Ποιος ζωγράφος διαλέγει ταπεινά θέματα; Μόνον αυτός που έχει τη σιγουριά πως μπορεί να δώσει σε κάτι μικρό ψυχή και υπόσταση, ακόμα και αν είναι ένα κανάτι, όπως ο Τζόρτζιο Μοράντι, ένα ματσάκι σπαράγγια, όπως ο Αβίγκντορ Αρίκα, ή ένα καρβέλι ψωμί όπως ο Χρήστος Μποκόρος. Ο Μιχάλης Μακρουλάκης που έφυγε από τη ζωή χθες ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που καταπιάστηκε τόσο με το υψηλό, δηλαδή το ανθρώπινο σώμα αλλά και με το καθημερινό και τετριμμένο όπως τα άγρια χορταράκια.
Ηταν και ο ίδιος άνθρωπος τρυφερός, με τη γλύκα του νησιώτη αλλά και την ευγένεια της συριανής καταγωγής. Γενναιόδωρος και γελαστός, κοσμοπολίτης που είχε ζήσει στην Τεχεράνη (πήγε για να φιλοτεχνήσει ένα πορτρέτο της Φαράχ το 1971 και έμεινε έως την πτώση του Σάχη) αλλά και βαθιά ερωτευμένος με το ελληνικό τοπίο, είχε μια μοναδική προσωπικότητα για όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να τον συναναστραφούμε.
Γεννημένος στη Σύρο το 1940 αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό θέματα υγείας μιας και το καλοκαίρι είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο. Η περιπέτεια αυτή τον ανάγκασε να νοσηλευτεί στην Αθήνα όπου και άφησε την τελευταία του πνοή, σκορπίζοντας πένθος στον εικαστικό κόσμο. Σπούδασε στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο ζωγραφική (Σχολή Δοξιάδη), σκηνογραφία και ενδυματολογία με σπουδαίους δασκάλους όπως ο Τσαρούχης, ο Βασιλείου και ο Τάσσος. Ως μέντορά του βέβαια αναγνώριζε τον Περικλή Βυζάντιο μέσα από τον οποίον γνώρισε και την κόρη του την γκαλερίστα Μαριλένα Λιακοπούλου και έκανε εκθέσεις στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών που ήταν τότε στο Χίλτον. Πιο πριν είχε εργαστεί και ως σκηνογράφος σε αθηναϊκά θέατρα.
Ξεκίνησε την καριέρα του με ρεαλιστικές απεικονίσεις του τοπίου των ελληνικών νησιών και αργότερα τα έργα του απέκτησαν μια εντυπωσιακή φωτορεαλιστική ακρίβεια. Μετά εστίασε στο ανδρικό γυμνό σώμα, στις νεκρές φύσεις και στους εσωτερικούς χώρους, συχνά με στοιχεία ονειρικά, ποιητικά. Προσωπικά με συγκινούσαν ιδιαίτερα τα άγρια χόρτα του, τα οποία μάζευε από τις εξοχές της Σύρου, από τον λόφο του Χαρασσώνα και μετά τα φωτογράφιζε και τα ζωγράφιζε με τεράστια αγάπη λες και ήταν βοτανολόγος. Τα βάζω πιο πάνω και από τα καταπληκτικά κόκκινα άνθη που λάτρευε επίσης να απεικονίζει. Διότι αυτά έκλειναν μέσα τους τη σχέση του με τη γη του νησιού του, την Παρακοπή όπου είχε σπίτι η οικογένεια της μάνας του, αλλά και τον παραθαλάσσιο Φοίνικα όπου έμενε ο ίδιος.
Σήμερα στις 15.00 θα ψαλεί η νεκρώσιμος ακολουθία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Ρηγίλλης στην Αθήνα. Η ταφή θα γίνει στον γενέθλιο τόπο του, αύριο Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2023, στις 14.30, στο Κοιμητήριο Αγίου Γεωργίου Ερμούπολης Σύρου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
