Οταν κολυμπάμε, τα μάτια έρχονται στο επίπεδο της στεριάς και της θάλασσας, τα βλέπουμε όλα με επιβεβλημένη ταπεινότητα. Τα ανθρώπινα κτίσματα φαντάζουν αυθάδη και τα υψώματα πιο επιβλητικά. Oπως ο λόφος του Αη Γιώργη του Βουνού, που μοιάζει απόμακρος, με ένα άσπρο σημαδάκι στο τέρμα: είναι τα «δίδυμα» ξωκλήσια, το ένα του καβαλάρη αγίου και το άλλο αφιερωμένο στον Aγιο Νικόλαο και στην Παναγία τη Μυρτιδιώτισσα, τόσο ταυτισμένη με τα Κύθηρα. Πάντα ανεβαίνω για προσωπικό προσκύνημα εδώ και 22 χρόνια που πηγαίνω τακτικά για διακοπές στον Αβλέμονα (ετυμολογικά, το μέρος που είναι κρυφό από το βλέμμα, που δεν φαίνεται εύκολα από τα πλεούμενα). Εκεί, με τη μακρινή θέα των Αντικυθήρων και της Κρήτης, αναμετριέμαι με τον χρόνο που πέρασε και αυτόν που θα έρθει.
Παρά τις συχνές επισκέψεις μου, δεν είχα καταφέρει να βρω από τους ντόπιους τα κλειδιά των ναών για να μπω μέσα και να δω ένα καταπληκτικό ψηφιδωτό δάπεδο του 7ου αιώνα μ.Χ., μια σκηνή κυνηγιού με έναν έφιππο τοξότη και διάφορα πτηνά. Φέτος ήμουν πιο τυχερή και εντόπισα την κλειδοθήκη που φυλάσσεται από έμπιστους της ενορίας για φιλοπερίεργους σαν του λόγου μου. Είχε σουρουπώσει όταν έφθασα επάνω, σε αυτό το μέρος όπου οι Μινωίτες είχαν κάνει ένα ιερό κορυφής το οποίο ανακάλυψε ο Αδωνις Κύρου και ανέσκαψε τη δεκαετία του 1990 ο Γιάννης Σακελλαράκης με τη γυναίκα του, Εφη Σαπουνά. Η πόρτα του Αη Γιώργη άνοιξε και το λιγοστό φως αποκάλυψε ένα μωσαϊκό. Το ραντίσαμε ελαφρώς με νερό και ξάφνου αποκαλύφθηκε ένα πρόσωπο κυνηγού κατευθείαν από το Βυζάντιο.
Στην κατάβαση σκεφτόμουν ότι αυτές οι συναντήσεις με την Ιστορία είναι που κάνουν την Ελλάδα μοναδικό τόπο. Το ίδιο ένιωθα και όπως βούταγα στον παραδεισένιο όρμο του Αβλέμονα, όπου υπάρχει ένα βενετσιάνικο καστράκι «τσέπης», ένα μικρό κτίσμα που κάποτε προστάτευε το φυσικό λιμανάκι. Σήμερα στέκεται ακόμη, παρά τα 500 χρονάκια που έχει στην πλάτη του. Το λευκό μαρμάρινο λιοντάρι του Αγίου Μάρκου που είχε στην είσοδο έχει φαγωθεί από την αλμύρα και τη φθορά, διακρίνεται όμως η φουσκωτή κοιλιά του. Πάνω στα πέτρινα τείχη του έχουν φυτρώσει φουντωτές καππαριές. Η Γαληνοτάτη υποκλίθηκε τελικά στο Αιγαίο. Λίγο πιο μέσα στον βυθό, υπάρχουν ακόμη τα υπολείμματα ενός ναυαγίου που θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία της τέχνης.
Hταν το σωτήριο έτος 1802 όταν ο Ελγιν μίσθωσε το μπρίκι «Μέντωρ» για να μεταφέρει σε κιβώτια τη ζωφόρο του Παρθενώνα. Το βρήκε η κακοκαιρία και ναυάγησε εκεί στον Αβλέμονα. Χρειάστηκαν μεγάλες προσπάθειες από τον Λόρδο για να ανακτήσει το πολύτιμο φορτίο, που αν δεν είχε σηκωθεί από τον πυθμένα, ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ελληνικής αρχαιότητας δεν θα είχε ταξιδέψει εκτός Ελλάδος. Πρόσφατα η Εφορεία Αρχαιοτήτων έκανε ξανά έρευνα εκεί και βρήκε μερικά προσωπικά αντικείμενα επιβατών και πληρώματος καθώς και όργανα ναυσιπλοΐας.
Ιδιας εποχής, δηλαδή αρχές 19ου αι., είναι και η περίφημη οικία Καβαλίνι στον ίδιο όρμο. Το σπίτι με το ηλιακό ρολόι που αγοράστηκε αρχικά από τους Κουντουριώτηδες και κατέληξε στον Αντζελο Καβαλίνι από τη Γένοβα, υποπρόξενο της Αυστρίας. Το θυμάμαι να ρημάζει, αλλά τα τελευταία χρόνια ένας από τους δισεγγονούς Καβαλίνι τού έδωσε το φιλί της ζωής. Ανανέωσα το ραντεβού με τα Κύθηρα για το 2025, με την ελπίδα ότι το νησί θα κρατήσει την ψυχή του.
