H Ισραηλινή συνάδελφος, από καθημερινή εφημερίδα του Τελ Αβίβ, αν και λιγότερο από μια εβδομάδα στην Ελλάδα, γνώριζε ήδη τον Στέφανο Κασσελάκη και δεν απέκλειε καθόλου το ενδεχόμενο μια μέρα να γίνει πρωθυπουργός. Η Ελβετίδα, από μεγάλο οικονομικό περιοδικό, μπερδεύτηκε με την κατάληξη του ονόματός του. «Kasselakis? Who is he? I only know Varoufakis!» Στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια του «Democracy & Wellbeing Weekend», στη Μεσσηνία το περασμένο Σαββατοκύριακο, η ελληνική επικαιρότητα είχε ρόλο κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο αν και αδιαμφισβήτητες «πρωταγωνίστριες» ήταν άλλες: η ευημερία, η τεχνητή νοημοσύνη και η δημοκρατία – και πώς αλληλοεπηρεάζονται.
Αυτό ήταν το θέμα που επελέγη για το διήμερο που συνδιοργάνωσαν για όγδοη χρονιά φέτος η Costa Navarino και το Athens Democracy Forum – και που ήταν από κάθε άποψη «χορταστικό». Παρών ήταν ο Ντίπακ Τσόπρα, γκουρού της ολιστικής ιατρικής και της αυτοβοήθειας, που έχει δώσει το κίνητρο σε αμέτρητους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να ξεκινήσουν ένα ταξίδι αυτογνωσίας και πνευματικότητας· πραγματοποίησε ένα retreat σε συνεργασία με το Travelgems και συνομίλησε, μπροστά σε κοινό, με τον Ρότζερ Κοέν, επικεφαλής του γραφείου των New York Times στο Παρίσι και κεντρικό συντονιστή του Athens Democracy Forum. Παρών ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Αμος Γκιτάι, που με τις ταινίες του περιγράφει τις αντιφάσεις της χώρας του και ρίχνει φως σε σκοτεινά σημεία της σύγχρονης ιστορίας της. Παρούσα και η Παλαιστίνια ηθοποιός και ποιήτρια Ντάνα Νταζάνι, που μέσα από το έργο της οραματίζεται έναν κόσμο ειρηνικό και δίκαιο.
Στην κεντρική συζήτηση του διημέρου, συνομιλώντας με τη δημοσιογράφο των New York Times Πάμελα Πολ, ο Αμος Γκιτάι και η Νταν Νακαγκάουα, από το Berggruen Institute, που πρωτοπορεί στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, συμφώνησαν πως η ίδια –ή έστω σε επαρκή βαθμό παρόμοια– αίσθηση της πραγματικότητας είναι βασική προϋπόθεση για τη λειτουργία της δημοκρατίας, γι’ αυτό η τεχνητή νοημοσύνη, όπως και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρουσιάζοντας παραμορφωμένες, συχνά κίβδηλες όψεις της πραγματικότητας, συνιστούν τεράστιες απειλές. Τόνισαν επίσης ότι η πληροφορία δεν οδηγεί πάντα στη γνώση, αφού η γνώση, για να κατακτηθεί, θέλει κόπο – άλλη μια παράμετρος που πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν όταν θεοποιούμε την ΑΙ και τις «ευκολίες» που μας παρέχει ο ψηφιακός κόσμος. Πώς θα βρούμε, όμως, μια ισορροπία σε όλα αυτά; Χρειαζόμαστε ρυθμιστικό πλαίσιο της λειτουργίας της τεχνητής νοημοσύνης και των σόσιαλ μίντια; Θα μπορούσε μια τέτοια προσπάθεια να αποδώσει ή πρόκειται για ένα ποτάμι τόσο ορμητικό που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί; Οι ομιλητές κατέληξαν σε μια κομβική παραδοχή: μπορούμε να αξιοποιούμε τα εργαλεία και τις δυνατότητες που μας δίνει η τεχνητή νοημοσύνη, επ’ ουδενί όμως δεν πρέπει να της εκχωρήσουμε το δικαίωμα να αποφασίζει. Αν αυτό συμβεί, η ανθρωπότητα θα έχει ανοίξει το κουτί της Πανδώρας…
