Ενας χρόνος ακριβώς πέρασε από τότε που πρωτογνώρισα τον Δημήτρη Αδαμίδη, σε μια δημοσιογραφική έρευνα για το πώς οι κάτοικοι βλέπουν το μέλλον της Αλεξανδρούπολης. «Δεν ξέρω να σας πω για τους Αμερικανούς και το λιμάνι», μου είχε απαντήσει τότε ο παθιασμένος νεαρός γεωπόνος. «Φοβάμαι την κλιματική αλλαγή και τις φυσικές καταστροφές. Είμαι 4ης γενιάς ελαιοπαραγωγός και σκέφτομαι τη γη και το λάδι». Το Κτήμα Μιχελή, με το όνομα του προπάππου του που πρωτοφύτεψε τις ελιές, πλάι στο νοσοκομείο της πόλης, μου ‘χε φανεί παράδεισος. Κάηκε ολοσχερώς το καλοκαίρι. Οταν ξαναπήγα πάλι για ρεπορτάζ τις πρώτες ημέρες της φωτιάς, τα δένδρα κάπνιζαν ακόμη, είχαν πυρακτωμένους κορμούς. Ολόκληρη η οικογένεια Αδαμίδη ήταν εκεί προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ζημιάς. Αυθόρμητα αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε, λες και ήμαστε χρόνια φίλοι.
Προχθές το βράδυ, η μητέρα Μαρία και ο 17χρονος αδελφός του Αγγελος κάθονταν μπροστά μου στην τελετή των βραβείων του «Γαστρονόμου». Και όταν ο Δημήτρης με τον δευτερότοκο Βασίλη ανέβηκαν στη σκηνή για να παραλάβουν το βραβείο για το καλύτερο ελαιόλαδο, είδα ξανά δάκρυα στα μάτια τους. Αυτήν τη φορά, από συγκίνηση και χαρά, αλλά και πικρή ειρωνεία: να σε αναγνωρίζουν ως κορυφαίο ελαιοπαραγωγό ανάμεσα από δεκάδες ανταγωνιστές και εσύ να έχεις χάσει όλο σου το αγροτικό βιος. Και όμως, οι δημιουργικοί άνθρωποι παλεύουν, δεν το βάζουν κάτω. Μέχρι να δουν πόσα από τα δένδρα τους μπορούν να ξαναβλαστήσουν, οι Αδαμίδηδες έφτιαξαν μια καντίνα φαγητού στο Κτήμα Μιχελή. Αντοχή, ύψιστη αρετή. Τέτοιοι άνθρωποι πήραν τα βραβεία του «Γαστρονόμου»· πεισματάρηδες, εργατικοί, μαχητές.
Σαν τον τυροκόμο Γιάννη Βοναπάρτη από την Κάσο, ο οποίος όταν παρέλαβε το βραβείο «Εύη Βουτσινά» για τα τυροκομικά του προϊόντα, και ιδιαίτερα τη σιτάκα, σχεδόν βούρκωσε. Γιατί όταν ανεβάζει τις κατσίκες του στις ανεμοδαρμένες πλαγιές του νησιού, η αναγνώριση είναι το τελευταίο που του περνάει από το μυαλό. Και όμως φτιάχνει ένα από τα εκλεκτότερα ελληνικά προϊόντα. Το ίδιο και οι οσπριοπαραγωγοί από τις Πρέσπες, οι αδελφοί Μανώλης και Βασίλης Δημητρόπουλος. «Θέλαμε να έχουμε και τους γονείς στο πλευρό μας, αλλά έμειναν πίσω να φροντίσουν τη σοδειά», είπαν και καταχειροκροτήθηκαν. Σχεδόν όλοι οι βραβευθέντες μίλησαν για τις προηγούμενες γενιές των οικογενειών τους, που μόχθησαν για να πάρουν αυτοί τη σκυτάλη σήμερα. Ετσι είναι ο πρωτογενής τομέας, μια ιστορία αλληλουχίας, μια αλυσίδα που κινδυνεύουν να σπάσουν οι κρίκοι της στην εποχή μας.
Για τους περασμένους μίλησε και η επίσης τιμώμενη της βραδιάς Αγγελική Γιαννακίδη, ιδρύτρια του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης, που έχει διασώσει αντικείμενα και αφηγήσεις των παλαιών. Δική της ανταμοιβή το θερμότερο χειροκρότημα της βραδιάς, αλλά και μια ζεστή αγκαλιά από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία συγκινήθηκε και αυτή με την τελετή στην πατρίδα της, Θράκη. «Να μας ξανάρθετε, να είσαστε κοντά μας», μας είπαν οι Θρακιώτες προχθές. Θα κρατήσουμε την υπόσχεσή μας.
