Η Citronne είναι συνήθως η γκαλερί που ανοίγει τον χορό για το καλοκαίρι. Πριν από λίγες ημέρες εγκαινιάστηκαν δύο δίδυμες εκθέσεις της αίθουσας τέχνης που ξεκίνησε τη δράση της από τον Πόρο: μια ομαδική στον κομψό της χώρο και μια ατομική στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού, με το οποίο υπάρχει μακροχρόνια συνεργασία. Στο φιλόξενο οίκημα που έδωσε την πρώτη στέγη στη Citronne (αλλά και το όνομα της γκαλερί χάρη σε μια ωραία λεμονιά) παρουσιάζεται αυτή την περίοδο η δουλειά 9 εικαστικών που ακροβατούν στην ιστορία και στον μύθο, με τίτλο «Μυθιστορίες». Με την ευαισθησία, τη γνώση, το ένστικτο οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν προσεγγίζουν το παρελθόν, αναζητώντας ο καθένας το δικό του αφήγημα. Εχουν άλλο βλέμμα στην τέχνη, όμως συναντιούνται στην προσπάθειά τους να φέρουν το χθες στο σήμερα.
Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη δουλεύει συχνά με αντικείμενα που βρίσκει. Υπομονετικά και μεθοδικά τούς εμφυσά νέα ζωή. Η Λύδια Δεληκούρα γοητεύεται από βυζαντινά μοτίβα, ενώ ο Τήνιος Αλέκος Κυραρίνης εκθέτει ένα γλυπτικό έργο που ονομάζει «Κυκλαδικό». Ο Τάσος Μαντζαβίνος, ιδιοφυής ζωγράφος, που μπορεί να συνδέσει την παράδοση με το σήμερα, παρουσιάζει τη σύνθεση «Σπίτι των Ιδεών και των Τεχνών». Η Νανά Σαχίνη καταπιάνεται με το πέτρωμα του αχάτη σε ζωγραφικές και γλυπτικές συνθέσεις. Ο Ιάσων Καμπάνης αποπειράται να δώσει μια νέα ερμηνεία στην καταγεγραμμένη εικόνα της λεοπάρδαλης στο ελληνιστικό ψηφιδωτό της Οικίας των Προσωπείων της Δήλου, την ώρα που ο Νίκος Ποδιάς φτιάχνει μια πανοπλία από χαρτί, λες και θέλει να μας φέρει στον νου ποιήματα του Καβάφη. Ο Πέτρος Μώρης κάνει μια γλυπτική σύνθεση με τη μορφή της Σφίγγας που ταξιδεύει από την αρχαιότητα. Η Κατερίνα Κατσιφαράκη δουλεύει με την ταπεινή αλλά πανταχού παρούσα φραγκοσυκιά. Το φυτό αυτό, με προέλευση από την καθ’ ημάς Ανατολή, συνδέεται με αρχετυπικούς μύθους, παρόντες στη μνήμη των λαών της περιοχής.
«Θραύσματα»
Μαζί με αυτήν την ομαδική, το ίδιο βράδυ άνοιξε και η ωραία ατομική της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη στο Αρχαιολογικό Μουσείο, που διοργανώνεται χάρη στη συνεργασία της γκαλερί και της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων. Εδώ και χρόνια, κάθε καλοκαίρι, ένας καλλιτέχνης προσκαλείται να τοποθετήσει δημιουργίες του μέσα στα αρχαία σπαράγματα. Από τον Κώστα Βαρώτσο έως τον Κώστα Παπανικολάου και από τον Κρις Γιαννάκο στον Κωνσταντίνο Ξενάκη, αυτή η άσκηση «πειθαρχίας» έχει αποδώσει σπουδαία αποτελέσματα. Διότι εκεί καλείται ο εικαστικός να τιθασεύσει την ορμή του και να εντάξει τα έργα του μέσα στο ιερό των προγόνων. Η Αθανασιάδη είναι μια γλύπτρια που αφουγκράστηκε και αφομοίωσε την ιστορία της τέχνης για να παραγάγει κάτι νέο, ολότελα δικό της. Γλυπτά φτιαγμένα από ξύλα και μέταλλα, επεξεργασμένα από τη φθορά και από τα χέρια της καλλιτέχνιδος, ταιριάζουν απολύτως με τα θραύσματα από αγάλματα και αγγεία. Μάλιστα η λέξη «Θραύσματα» ήταν και αυτή που επελέγη για τον τίτλο. Μετά τη μεγάλη αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Γουλανδρή της Ανδρου και μια πολύ επιτυχημένη ατομική στο Παρίσι, η εικαστικός επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και σκύβει με τρυφερότητα πάνω στα αρχαία κατάλοιπα του Πόρου.
