Εχει γίνει έθιμο, ποδαρικό στη στήλη να κάνει η Πέγκυ Ζουμπουλάκη. Αν δεν βάλεις πρώτον πρώτον έναν άνθρωπο που χαίρεται μέχρι τελευταίας στάλας τη ζωή, τότε ποιον θα «φιλοξενήσεις» στη 2η σελίδα; Κανέναν «ουρσούζη», που λένε και οι Πόντιοι, για να πάει στραβά η χρονιά; Και βέβαια όχι.
Χρειάζεται θετική αύρα, αισιοδοξία και ακατάβλητο χιούμορ σαν της Πέγκυς για να μας συντροφεύει σε όλα αυτά που έρχονται, καλά και κακά.
Το πιο αστείο είναι ότι το φετινό δώρο της γκαλερίστας προς τα Αθηναϊκά ήταν ίδιο με το περυσινό: μια τσαγιέρα με μορφή κατάλευκης γάτας διά χειρός της Σετσούκο ντε Ρόλα, της Γιαπωνέζας συζύγου του Μπαλτίς. Αυτή που έλαβα το 2023 έπεσε θύμα των πραγματικών γατιών μου (τρία πια στον αριθμό) που σε ένα κυνηγητό όρμησαν στο τραπέζι και της έσπασαν το κεφάλι, λες και την έβλεπαν ανταγωνιστικά ενώ εκείνη τα παρατηρούσε ασάλευτη αφ’ υψηλού να παίζουν στο χαλί.
Κύριος φταίχτης ο Μανού, το νέο ασπρόμαυρο και πολύ άτακτο μέλος της οικογένειας που διεσώθη από τη γράφουσα ανάμεσα στα αυτοκίνητα στην παραλιακή τον Οκτώβριο. Είναι ένα ζωάκι μια σταλιά που έχει επιδοθεί με μεγάλη αφοσίωση στην καταστροφή του σπιτιού μου.
Στενοχωρημένη, πήρα τηλέφωνο την Πέγκυ να της πω για την απώλεια της εύθραυστης γάτας. «Αχ! Αυτά να ‘ταν τα προβλήματά μας! Να μου στείλεις το κεφάλι να το κολλήσει ο συντηρητής μας. Θα της κάνουμε της γάτας ένα λίφτινγκ πρώτης τάξεως», είπε και στο μεταξύ, μου έστειλε μια ολοκαίνουργια για να απολαμβάνω το πρωινό μου.
Στο σημείωμα έγραφε: «Σε παρακαλώ μην αφήνεις τις γάτες σου να κάνουν παρέα με τις δικές μου διότι δεν βλέπω να τη βγάζουν καθαρή το 2024!». Αυθόρμητα με έπιασαν τα γέλια και την πήρα για τις καθιερωμένες ευχές. «Στη ζωή πρέπει να λυπάσαι και να ζορίζεσαι μόνο για τα πολύ σημαντικά θέματα. Δες τι μας έφερε η παλιά χρονιά: πολέμους, κρίσεις, μεγάλα ζητήματα που μας απασχόλησαν. Από την άλλη είναι τόσο μα τόσο μικρή η διαδρομή μας που δεν αξίζει να θυμώνεις, να πικραίνεσαι, να χάνεις το κουράγιο σου για τα μικρά αλλά ούτε για τους μικρόνοους και μικρόψυχους. Προσπέρασέ τους και συνέχισε. Οσο πιο νέος συνειδητοποιήσεις τη ματαιότητα της τζάμπα στενοχώριας για κάτι τέτοια τόσο καλύτερα. Διότι μένει απείρως μεγαλύτερος χώρος για τη χαρά. Στόχος της ζωής είναι να χαιρόμαστε όσο πιο πολύ μπορούμε. Να σου πω και κάτι ακόμα; Οσο πιο πολύ κυνηγάς τη χαρά, τόσο πιο πολύ και εκείνη έρχεται προς το μέρος σου με έναν μαγικό τρόπο. Ο κόσμος χωρίζεται σε εκείνους που την αποζητούν, την κερδίζουν και τη μοιράζονται, που αυτοσαρκάζονται και στους γκρινιάρηδες».
Μου ευχήθηκε λοιπόν για το 2024 να είμαι στη συνομοταξία των θηρευτών της χαράς και προσέθεσε πως «όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους. Πριν κλείσουμε το τηλέφωνο προσέθεσε: «Βάλε τη νέα κεραμική γάτα κάπου πιο ψηλά σε παρακαλώ!».
