«Βρε, τι λέτε κάθε τόσο στα τηλέφωνα;» αναρωτιόταν ο Φερνάντο Μποτέρο όταν άκουγε τη σύζυγό του Σοφία Βάρη να μιλάει με τη στενότατη φίλη τους Μάγδα Μπαλτογιάννη, όπως συνήθως κάνουν οι άνδρες που αδυνατούν να κατανοήσουν τις μικρές καθημερινές γυναικείες τελετουργίες. Η γνωριμία του ζεύγους των διεθνούς φήμης καλλιτεχνών με την έμπορο τέχνης βαστούσε από το 1998 και μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια είχε κτιστεί μια εκπληκτική σχέση αγάπης και συνεργασίας. Στην Μπαλτογιάννη οφείλουμε τη μεγάλη έκθεση του Κολομβιανού στην Εθνική Πινακοθήκη αλλά και τα αφιερώματα στη Βάρη (το γένος Κανελλοπούλου), μια σπουδαία Ελληνίδα γλύπτρια της διασποράς. «Με τον θάνατο του Μποτέρο μετά τη Σοφία, που έφυγε και αυτή λίγο καιρό πριν, αισθάνομαι ότι κλείνει ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου με τις στιγμές που είχαμε μοιραστεί στις ανά τον κόσμο εκθέσεις τους, τις συζητήσεις μας για την τέχνη, τον μοναδικό τρόπο που έβλεπαν τα πράγματα», μου λέει από την άλλη άκρη της γραμμής, ετοιμάζοντας τις βαλίτσες της για το Μονακό, εκεί όπου πέθανε ο Μποτέρο.
Πηγαίνει στη Γαλλία για τον τελευταίο συμβολικό αποχαιρετισμό, μιας και ουδείς ξέρει ακόμη πότε και πώς θα γίνει η κηδεία. Η Κολομβία ζήτησε τη σορό του για να εκτεθεί σε πολυήμερο λαϊκό προσκύνημα τόσο στην Μπογκοτά όσο και στο Μεντεγίν, την ιδιαίτερη πατρίδα του ζωγράφου και γλύπτη. Υστερα μάλλον θα γίνει αποτέφρωση και οι στάχτες του θα μεταφερθούν πλάι στην αγαπημένη του σύζυγο στην Πιέτρα Σάντα της Ιταλίας. Μέχρι στιγμής το χρονοδιάγραμμα του ύστατου χαίρε έχει «κολλήσει» στις διακρατικές διατυπώσεις.
«Το πλέον αξιομνημόνευτο ταξίδι μας ήταν στην πατρίδα του», θυμάται η Μπαλτογιάννη. «Οι ναρκέμποροι τότε ήλεγχαν τη χώρα και ο Φερνάντο ήταν ο καλύτερος στόχος γι’ αυτούς. Με μια απαγωγή ή ένα χτύπημα θα κέρδιζαν τη δημοσιότητα παγκοσμίως. Ο πρόεδρος της Κολομβίας μάς είχε δώσει το αεροπλάνο του αλλά μας φυλούσε όπου και αν πηγαίναμε ο στρατός, ενώ κυκλοφορούσαμε με τεθωρακισμένα οχήματα. Ομως σε κάθε χωριό που σταματούσαμε, ο απλός κόσμος τον λάτρευε σαν άγιο, τον αγκάλιαζε, τον τιμούσε. Ηταν εκείνος που εκπροσωπούσε ό,τι καλύτερο και αγνότερο είχε ο τόπος του. Τελευταία φορά τον είδα στο ατελιέ του στο Μονακό στα τέλη Ιανουαρίου. Είπα μέσα μου: “Δεν θα αντέξει αυτός πολύ χωρίς τη Σοφία του…”».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πάντως και τη δική μου γνωριμία με τον «maestro» και τη Βάρη, μαζί με την Μπαλτογιάννη, στο σπίτι τους στην Ερέτρια, ακριβώς τέτοιες ημέρες το 2018. Η θέα της θάλασσας στο βάθος, τα πλαστικά παπούτσια για να μη γλιστράνε στα βότσαλα πλάι πλάι, όπως οι ζωές τους, εκείνη να τον φωνάζει «Mi amor» όλο τρυφερότητα και ο Μποτέρο να την κοιτάζει με λατρεία μετά 40 χρόνια γνωριμίας.
