Οταν ακούς φράσεις όπως «Hey! I know you from New York» ή μυρίζεις τα λεπταίσθητα φλωρεντινά μοναστηριακά αρώματα της Santa Maria Novella, όταν μέσα σε μια διαδρομή 100 μέτρων συναντάς ορισμένους από τους επιφανέστερους της σύγχρονης τέχνης στον πλανήτη με φόντο ένα πορφυρό ηλιοβασίλεμα, τότε μπορείς να είσαι μόνο σε ένα μέρος: στα εγκαίνια του ΔΕΣΤΕ στην Υδρα. Τη Δευτέρα 17 Ιουνίου, το art crowd έσπευσε να υποκλιθεί σε μια διοργάνωση που έχει βάλει την Ελλάδα στον διεθνή εικαστικό χάρτη ως σταθερό ραντεβού στα μέσα Ιουνίου. Αυτήν τη φορά, ήταν η σειρά του Τζορτζ Κόντο να εκθέσει έργα του στα Σφαγεία, σε ένα θεσμό που εδώ και περίπου 15 χρόνια φέρνει στο νησί μερικούς από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες. Από τον Μαουρίτσιο Κατελάν και την Κίκι Σμιθ έως τον Νταγκ Αϊτκεν και τον Τζεφ Κουνς, όλοι τους έχουν μπει στη δοκιμασία να χωρέσουν την έμπνευσή τους στον λιλιπούτειο πέτρινο χώρο. Ο Κουνς άφησε μάλιστα κληρονομιά και μία από τις ωραιότερες εγκαταστάσεις που έχουν παρουσιαστεί εκεί. Πρόκειται για τον χρυσό ήλιο με τις κινούμενες αχτίδες, το Apollo Wind Spinner, που δεσπόζει στην οροφή του κτίσματος και με σύμφωνη απόφαση του καλλιτέχνη, του ιδρύματος και του δήμου θα μείνει στη θέση αυτή.
Ημουν τρομερά περίεργη να δω πώς ο ιδιοφυής Τζορτζ Κόντο θα χειριζόταν με τη σειρά του τα μικρά κελιά του κτίσματος. Είχαμε εξοικειωθεί με την ιδιαίτερη δουλειά του χάρις σε μια έκθεση που είχε κάνει στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης πριν από κάποια χρόνια. Oι ήρωες των έργων του ξεπηδούν από τη φαντασία του και όπως εύστοχα είχαν γράψει κάποτε οι New York Times, «πρόκειται για διασταύρωση Πικάσο με Μίκυ Μάους». Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα πορτρέτο της βασίλισσας Ελισάβετ το 2006, που την έκανε να μοιάζει περισσότερο με καρτούν παρά με αγέρωχη μονάρχη, το οποίο ξεσήκωσε τους Βρετανούς. Βασικό στοιχείο και στα έργα των Σφαγείων ήταν το ασύμμετρο, η αίσθηση ότι έχει φτιάξει τα πρόσωπα των ηρώων με δανεικές μύτες, στόματα, δόντια και μάτια που τα κόλλησε όπως όπως. Τίτλος του αφιερώματος «Ο τρελός και ο μοναχικός». Μια ωδή σε αυτούς τους απόκληρους ανθρώπους, που ζουν στο πετσί τους τι σημαίνει μοναξιά και αποκλεισμός.
Ετσι, στα μικρά κελιά, πίσω από τα κάγκελα όπου κάποτε φυλάκιζαν τα ζώα προς σφαγή, τώρα είχαν τοποθετηθεί μικρού μεγέθους πορτρέτα και κάποια γλυπτά από διαφορετικές ενότητες και χρονολογίες. Στις συνθέσεις του μπορείς να ξεχωρίσεις την αγάπη του για την ιστορία της τέχνης, για μεγάλους δεξιοτέχνες του χρωστήρα όπως ο Ρέμπραντ, ο Ντεγκά, ο Ρόθκο, ο Πικάσο. Βλέποντας τα ήρεμα μάτια του και το μάλλον βαρύ σουλούπι του, δεν σου έρχεται στο μυαλό ότι στα νιάτα του αλώνιζε τη Νέα Υόρκη με τον Μπασκιά και τον Κιθ Χάρινγκ. Σίγουρα, όμως, αν περάσεις λίγη ώρα μόνος σου με αυτές τις αλλόκοτες φιγούρες που έχει ζωγραφίσει, μακριά από τη βαβούρα των εγκαινίων και τις ουρές των φιλοτέχνων, θα σου αγγίξουν την καρδιά. Γιατί είναι αστείες και τραγικές μαζί, γιατί η τερατώδης όψη τους δεν σε τρομάζει, αλλά σε γοητεύει με έναν τρόπο. Γιατί είναι αληθινές και συνεπώς όμορφες, παρά την παραμόρφωσή τους.
