Οι αναγνώστες της στήλης ξέρουν ότι σπανίως αναφέρομαι σε προσωπικά θέματα. Ας μου συγχωρήσουν, παρακαλώ, τη σημερινή εξαίρεση. Η αγαπημένη μου θεία, η Ελένη, μικρότερη αδελφή της μάνας μου, ήταν η αιτία που γνωρίστηκαν οι γονείς μου. Η γιαγιά μου ήταν κέρβερος με τα τρία κορίτσια της, όλα όμορφα, και δεν τα άφηνε να κυκλοφορούν μόνα τους στην Πλάκα όπου ζούσε η οικογένεια. Μόνον ανά δυάδες. Ετσι, όταν η Ελένη στο τέλος του Γυμνασίου γνώρισε και ερωτεύτηκε τον μελλοντικό της σύζυγο, εφοριακό στο επάγγελμα, πήγαινε να τον συναντήσει στα ραντεβού αναγκαστικά α λα μπρατσέτα με τη μαμά μου. Ο θείος Λουκάς με τη σειρά του, πρότεινε στον καλό του φίλο καλτσοβιομήχανο Γιώργο Πουρνάρα, τον πατέρα μου, να τον συνοδεύει στις εξόδους και κάπως έτσι έδεσε το γλυκό, με διπλούς γάμους το 1960. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε και η μεγάλη αδελφή τους, η Ιωάννα, τον θείο μου τον Αλέκο. Το 1961 είχαν κάνει και οι τρεις τα πρώτα τους παιδιά.
Λίγο αργότερα, οι οικογένειες αγόρασαν κοντινά σπίτια σε έναν παραθαλάσσιο τότε παράδεισο της Αττικής, το Πόρτο Ράφτη. Εκεί πέρασα όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια. Είναι περίεργο ότι στο άκουσμα του θανάτου της Ελένης, δεν μου ήρθαν εικόνες αλλά μυρωδιές. Η μυρωδιά της αγκαλιάς της, η μυρωδιά της πασχαλινής μαγειρίτσας που ήταν το φόρτε της, η μυρωδιά της βενζίνης από το κρις κραφτ του θείου μου, η μυρωδιά του κομμένου γκαζόν στον κήπο τους, η μυρωδιά του κατόλ τα βράδια που καθόμασταν όλοι γύρω από το τραπέζι και ύστερα οι μεγάλοι έβαζαν μια τσόχα και έπαιζαν χαρτιά για να περάσει η ώρα τους, η μυρωδιά του ποπ κορν στο θερινό όταν η θεία μας έπαιρνε από το χέρι –παιδιά και ανίψια– για να δούμε ταινία oδηγώντας μια γκρενά Λάντσια, η μυρωδιά του αντηλιακού που μας πασάλειβε ολόκληρα για να μην καούμε από το μπες-βγες στη θάλασσα.
Ξαφνικά όλες αυτές οι μυρωδιές έμειναν ορφανές, σαν να κατέρρευσε ένας αόρατος υπαρξιακός πυλώνας που με στήριζε μια ζωή αλλά εγώ δεν το καταλάβαινα, γιατί ακουμπούσα πάνω του από τη γέννησή μου. Τι περίεργο πράγμα ο θάνατος· πάντα πιστεύεις ότι είσαι έτοιμος να τον αντιμετωπίσεις αλλά δεν είσαι ποτέ. Μπορεί η ίδια η θεία μου να γλίτωσε από τα δόντια του όταν παιδί ακόμα έσκασε μια οβίδα από τον Εμφύλιο μέσα στην αυλή του σπιτιού τής Διονυσίου Αρεοπαγίτου και της άνοιξε διαμπερές τραύμα στον λαιμό. Μπορεί να πρόλαβε να δει εγγόνια και δισέγγονα από τις τρεις θυγατέρες της, τη Βίκυ, την Τζέφη και τη Μαρία. Μπορεί να έζησε μέχρι τα γεράματά της με αγάπη και στοργή, το σπίτι της να ήταν πάντα ανοιχτό, να παρέμενε κοκέτα μέχρι τέλους. Μπορεί… αλλά νιώθεις ότι ποτέ δεν είναι αρκετό. Καλό ταξίδι, θεία.
