Από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις που έχω πάρει στα 30 χρόνια δουλειάς, ξεχωρίζω μία, του Γιώργη Λάππα (1950-2016). Ηταν πάντοτε ο αγαπημένος μου γλύπτης και μια κουβέντα μαζί του με ξάνοιξε επιτέλους στον χαρακτήρα του πέρα από τα έργα του. Καμιά φορά η διαδικασία αυτή είναι (δημοσιογραφικά) απογοητευτική: αρέσουν τα δημιουργήματα αλλά ο ίδιος ο καλλιτέχνης τα απομαγεύει, τα απογυμνώνει από τη γοητεία τους, με πολυλογία, ναρκισσισμό, έπαρση. Ομως ο Λάππας ήξερε να μιλάει για τις πιο δύσκολες ατομικές και συλλογικές αλήθειες με ευθύτητα και σπάνια, σχεδόν μεταφυσική, κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής. Διέθετε ένα είδος συγχωρητικότητας που έχουν οι ηλικιωμένοι ενώ εκείνος ήταν ακόμη ακμαίος, μάχιμος, παραγωγικός. Μεταφυσικό ήταν και το γεγονός ότι ενώ πέθανε απρόσμενα μόλις στα 65 του, είχε αμπαλάρει, τακτοποιήσει και αφήσει οδηγίες για τα έργα του, λες και γνώριζε την αναχώρησή του.
Κάθε φορά που βλέπω τις φιγούρες του, διαπιστώνω τι μας στέρησε ο πρόωρος θάνατός του. Σκέφτομαι ότι αν ζούσε αυτή η στρατιά με τα φωτεινά ανθρωπάκια θα ήταν μεγαλύτερη, θα σκορπιζόταν σε περισσότερα μέρη για να μας θυμίζει ότι υπήρξε ένας τολμηρός Ελληνας εικαστικός που δεν δείλιασε μπροστά στο δέος της αρχαίας παράδοσης. Καινοτόμησε, βρήκε τον δικό του δρόμο. Αξίζει λοιπόν να επισκεφθείτε την έκθεση της γκαλερί Citronne στο Κολωνάκι με τίτλο «Αλαφροΐσκιωτο βάδισμα», που εγκαινιάστηκε στις 24 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει μέχρι και τις 9 Δεκεμβρίου. Τα έργα του είναι στημένα τρυφερά από τη σύζυγό του, γλύπτρια Αφροδίτη Λίτη, τον αρχιτέκτονα και θεωρητικό Γιώργο Τζιρτζιλάκη και την γκαλερίστα δρα Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη.
Η αποκάλυψη της έκθεσης είναι το κεντρικό έργο της, διότι μας δίνει να καταλάβουμε πώς εργαζόταν ο Λάππας, ποια ήταν η ραχοκοκαλιά των γλυπτών του. Η ημιτελής «Ανδρική φιγούρα» του 2015 είναι ένας σκελετός μεταλλικών ράβδων ύψους σχεδόν δυόμισι μέτρων. Μοιάζει ως τρισδιάστατο σχέδιο στον χώρο, σαν μία μονοκοντυλιά και ζωγραφική χειρονομία, σκληρή και «εύθραυστη», ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει την εσωτερική δομή του γλυπτού. Αποτελείται από κομμάτια παλαιότερων έργων που ο καλλιτέχνης αποσυναρμολόγησε για να τα ανασυνθέσει σε καινούργιο σύνολο. Επίσης, πλάι στο κεντρικό αυτό έκθεμα παρουσιάζονται και αρκετά μικρότερα γλυπτά όπως ακριβώς βρέθηκαν στο εργαστήριό του.
Ομως από πού βγαίνει ο τίτλος «Αλαφροΐσκιωτο βάδισμα»; Από την κίνηση που έχουν οι φιγούρες του, οι οποίες δεν είναι ποτέ στατικές αλλά έτοιμες να κάνουν κάτι. Εχω την τύχη να συμβιώνω με δύο μικρά γλυπτά του. Εναν ισορροπιστή από μέταλλο και ένα μικρό κόκκινο ανθρωπάκι που λέγεται «Αυτός που γλιστρά αλλά ποτέ δεν πέφτει». Κάπως έτσι σκέφτομαι ότι ο Λάππας έφυγε, αλλά δεν μας εγκατέλειψε.
