Τελικά, η Αθήνα «κατάφερε» να αδειάσει. Δεν ήταν αυτονόητο στις αρχές του μήνα, όταν οι θέσεις στάθμευσης στις πιο πυκνοκατοικημένες συνοικίες, όπως το Παγκράτι και η Κυψέλη, δεν «άδειαζαν» με τους ρυθμούς προηγούμενων ετών. Βλέπετε, οι θέσεις στάθμευσης είναι ο πλέον αδιάψευστος δείκτης για τις «ροές» των Αθηναίων από και προς τα νησιά, τα εξοχικά, τις πατρογονικές τους εστίες. Το επόμενο είναι το μποτιλιάρισμα στον Κηφισό και στις κεντρικές λεωφόρους. Ολα αυτά επέμειναν με ιδιαίτερη ένταση φέτος. Και μόλις πέρασε αυτός ο πολύ άσχημος Ιούλιος με τις εφιαλτικές θερμοκρασίες, την ανυπόφορη ζέστη και τις φωτιές, ξημέρωσε ένας Αύγουστος διαφορετικός: αρκετά δροσερότερος από το προβλεπόμενο κι επιτέλους κάπως… αραιότερος σε πυκνότητα πεζών, οχημάτων, διερχομένων. Μόνο οι τουρίστες κράτησαν τη σημαία ψηλά απολαμβάνοντας μια Αθήνα που δεν μπορούν να διανοηθούν πόσο σπάνια είναι.
Η σαγήνη της αυγουστιάτικης Αθήνας είναι συχνά ένας μύθος που πολλοί σπεύδουμε να υιοθετήσουμε από ανάγκη. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που οργανώνουν έτσι τη ζωή τους ώστε να τον ζήσουν από επιλογή. Σε παλιότερες εποχές, στις 20 Αυγούστου θα λέγαμε «τα κεφάλια μέσα», αλλά οι συνήθειες έχουν αλλάξει και θα το διαπιστώσουμε με κάποια, πάντα, έκπληξη και αύριο, όταν θα προσέξουμε για άλλη μια φορά ότι ο κόσμος δεν πλημμυρίζει την πόλη από τη μια μέρα στην άλλη. Οπως δεν φεύγουμε όλοι μαζί, έτσι δεν επιστρέφουμε και όλοι μαζί. Για όσους παίρνουν το πλοίο του γυρισμού υπάρχουν άλλοι τόσοι που παίρνουν το πλοίο που θα τους οδηγήσει στον φετινό τους καλοκαιρινό παράδεισο.
Σίγουρα, όμως, σήμερα πέφτει η αυλαία της… σκληροπυρηνικής αυγουστιάτικης Αθήνας, αυτής που σπεύδουν οι φωτογράφοι να απαθανατίσουν και να υμνήσουν με τον δέοντα σεβασμό οι Ελληνες σκηνοθέτες. Πάντως, για όσους είστε σήμερα στην πόλη είναι η τελευταία σας ευκαιρία να πάρετε το αίμα σας πίσω: να κατεβείτε για μπάνιο χωρίς να μποτιλιαριστείτε στη Βουλιαγμένης ή στην Ποσειδώνος, να διεκδικήσετε λίγο περισσότερα τετραγωνικά για εσάς και την πετσέτα σας στην παραλία, να φθάσετε από το κέντρο στην Κηφισιά μέσα σε 20 λεπτά, να επισκεφθείτε μια έκθεση που αξίζει τον κόπο με την ησυχία σας (ένα καλό παράδειγμα είναι οι «Αστυγραφίες» στην Εθνική Πινακοθήκη) ή απλώς να πάρετε το αυτοκίνητό σας και να βγάλετε το άχτι σας πηγαίνοντας σε μέρη που δεν διανοείστε να επισκεφθείτε κυριακάτικα όλους τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου.
Υπάρχει, βέβαια, και η αντίστροφη ματιά: αυτοί που δεν βλέπουν την ώρα να ξαναδούν την πόλη να επιστρέφει στους κανονικούς της ρυθμούς, που είναι «εθισμένοι» στην κοσμοπλημμύρα και στον χαρούμενο θόρυβο του πλήθους. Στοιχηματίζω ότι μάλλον δεν θα είναι οδηγοί.
Επιμέλεια: Μαργαρίτα Πουρνάρα
