Από μακριά ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς τις εκφράσεις στα δεκάδες πρόσωπα των παιδιών που συναπάρτιζαν την ορχήστρα και τη χορωδία του Μουσικού Σχολείου Βόλου, τη Δευτέρα το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Σίγουρα τα μάτια τους θα εξέπεμπαν συγκίνηση, καμάρι, υπερηφάνεια. Μόλις όμως ανέβηκε μαζί τους στη σκηνή ο Διονύσης Σαββόπουλος, καταλάβαμε από τη στάση του σώματός τους πως ψήλωσαν απότομα. Aνέβηκε το μπόι τους γιατί συνειδητοποίησαν μέσα από τα δικά του λόγια πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που έκαναν. Αφησαν πίσω την πληγωμένη –από τη θεομηνία– πόλη τους, που ακόμη πασχίζει να συνέλθει και ήρθαν στην Αθήνα με κουράγιο και γενναιοδωρία για να συμπαρασταθούν σε άλλα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Tίμησαν σε μια συναυλία την Αμυμώνη, την οργάνωση που δημιούργησε ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων ατόμων με προβλήματα όρασης και πρόσθετες αναπηρίες, και φέτος κλείνει 30 χρόνια ύπαρξης και προσφοράς.
Με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου να παρακολουθεί συγκινημένη, την Ελλη Πασπαλά και τον Χρήστο Θηβαίο στα μικρόφωνα στο πρόγραμμα που επιμελήθηκε ο κοσμαγάπητος Νιόνιος, η βραδιά βασίστηκε σε μια ιδέα της Μαρίας Φραγκουδάκη. Η ταλαντούχος εικαστικός γνώρισε πριν από μερικούς μήνες τα παιδιά της Αμυμώνης και αμέσως εμπνεύστηκε τους στίχους ενός τραγουδιού, με τίτλο «Θα στο φωνάζω δυνατά», το οποίο μελοποίησε ο Αλέξανδρος Ιακώβου. Ο συνθέτης είχε γράψει και ο ίδιος ένα τραγούδι για τα παιδιά της οργάνωσης, το «Θα σ’ αγαπώ». Ετσι λοιπόν με όλους αυτούς τους συντελεστές επί σκηνής –και βέβαια τους υπερταλαντούχους εκκολαπτόμενους μουσικούς από τον Βόλο– έγινε μια μαγική εκδήλωση, που πέρασε ένα πολύ δυνατό μήνυμα για τα παιδιά με αναπηρία. Δεν είναι μόνα, είμαστε όλοι στο πλάι τους να εξασφαλίσουμε ότι θα έχουν ισότιμες ευκαιρίες μόρφωσης, αναψυχής, συμμετοχής σε ό,τι καλό έχει να προσφέρει η ζωή.
Οπως επισήμανε και ο Διονύσης Σαββόπουλος, το όνομα Αμυμώνη βγήκε από τη μυθική κόρη του Δαναού, που έχει συνδέσει το όνομά της με την καλοσύνη, την αγάπη και την ελπίδα. Ολες αυτές τις αξίες δηλαδή που κάνουν να διακρίνεται αυτός ο σύλλογος εδώ και 30 χρόνια με προσφορά σε παιδιά και τις οικογένειές τους, που είναι αντιμέτωπα με το φάσμα κάθε είδους αναπηρίας. Πρωτεργάτης της Αμυμώνης ήταν και είναι η Παρασκευή Μπέλλου, που συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε για το παιδί της κανένα εκπαιδευτικό πλαίσιο και έτσι ξεκίνησε την προσπάθεια. Επί 30 χρόνια πρόεδρος του φορέα, ανέβηκε στη σκηνή για να ευχαριστήσει στο τέλος της συναυλίας τους συντελεστές, το κοινό αλλά και όλους τους υποστηρικτές της προσπάθειας εδώ και τρεις δεκαετίες: «Υποκλίνομαι στη στήριξή σας και σε αυτή τη γεμάτη αίθουσα», είπε. Το κοινό σιγομουρμούρισε όλα τα τραγούδια και βέβαια καταχειροκρότησε εκείνα τα δύο που γράφτηκαν αποκλειστικά για τα παιδιά της Αμυμώνης.
Οσο για τον Σαββόπουλο, με το μικρό του κοτσιδάκι, το κίτρινο ποσέτ, τη χαρακτηριστική του φωνή, τον απίθανο τρόπο που έχει για να μιλάει στο κοινό, σε κάνει να νιώθεις πως έχεις από κάπου να κρατηθείς ό,τι κι αν συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα. Σαν ένας φάρος που στέλνει κάθε φορά μια δεσμίδα φωτός για όλους μας. Παίνεψε τρυφερά τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου και τους δασκάλους τους Ζαφείρη Κουκουσέλη, Σεβαστή Μαζέρα και Ειρήνη Κουτσαυλή. Για το θέμα των τυφλών παιδιών, ο Νιόνιος είπε την ωραιότερη φράση: «Βλέπουν με το αυτί και ακούνε με την καρδιά», τόνισε και μας έκανε να δακρύσουμε…
