«Μα πώς μπήκε έτσι με φόρα και τόσες δουλειές το φθινόπωρο; Δρομείς γίναμε, βρε παιδί μου», λέει ο Κώστας Βαρώτσος και τον ακούω να γελάει στην άλλη άκρη της γραμμής.
Ετοιμάζει αυτήν την περίοδο μια από τις πιο ξεχωριστές παρουσιάσεις έργων του, μπροστά στην πυραμίδα της Γκίζας στην Αίγυπτο και φτιάχνει βαλίτσες για την Ιταλία όπου έχει να δώσει μια διάλεξη. Δηλώνει ευχαριστημένος και με μια ακόμα σημαντική εξέλιξη. Μία από τις γνωστότερες διεθνώς εταιρείες καθαρισμού, η Karcher, η οποία ανέλαβε πέρυσι το γλυπτό που είχε μείνει βρώμικο από το 2014, το έκανε και φέτος λαμπίκο. Το σπουδαιότερο; Αποφάσισε να το «υιοθετήσει» και να το φροντίζει και στο μέλλον, με τη σύμφωνη γνώμη του Δήμου Αθηναίων στον οποίο ανήκει. «Σε μια χώρα που ο δημόσιος χώρος με ό,τι εμπεριέχει είναι απαξιωμένος και αφρόντιστος, νιώθω μεγάλη ανακούφιση για αυτήν την αναδοχή», εξηγεί. Αρχιτέκτων και καλλιτέχνης, ο Βαρώτσος είχε σχεδιάσει εξαρχής τον «Δρομέα» να αντέχει τις σκληρές συνθήκες.
Πράγματι, το έργο που τοποθετήθηκε αρχικά στην Ομόνοια το 1988 και το 1994 στο Χίλτον, έχει σταθεί όρθιο σε σεισμούς, χιονοπτώσεις, νεροποντές, καύσωνες: «Το μυστικό είναι ότι το θωράκισα με καλής ποιότητας υλικά από την αρχή. Πρόσφατα σπάσαμε επίτηδες κάποια από τα τζάμια του για να εξετάσουμε τον μεταλλικό του σκελετό. Ηταν σαν καινούργιος. Το ίδιο και τα αγκύρια που το στηρίζουν όπως και η βάση του. Το έργο κλείνει φέτος 35 χρόνια ζωής, το Στέγαστρο Καλατράβα περίπου 20. Φταίει ο Ισπανός δημιουργός του που εμφανίζει σήμερα προβλήματα; Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα κάτι. Από την άλλη, το κράτος αφήνει τα πάντα να ρημάζουν και λογικό είναι μια ημέρα να καταρρέουν. Θεωρώ το Στέγαστρο σπουδαίο απόκτημα για την ελληνική πρωτεύουσα, ταυτισμένο μάλιστα με μια ιστορική στιγμή ανάτασης για εμάς, τους Ολυμπιακούς του 2004».
«Εγώ τον “Δρομέα” τον φροντίζω σαν παιδί μου. Το συγκινητικό όμως είναι ότι τον φροντίζουν και οι Αθηναίοι. Μια λάμπα του να έχει καεί, ακούω παράπονα. Βέβαια δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για τη συντήρησή του, αλλά χαίρομαι που ο κόσμος το αγαπά και το υπολογίζει». Στο πλαίσιο της συνολικότερης φροντίδας του, το Πολυτεχνείο έχει κάνει ειδική ηλεκτρονική αποτύπωση, έτσι ώστε ακόμα και αν συμβεί μια μεγάλη ζημιά να μπορεί να ξαναγίνει όπως ακριβώς ήταν. «Μην ξεχνάτε ότι έχω ζήσει και ένα κακό προηγούμενο με τον “Ορίζοντα” στη Θεσσαλονίκη, που δεν συντηρήθηκε ποτέ και καταστράφηκε πριν από λίγα χρόνια με δική μου απόφαση διότι είχε προβλήματα που δεν μπορούσαν πλέον να διορθωθούν», λέει, προσθέτοντας πως «έχει έρθει η ώρα να αλλάξουμε νοοτροπία για τον δημόσιο χώρο».
