Αν με ρωτούσε κανείς πού θα ήθελα να πάω διακοπές φέτος, θα του απαντούσα ασμένως: «Στις υδατογραφίες του Τζέιμς Φουτ». Ισως γιατί η σκληρή πραγματικότητα της απίστευτης πολυκοσμίας, της ακρίβειας και της φρενήρους οικοδόμησης που έχω ζήσει στις μέχρι τώρα αποδράσεις στα νησιά, μου φαίνεται απέραντα εξουθενωτική. Αντιθέτως, τα έργα του ζωγράφου από την Κορνουάλη που μένει εδώ και πολλά χρόνια στο Κυπαρίσσι Λακωνίας διατηρούν αλώβητο το θάμβος της Ελλάδας.
Μπορεί κάποιος να βρίσκει τις ψαρόβαρκες, τις αυλές, τις εκκλησίες που αποτυπώνει ο Τζέιμς ως και γραφικές. Αλλά σε λίγο θα είναι το μόνο αμόλυντο πράγμα που θα έχει μείνει γύρω μας και θα ευωδιάζει ελληνικό θέρος όπως παλιά. Ως σύγχρονος περιηγητής και μέτοικος ο Φουτ –που πήρε σχετικά πρόσφατα και την ελληνική υπηκοότητα– επιβεβαιώνει σε κάθε ακουαρέλα του τον λόγο που τον έκανε να έρθει να μείνει στα μέρη μας. Δεν είναι άλλος από την ομορφιά, που τα μάτια του την ξετρυπώνουν όπου και αν βρίσκεται.
Αύριο 28 Ιουλίου εγκαινιάζεται μια πολύ χαριτωμένη έκθεση στο Ορλώφ στις Σπέτσες, ενώ στις 10 Αυγούστου θα παρουσιάσει δουλειά του στην Οινοποιητική Μονεμβασιάς Τσιμπίδη (αν είστε φίλοι του οίνου θα γνωρίζετε τη διάσημη Κυδωνίτσα του). Στα δύο αφιερώματα έχει κάνει έργα φόρο τιμής στις δύο τοποθεσίες, σαν καρτ ποστάλ διαχρονικής γοητείας. Ξέρει να απομονώνει μια σκηνή – ένα σκιερό τραπέζι με θέα τη θάλασσα, ένα καΐκι που λικνίζεται στα νερά του λιμανιού αλλά και αμπέλια κατάφορτα από τα ώριμα τσαμπιά, που σε κάνουν να αναστενάζεις από τη λεπτή τους γοητεία και να λες μέσα σου: «Μακάρι να ‘μουν τώρα εκεί», σαν ένα έναυσμα για ονειροπόληση, αναγκαία μέσα στον καύσωνα.
Με εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ζωή και χαρισματικό χρωστήρα ο Φουτ έριξε άγκυρα στο Μυρτώο, αφού περιηγήθηκε πολύ στη ζωή του, περνώντας πρώτα από το Μαρόκο και το Γιβραλτάρ. Πρωτοπάτησε στην Ελλάδα το 1993 και αρχικά δοκίμασε να ζήσει στις Σπέτσες μέχρι που ανακάλυψε αυτό το μαγευτικό παραθαλάσσιο χωριό στον Νότο της Πελοποννήσου, όπου τώρα πια ζει με τον σύζυγό του, τον Ουάλας. Το συγκινητικό με την περίπτωσή του είναι ότι ανήκει στην παραδοσιακή σχολή των υπαιθριστών που έπαιρναν τα σύνεργα και το καβαλέτο και ζωγράφιζαν en plein air. Η υδατογραφία είναι δύσκολο είδος καθώς ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει όλη τη σύνθεση στο μυαλό προτού αρχίσει να απλώνει τα χρώματα και δεν μπορεί να διορθώσει τα λάθη του. Ο Τζέιμς είναι ένας πραγματικός μάστορας της ακουαρέλας, έτοιμος να υμνήσει τo κάλλος που χάνουμε.
