«Η μαμά μου ήταν κατ’ αρχήν πιστή. Η πίστη της στον Θεό ήταν βαθιά, ακλόνητη και όριζε τόσο τη σχέση με τον εαυτό της όσο και με τους άλλους γύρω της. Η πίστη της έδινε δύναμη, αισιοδοξία και υγεία. Η κατάθλιψη και το στρες ήταν άγνωστες λέξεις για τη μητέρα μου. Aμα λειτουργούσε σύμφωνα με τις επιταγές της πίστης της, όλα τα υπόλοιπα προσευχόταν ότι θα πάνε καλά. Η πίστη της έδινε την αισιοδοξία ότι όντως θα πήγαιναν καλά. Προσποιητό; Μπορεί. Πάντως λειτουργούσε θετικά για εκείνη και τους γύρω της. Θετική σκέψη, θετική ενέργεια, που λένε σήμερα με πιο new age προσεγγίσεις.
»Oταν μπήκαν κλέφτες στο σπίτι της και την έδεσαν στο κρεβάτι της, αντί να πανικοβληθεί, προσευχόταν γι’ αυτούς γιατί, όπως μας είπε εκ των υστέρων, φαίνονταν ευγενικά παιδιά κάτω από τις μαύρες μάσκες τους. “Ποιος ξέρει σε τι ζόρια θα είχαν βρεθεί, για να επιλέξουν την κλοπή;”, μας είπε. Ενώ την είχαν δέσει, προσφέρθηκε να τους ψήσει καφέ για να μιλήσουν και να σκεφτούν να βρουν “μια καλύτερη δουλειά” που δεν θα αμαύρωνε την ψυχούλα τους. Οι κλέφτες πήραν διάφορα κοσμήματα αλλά όταν πήγαν να της πάρουν τον σταυρό που φορούσε στον λαιμό της, τους είπε “αυτό δεν θα το πάρετε” και εκείνοι υπάκουσαν.
»Μια μεγάλη της χαρά ήταν να βοηθάει ανθρώπους γύρω της, να μοιράζεται τα αγαθά που της είχε εμπιστευτεί ο Θεός, όπως έλεγε. Γιατί ποτέ δεν θεωρούσε ότι τα όποια αγαθά είχε, της ανήκαν. Βοηθούσε πολύ κόσμο με όποιο τρόπο και αν μπορούσε: με ένα τηλεφώνημα, μια επίσκεψη, μια συμβουλή, ένα δώρο.
»Το έκανε συστηματικά, σταθερά και αθόρυβα –κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό– έτσι ζούσε. Και βέβαια προσέφερε μέσα από τη μεγάλη της φιλανθρωπία για να δημιουργηθεί το πρότυπο οικοτροφείο “Στέγη Αγίου Νικολάου” για αυτιστικά παιδιά. Ανήκε στη γενιά που όταν έκανε το καλό, καλά ένιωθε η ίδια.
»Η πίστη της δεν την εμπόδισε να κάνει και κάποιες γενναίες μετακινήσεις προς το τέλος της ζωής της. Τις μέρες που “έφυγε”, η συζήτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ήταν έντονη. Ημασταν στο σπίτι της και βλέπαμε στην τηλεόραση τον λόγο του πρωθυπουργού που εκφράστηκε υπέρ του γάμου και τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών. “Μαμά, εμείς τι ψηφίζουμε;” την ρωτάω. Αφού το σκέφτηκε λίγο είπε “ψηφίζουμε ναι, γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα σε σχέσεις αγάπης”.
»Αυτό ήταν μια Πέμπτη του Γενάρη στο σπίτι της αφού αρνήθηκε να πάει στο νοσοκομείο μόνο και μόνο για να της παρατείνουν τη ζωή για λίγες μέρες με μηχανήματα και σωληνάκια. Ημασταν δίπλα της τις τελευταίες της στιγμές, της κρατούσαμε το χέρι, της τρίβαμε την πλάτη που τόσο την ανακούφιζε. Κάποια στιγμή μετά τα μεσάνυχτα όμως γύρισε και μας είπε: “Μην κουράζεστε άλλο, πηγαίνετε να ξαπλώσετε κι εσείς, ψωμάκι φάγατε;”. Εφυγε μετά από λίγο. Ηταν 90, πλήρης ημερών και με τον τρόπο που εκείνη επέλεξε».
