλικής. Παλαιότερα υπήρχε ένα σύστημα διαρρύθμισης με πάνελ έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να κρεμαστούν περισσότερα έργα. Τώρα αυτά αποκαθηλώθηκαν και μένει η περίμετρος των τοίχων, σχηματίζοντας μια αγκαλιά γύρω από τα μάτια σου. Οι πίνακες ισορροπούν στο επίπεδο του βλέμματος σαν να μετεωρίζονται ανάμεσα στον ουρανό και στη γη, για να αιχμαλωτίσουν μικρά ψήγματα αιωνιότητας: ένα καρβέλι του Χρήστου Μποκόρου, φρούτα του Κώστα Τριανταφυλλόπουλου, τοπία του Κώστα Παπανικολάου και του Κώστα Κερεστετζή. Μα κυρίως ανθρώπινες μορφές καμωμένες από το χέρι του Γιώργου Ρόρρη, του Στέφανου Δασκαλάκη, της Μαρίας Φιλοπούλου, του Τάσου Μισούρα, του Χρόνη Μπότσογλου, του Τάσου Μαντζαβίνου, του Αλέκου Λεβίδη, του Μιχάλη Μανουσάκη, του Θεόφιλου Κατσιπάνου κ.ά. Η περασμένη διοργάνωση είχε πάνω από 32.000 θεατές, γεγονός που δείχνει ότι η τέχνη βρίσκει φιλόξενη στέγη στην πρωτεύουσα της Κρήτης και πως η φετινή θα έχει ακόμα περισσότερη επισκεψιμότητα.
ΥΓ.: Tην επομένη των εγκαινίων έγινε μια διαδήλωση έξω από τη Βασιλική για την αδικοχαμένη τρανς Αννα. Είχε παλμό και πάθος αλλά δυστυχώς οι διαδηλωτές άφησαν με μαρκαδόρο τα ίχνη τους στο μνημείο του 13ου αιώνα. Δικαιοσύνη και τέχνη πρέπει να πηγαίνουν μαζί όχι χώρια.
