Ετσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μετά τις καταστροφικές φωτιές στην Αττική, το Πάρκο Τρίτση κοντεύει να διεκδικεί τον τίτλο ενός από τους λίγους άθικτους πνεύμονες πρασίνου στην Αθήνα. Εντεταγμένο μέσα στον αστικό ιστό, με το εντυπωσιακό μέγεθος των 1.200 στρεμμάτων και έντονη την παρουσία του υγρού στοιχείου, παραμένει δυστυχώς μια άγνωστη βόλτα για πολλούς Αθηναίους, οι οποίοι δεν το έχουν επισκεφθεί ποτέ.
Εδώ και λίγο καιρό, η Περιφέρεια Αττικής και ο φορέας του Μητροπολιτικού Πάρκου έχουν ξεκινήσει μια πρωτοβουλία ανάδειξής του και μέσα από την τέχνη, αξιοποιώντας το ενδιαφέρον κτιριακό απόθεμα, καθώς και το μοναδικό φυσικό περιβάλλον. Στην προσπάθεια αυτή, αιχμή αποτελούν οι εξαιρετικές εικαστικές εκθέσεις που φιλοξενούνται εκεί με καλλιτέχνες πρώτης γραμμής σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Ελένης Αθανασίου.
Στις 12 Σεπτεμβρίου, πρόκειται να εγκαινιαστεί το επόμενο αφιέρωμα, που έρχεται να υπογραμμίσει την αξία της φιλίας ανάμεσα στους καλλιτέχνες και πώς μπορεί να οδηγήσει στη συμπόρευση αλλά και στην αντίστιξη. Η έκθεση με τίτλο «Αντιθέσεις και Διάλογοι Φίλων» περιλαμβάνει 50 ζωγραφικά έργα των Δημοσθένη Σκουλάκη και Θανάση Μακρή, οι οποίοι είχαν μια σχέση αλληλοσεβασμού και ώσμωσης παρότι ανήκαν σε διαφορετικές γενιές, ενώ και ο τρόπος έκφρασής τους είναι πολύ διαφορετικός. Ωστόσο, υπήρχε μια κοινή ματιά στις αναζητήσεις τους. Ο αείμνηστος Σκουλάκης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’70, που ξεδίπλωσε το ταλέντο του σε μια ευρύτατη θεματολογία, την οποία είχαμε την ευκαιρία να δούμε στη μεγάλη αναδρομική έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη το 2019. Στο Πάρκο Τρίτση, όμως, η Αθανασίου τονίζει και μερικές πιο υποφωτισμένες πτυχές του, όπως η περίοδος της πολιτικής του ζωγραφικής (1960-1967), η σουρεαλιστική περίοδος (1980-1984), τα πορτρέτα (1985-1996), οι υπόγειες διαδρομές (1993-1998) και οι επανεγγραφές (1997-2009).
Ο χαρισματικός Θανάσης Μακρής από την άλλη –που και αυτός έχει καταπιαστεί με πολλά θέματα– θα παρουσιάσει την ενότητα με τα ιστορικά πλοία Λίμπερτι, που βοήθησαν την ελληνική ναυτιλία να ανασυγκροτηθεί μετά την καταστροφή του στόλου της κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο καλλιτέχνης μέσα από τα θαλασσινά τοπία του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, προτείνει τη δική του εκδοχή που δεν αποσκοπεί στην αναπαράσταση της οπτικής πραγματικότητας αλλά στην προσέγγιση της τραγικής μοίρας του ανθρώπου. Γεννημένος στην Καλαμάτα το 1955, σπούδασε στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη και συνέχισε μετά στο Παρίσι. Είναι από τους ζωγράφους που μπορούν να χειριστούν τη χρωματική πάστα με μεγάλη μαεστρία, για να δώσουν ένταση και υπόσταση στο θέμα που θέλουν να προσεγγίσουν.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως και τις 12 Νοεμβρίου.
