Επειτα από 30 χρόνια στη δουλειά και 25 στην εφημερίδα, είμαι σίγουρη πως οι αναγνώστες που διαβάζουν με συνέπεια την έκδοσή μας διαισθάνονται και την εργασιακή ατμόσφαιρά της, περνάνε πίσω από τις γραμμές και τις λέξεις. Πιάνουν ασυναίσθητα κάτι από την καθημερινότητα του γραφείου μας. Λογικό είναι: υπάρχει συμβιωτική σχέση με όσους μας διαβάζουν. Είναι λοιπόν φανερό πως στην «Κ» γράφουμε καλά διότι αγαπιόμαστε, είμαστε μια πολυμελής, δεμένη οικογένεια που η λέξη «συνάδελφος» έχει μέσα της το πολύτιμο συστατικό «αδελφός». Πριν από λίγες ημέρες κόψαμε την ετήσια πίτα μας και το γιορτάσαμε όπως άξιζε. Και με την αφορμή αυτή, ο Απόστολος Λακασάς, η Τάνια Γεωργιοπούλου και το νεότερο μέλος της συντακτικής ομάδας του φύλλου, η Ηλιάνα Μάγρα, λένε στη στήλη τι είναι γι’ αυτούς η «Κ».
«Σε δύο μήνες συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από τότε που πέρασα την είσοδο του κτιρίου της “Καθημερινής” στην οδό Σωκράτους, στην Ομόνοια», τονίζει ο Απόστολος. «Μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές και δεν ήξερα τι σημαίνει δημοσιογραφία εκ των έσω. Ηθελα όμως να ξεκινήσω από την “Καθημερινή”, είχα ακούσει για την ιστορία της και το κύρος της. Χάρηκα πολύ, μέχρι δακρύων, που με υποδέχθηκαν. Στα 30 χρόνια έμαθα, γέλασα, θύμωσα, ενθουσιάστηκα, λυπήθηκα για απώλειες, “ξεψάρωσα” επαγγελματικά, έζησα μαζί με τους ανθρώπους της εφημερίδας. Είμαι υπερήφανος, χαρούμενος και συγκινημένος για όλα όσα είναι η “Καθημερινή” για μένα. Και είναι πολλά».
Η Τάνια: «Ημουν στο γραφείο μου όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Από τον ήχο ήξερα ότι επρόκειτο για εσωτερική γραμμή. “Σε ζητάει ο κ. Αντώνης Καρκαγιάννης”, με ενημέρωσαν από τη γραμματεία. “Είσαι καλά;” με ρώτησε με τη χαρακτηριστική του φωνή και ένα τσιγάρο στο χέρι, τον μόνιμο σύντροφό του. “Ηθελα να σου πω κάτι που δεν νομίζω ότι το ξέρουν πολλοί. Και εγώ έχω χάσει τον αδελφό μου, τον μεσαίο μου αδελφό. Του είχα αδυναμία, ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε μένα και στον μεγάλο μου αδελφό. Και δεν μπορούσα να πάω καν στη κηδεία του γιατί ήμουν εξόριστος. Σου το είπα για να ξέρεις ότι καταλαβαίνω πώς νιώθεις”. Ηταν Ιούνιος του 2009 και λίγες ημέρες πριν είχα χάσει τον αδελφό μου. Σχεδόν 25 χρόνια πλέον η “Καθημερινή” είναι η εφημερίδα που δουλεύω. Αλλά όχι μόνο αυτό. Είμαι ευγνώμων για πολλές στιγμές».
«”Καθημερινή” ίσον περηφάνια», λέει η Ηλιάνα Μάγρα. «Η Ιστορία μιας χώρας σε δέκα γράμματα, και η πιο πρόσφατη δική σου, προσωπική ιστορία που συνεχίζει εδώ, γράφοντας στις εμβληματικές σελίδες της. Είναι αλήθεια και ευκαιρία. Εργασία και λειτούργημα. Ατακτες ώρες, χιλιάδες γραμμένες λέξεις, ερωτήσεις, απαντήσεις, η “Καθημερινή” είναι οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι που θα γνωρίσεις, μια κοινότητα της οποίας είναι τιμή σου να είσαι μέλος. Είναι σπίτι στον τέταρτο όροφο ενός κτιρίου με γυάλινη πρόσοψη στο Νέο Φάληρο, και αποστολή που κουβαλάς μαζί σου όπου βρίσκεσαι, ψάχνοντας το επόμενο θέμα, γνωρίζοντας την ευθύνη που φέρεις εκπροσωπώντας την. Η “Καθημερινή” είναι οι άνθρωποί της – όσοι την έκαναν θεσμό κι όσοι τον συνεχίζουν τώρα. Είναι το παρελθόν, το παρόν, το γραμμένο μέλλον».
Και του χρόνου, να ‘μαστε όλοι καλά και να μας διαβάζετε κάθε μέρα.
