Το εναρκτήριο λάκτισμα της φετινής εικαστικής σεζόν στην Αθήνα επισκιάστηκε από την έκτακτη κατάσταση με τις καταστροφικές πλημμύρες. Οταν προέχουν οι ανάγκες της επιβίωσης, η τέχνη αναπόφευκτα έρχεται σε τελευταία μοίρα αν και η επίσκεψη σε μια καλή έκθεση μπορεί να μας απαλύνει το υπαρξιακό άχθος που αισθανόμαστε σ’ έναν κόσμο ρευστό και απειλητικό. Eνα από αυτά τα ωραία αφιερώματα φιλοξενείται στην γκαλερί Citronne του Κολωνακίου και ολοκληρώνεται στις 7 Οκτωβρίου. Αποτελεί νοητή συνέχεια της έκθεσης που παρουσιάζεται από την ίδια αίθουσα τέχνης στον Πόρο με τίτλο «Επαναλήψεις ΙΙ» και εστιάζει –σε τι άλλο;– στη χρήση ενός μοτίβου από τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν. Καθένας τους έχει άλλες μεθόδους και «λεξιλόγιο», άλλες πρώτες ύλες και στοχεύσεις αλλά ο κοινός παρονομαστής είναι το στοιχείο της ομοιότητας που επανέρχεται.
Οι δύο αυτές εκθέσεις λειτουργούν και ενιαία, ως συγκοινωνούντα δοχεία. Οι εικαστικοί που παίρνουν μέρος με νέες ad hoc δημιουργίες ή με επαναπροσδιορισμό παλαιοτέρων ιστορικών έργων συγκροτούν την ενιαία θεματική. Το ενδιαφέρον με τις «Επαναλήψεις ΙΙ» είναι η καλειδοσκοπική προσέγγιση του θέματος. Από τον αείμνηστο Νίκο Αλεξίου, έναν από τους χαρισματικότερους δημιουργούς της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών έως και άλλους καταξιωμένους ή νεότερους καλλιτέχνες, στήνεται ένα πανόραμα που αν και στηρίζεται στην επανάληψη μόνο βαρετό δεν είναι.
Η αφετηρία και το υλικό των έργων της Νίνας Παπακωνσταντίνου είναι το κείμενο. Στα έργα της μεταγράφει άλλοτε ολόκληρα και άλλοτε μέρη βιβλίων, σε καρμπόν σε επάλληλα στρώματα. Μου αρέσουν πολύ αυτά τα αχνά ίχνη σε μαύρο, σαν μουτζούρα που κάνουν τις λέξεις εικόνες. Παλιά γνώριμη της στήλης η Μαρία Οικονομοπούλου που συχνά χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη το κυριακάτικο πολιτιστικό φύλλο της «Κ», κάνει καταπληκτικά εργόχειρα. Αυτή τη φορά κεντάει πάνω σε ύφασμα. Η Εφη Σπύρου επίσης δημιουργεί σχέδια που θυμίζουν κεντήματα. Επαναλαμβανόμενη γραφή ή φράση είναι και η εμμονή της Μυρτώς Ξανθοπούλου. Η Θάλεια Χιώτη χρησιμοποιεί μαγνητικές ταινίες ηχογράφησης τραγουδιών, ενώ η Χριστίνα Μήτρεντσε εργάζεται πάνω σε παλαιά βιβλία. Ο Πάνος Χαραλάμπους παραθέτει λογαριασμούς, αριθμούς και ημερομηνίες σε επιφάνειες από φύλλα καπνού. Ο Νίκος Ποδιάς «παίζει» με χειροποίητα χαρτιά, χρησιμοποιημένα φακελάκια τσαγιού και papier maché, τα οποία εξελίσσονται σε ζωγραφικές επιφάνειες. Ο αρχιτέκτων και εικαστικός Μπέπε Κατουρέλι αγαπά τις γεωμετρικές φόρμες.
Τα πιο αγαπημένα μου έργα στην έκθεση είναι του Νίκου Αλεξίου και του Αλέκου Κυραρίνη. Ο πρώτος στο έργο «Red Curtain» φτιάχνει ένα αιθέριο διαχωριστικό με καλάμι και χαρτί, ο δεύτερος κατασκευάζει ένα είδος στιβαρού οβελίσκου. Αξίζει μια βόλτα!
