Προεκλογικές σκέψεις: H Αρχελάου στο Παγκράτι εκβάλλει στη Σπύρου Μερκούρη, τον δρόμο όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και τελείωσα το σχολείο. Μέχρι πριν από μια δεκαετία ήταν το πιο υπναλέο και βαρετό στενό της Αθήνας. Κατ’ αρχάς τα εμπορικά καταστήματα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού: ένα ψαράδικο, ένα μαγαζί με παλιομοδίτικα μπεζ σκονισμένα εσώρουχα στη βιτρίνα, ένα μπακάλικο, ένα στεγνοκαθαριστήριο (υπάρχει ακόμα), ένα σουβλατζίδικο, ένα φαρμακείο και το «πετράδι του στέμματος»: ένα μαγαζί με ναργιλέδες που τότε δεν ήταν της μόδας και τους απολάμβαναν Αραβες και Τούρκοι. Ηταν και οι μόνοι που έδιναν ένα χαρούμενο τόνο στη ρουτίνα, με ζωηρές συζητήσεις και έντονες χειρονομίες.
Η «νύστα» άρχισε να σπάει όταν το 2010 ο Μένιος Στεργίου, γέννημα θρέμμα Παγκρατιώτης και γείτονας, άνοιξε ένα ωραίο καφέ, το «Τρίγωνο». Η επιτυχία του προσείλκυσε ως μαγνήτης πολλές άλλες επιχειρήσεις, εστίασης, μόδας, κομμωτικής, ζαχαροπλαστικής. Τότε ήρθε και η απόλυτη μετάλλαξη. Το στενό έγινε brand, φυτώριο για μπαρ, πιάτσα εστιατορίων, πήρε την εκδίκησή του. Από την αφόρητη πλήξη πέρασε στη φρενίτιδα με ζωή και θόρυβο τις περισσότερες ώρες του 24ώρου κυρίως τις βραδινές. Η φασαρία ήταν τέτοια που ένα ζευγάρι γνωστών μου, οι οποίοι είχαν αγοράσει σπίτι εκεί –before Aρχελάου was Αρχελάου– το πούλησαν και πήγαν να μείνουν στα βόρεια προάστια. Βρήκαν την υγειά τους. Βλέπετε το νέο στέκι της Αθήνας αυγάτισε σε μαγαζιά, αλλά την πλήρωναν και την πληρώνουν οι περίοικοι. Το παρκάρισμα λ.χ. είναι αδιανόητα δύσκολη διαδικασία για τους μόνιμους κατοίκους μιας και δεν υπάρχει το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ωστόσο για τους τελευταίους αλλά και τους διερχομένους είναι το διπλοπαρκάρισμα που εκτείνεται σε όλα τα γειτονικά στενά και βέβαια στη Μερκούρη που είναι αδιαπέραστη. Μόνον πριν από τις εκλογές έκοψαν κάποιες κλήσεις, πιθανότατα για το θεαθήναι. Τα τραπεζοκαθίσματα είναι παντού, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για πεζούς, μητέρες με καρότσια και ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.
Το βράδυ, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, τα ντεσιμπέλ ταξιδεύουν σε όλη την περιοχή. Παρότι το πατρικό μου εξακολουθεί να είναι στη Μερκούρη, την οποία επισκέπτομαι συχνά για να βλέπω τη μητέρα μου, δεν θα ήθελα να ζω εκεί. Ναι μεν χαίρομαι που η Αρχελάου μεταμορφώθηκε σε ζωντανό και όλο παλμό δρόμο και δεν νοσταλγώ καθόλου την προηγούμενη μίζερη εικόνα της. Από την άλλη αγανακτώ με τις δυσλειτουργίες που προκαλεί η δημοφιλία της, όχι αυτή καθεαυτήν, αλλά η απουσία των μηχανισμών του δήμου και του κράτους που εντέλλονται να συμμαζεύουν την κατάσταση για λογαριασμό των πολιτών. Οι γειτονιές πρέπει να είναι βιώσιμες τόσο για αυτούς που τις φλερτάρουν τις νύχτες αλλά κυρίως για αυτούς που τις παντρεύτηκαν ή (στην περίπτωσή μου) τις κληρονόμησαν.
