Αυτό και αν ήταν καλωσόρισμα. Ζαλισμένη μετά την προσγείωση από το υπερατλαντικό ταξίδι, την περασμένη Δευτέρα το απόγευμα, χάζευα τα ψηλά κτίρια του Upper East Side από το κάθισμα του ταξί. Μπροστά μας «σφήνωσε» μια κατακόκκινη Mustang με μια παλαιστινιακή σημαία και άρχισε να κορνάρει στους περαστικούς. Ορισμένοι επευφημούσαν, άλλοι έκαναν επιθετικές χειρονομίες εναντίον του οδηγού, οι περισσότεροι κοιτούσαν αμήχανα. Την ίδια στιγμή, μια αστυνομικός διέκοψε εντελώς την κυκλοφορία διότι από τη γωνία εμφανίστηκαν εκατοντάδες άνθρωποι που συμμετείχαν σε μια διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης. Οδευαν προς το διάσημο Met Gala του Μητροπολιτικού Μουσείου, λίγα στενά πιο κάτω. Μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε σε ένα μικρό χάος μποτιλιαρίσματος και συνθημάτων με την παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.
«Can you believe this?» μου είπε στωικά ο οδηγός ταξί που με μετέφερε από το «JFK». Δίκιο είχε. Αλλιώς να τα διαβάζεις και αλλιώς να τα βλέπεις. Ακόμη και η πιο διάσημη εκδήλωση για τη μόδα είχε μετατραπεί σε πεδίο αντιπαράθεσης, με τις ιαχές του πλήθους να ακούγονται μέχρι το κόκκινο χαλί, έως τις διασημότητες με την haute couture. Είχα να επισκεφθώ την πόλη πριν από την πανδημία και όντως ένιωσα πόλωση στην ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα σε πλατείες όπου υπάρχει μόνιμη παρουσία διαδηλωτών, όπως η Union Square.
To θετικό στοιχείο ωστόσο είναι πως η αντιπαράθεση δεν δηλητηριάζει τα πάντα. Τηρούνται καθολικά ορισμένοι στοιχειώδεις κανόνες συνύπαρξης: οι εισερχόμενοι στα βαγόνια του μετρό θα κάνουν υπομονή να βγει και ο τελευταίος πριν ορμήσουν μέσα, οι οδηγοί θα σταματήσουν στις διαβάσεις, οι περαστικοί θα βοηθήσουν μια μαμά να κατεβάσει το καρότσι από τα σκαλιά, οι άνθρωποι κάθε κοινωνικής καταβολής ή καταγωγής είναι πρόθυμοι να ακούσουν και να βοηθήσουν πάντα με καλή προαίρεση. Υπάρχει ένα είδος αυτονόητης ευγένειας που λειτουργεί σαν αμορτισέρ για ένα μέρος με 20 εκατομμύρια κατοίκους, όταν στην Ελλάδα πλακωνόμαστε για το ποιος θα μπει πρώτος στο λεωφορείο ή στο ασανσέρ.
Εχοντας ζήσει ένα χρόνο στη Νέα Υόρκη, αυτό που μου φάνηκε απίστευτο είναι η ακρίβεια της, ιδιαίτερα στο φαγητό. Για δύο αυγά μάτια και ένα μπουκάλι νερό σε ένα καφέ του Σόχο πληρώνει κανείς 35 δολάρια, για μια μακαρονάδα κάτι παραπάνω. Μια έξοδος σε εστιατόριο κοστίζει πάνω από 100 δολάρια το άτομο, ιδιαίτερα αν παραγγείλει κανείς ψάρι ή κρέας. Η άνοδος των τιμών έχει συμπαρασύρει και τα σούπερ μάρκετ, που κάποτε ήταν πάμφθηνα σε σχέση με τα ελληνικά. Ενα απλό σάντουιτς φτάνει τα 10 δολάρια.
Την ακρίβεια τη συναντάς και αλλού, στα ταξί, στα εισιτήρια του θεάτρου, στα καταστήματα με ρούχα. Το αμερικανικό καταναλωτικό όνειρο δεν υπάρχει πια. Το στεγαστικό όνειρο ήταν και παραμένει άπιαστο. Τα ενοίκια είναι στον θεό και οι νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να μένουν όλο και πιο μακριά για να βρουν αξιοπρεπή κατοικία. Αυτοί που προτιμούν το Μανχάταν, αν δεν ανήκουν στην κατηγορία των πολύ ευκατάστατων, απλώς εργάζονται μόνο και μόνο για να συντηρούν τα σπίτια τους.
Αυτό που με ξένισε περισσότερο από όλα είναι ότι η Νέα Υόρκη δεν μυρίζει πια όπως κάποτε. Η μυρωδιά του φαγητού έχει αντικατασταθεί από την κάνναβη, η οποία και νομιμοποιήθηκε. Σε όλες τις πλατείες και στα πάρκα, σχεδόν σε κάθε παγκάκι, κάποιος θα έχει ανάψει «ενισχυμένο» τσιγάρο, ενώ είναι δεκάδες πια τα μαγαζιά που μπορεί κανείς να προμηθευτεί το προϊόν για προσωπική χρήση. Ο αριθμός των αστέγων και των ελαφρών ψυχιατρικών περιπτώσεων επίσης είναι αυξημένος. Τι μένει ίδιο; Τα υπέροχα μουσεία, τα πεντακάθαρα πάρκα, η αίσθηση ότι είσαι στην καρδιά του κόσμου και αφουγκράζεσαι τις δονήσεις του.
