Οι περισσότεροι γνώρισαν τη γλυπτική της από το μνημειακό έργο «Προμαχώνες», που εξετέθη σε δημόσια θέα στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη Πειραιώς και έξω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Είναι μια αφαιρετική δημιουργία μεγάλης κλίμακας με πρώτη ύλη το μέταλλο: δύο κύλινδροι που απεικόνιζαν την κατάσταση επιφυλακής επί των επάλξεων, την εγρήγορση, αλλά και την αντίσταση.
Στην καινούργια της σύνθεση, που δίνει τον τίτλο και στη νέα της έκθεση «Σμιλεύοντας τον έρωτα», η καλλιτέχνις επιλέγει δύο κομμάτια από την ίδια φλέβα μαρμάρου. Αντί να χωριστούν για να υπηρετήσουν ταπεινές χρήσεις, βρήκαν έναν νέο ρόλο χάρις στην τέχνη, έφτασαν να ενσαρκώνουν συμβολικά δύο εραστές, δύο ψυχές. H ατομική εγκαινιάστηκε πριν από λίγες ημέρες στην γκαλερί Κουρντ του αεικίνητου Χάικ Κουρδογλανιάν, που συνεχίζει επάξια την οικογενειακή παράδοση, έχοντας «μάτι» για την τέχνη και σεβασμό για τους καλλιτέχνες.
Η έμπνευση
Πώς όμως προέκυψε η έμπνευση στη Δημητρακοπούλου; «Σε μία από τις βόλτες μου στο μαρμαράδικο, περπατώντας ανάμεσα σε ποικίλους όγκους μαρμάρου και υπολείμματα από διάφορες κοπές, το μάτι μου έπεσε σε δύο μεγάλα μακρόστενα κομμάτια που βρίσκονταν στο έδαφος το ένα δίπλα στο άλλο», εξηγεί. «Εμοιαζε σαν να ήταν κάποτε ένας ενιαίος όγκος σκισμένος τώρα στα δύο. Η λέξη που μου ήρθε αμέσως στον νου ήταν έρωτας. Τα πήρα, τα σήκωσα όρθια, τα σμίλεψα, τα έβαλα κοντά, αφήνοντας, ωστόσο, λίγο αέρα ανάμεσά τους, ένα μικρό κενό. Τα τοποθέτησα μετά μαζί σε μια κοινή ενιαία βάση».
Θα αναρωτηθεί κανείς τι μπορεί να συνδέει τους προμαχώνες με την καινούργια εγκατάσταση. Ισως ότι και η ίδια η εγγύτητα είναι μια μάχη με κέρδη και απώλειες, με αποστάσεις αλλά και πλησιάσματα, με ένα μικρό κενό να χωρίζει κάθε φορά τα δύο μέρη που θέλουν να κάνουν τη δική τους υπέρβαση. Ο υπερμεγέθης μαρμάρινος «Ερως» αγκαλιάζεται μέσα στην γκαλερί και από άλλα έργα, με τα οποία συνομιλεί, είτε πρόσφατα είτε παλαιότερα. Κάποια από αυτά έχουν την έμπνευσή τους στην αρχαιότητα, άλλα σε διαχρονικές έννοιες όπως η απουσία και η απόσταση, η αγάπη και η αιωνιότητα. Ξεχωρίζει το ηχητικό έργο «Ερωτας ξαφνικά», στο οποίο τα κείμενα της εικαστικού συναντούν τη φωνή της και τις μελωδίες του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Είναι πολυσυλλεκτικό το εικαστικό λεξιλόγιο της Βένιας Δημητρακοπούλου, στο οποίο περιλαμβάνονται η γλυπτική και το σχέδιο, το βίντεο, ο ήχος και ο λόγος.
Ιχνη αναπόλησης
«Ολα στην έκθεση, από τα ηχητικά έργα και το βίντεο με την άυλη υπόσταση μέχρι τις σχεδιασμένες με σινική μελάνη δίνες, τις γραμμές, τις λέξεις, τα χειρόγραφα κείμενα και τις γλυπτικές μορφές σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα, περικλείουν χνάρια μιας αυτοενδοσκόπησης και αναπόλησης», υπογραμμίζει η επιμελήτρια της έκθεσης, Ελένη Βαροπούλου.
Η αλήθεια είναι ότι η γλύπτρια γοητεύεται από τα αντιθετικά ζεύγη: το φως και τη σκιά, το μεγάλο και το μικρό, το στιβαρό και το αιθέριο, το υλικό και το άυλο, το προσωπικό και το συλλογικό. Ολη της η προσπάθεια επικεντρώνεται στη ζώνη που δημιουργείται ανάμεσα σε δυο στοιχεία σε πόλωση. Η έκθεσή της στην γκαλερί Κουρντ θα διαρκέσει μέχρι και τα τέλη Σεπτεμβρίου. Εχει παρουσιάσει ενότητές της στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, με έμφαση στην Ιταλία, όπου φιλοξενήθηκαν εκθέσεις της σε τρεις πόλεις.
