Κανένας δεν θέλει να θυμάται την οικονομική κρίση. Για τον καθένα μας ξεχωριστά είναι πηγή κακών αναμνήσεων, ατομικών και συλλογικών. Ομως για κάποιους ανθρώπους αυτή η περίοδος υπήρξε καθοριστικότερη όλων. Οπως ο Μιχάλης Σαμόλης, που βρέθηκε να είναι ξαφνικά άστεγος και αβοήθητος. Τον είχα γνωρίσει στους «Διαλόγους» του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, όπου ανέβηκε με παρρησία πάνω στη σκηνή και μίλησε για τη δική του καθημερινότητα. Ετσι γίναμε φίλοι με τον πωλητή της «Σχεδίας» και πολλές φορές τον ακολούθησα στην ξενάγηση «Αόρατες Διαδρομές» που διοργάνωνε το περιοδικό δρόμου για Ελληνες αλλά και ξένους επισκέπτες. Μας έδειχνε την αθέατη πλευρά της Αθήνας, μας πήγαινε σε κεντρικότατα σημεία όπου ζουν άστεγοι, τοξικομανείς, μετανάστες, βλέπαμε τις συνθήκες ζωής τους. Μας πλοηγούσε σε όλα αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας αλλά εμείς προτιμάμε να αποστρέφουμε το βλέμμα και την ψυχή.
Ο Μιχάλης κατάφερε να ξαναπιάσει το νήμα χάρη στις υπηρεσίες και στον ξενώνα του Δήμου Αθηναίων για τους αστέγους, αλλά και στο μικρό εισόδημα που κέρδιζε από το περιοδικό. Μέρα με τη μέρα κέρδιζε πίσω την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ανεπισήμως είχε γίνει κάτι σαν εκπρόσωπος των αστέγων, που έδινε συνεντεύξεις ακόμα και στο BBC ή σε κινεζικά έντυπα. Σήμερα εξακολουθεί να ζει στον ξενώνα του δήμου και να πουλάει το περιοδικό, αλλά πριν από λίγο καιρό κατάφερε κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Οι εκδόσεις Παπαδόπουλος παρουσίασαν το βιβλίο «Αόρατοι άνθρωποι» που υπογράφει η συγγραφέας Τόνια Τσακίρη. Είναι ένα οδοιπορικό στη ζωή του αλλά και ορισμένα μαθήματα επιβίωσης που θα ήθελε να προσφέρει σε άτομα που δοκιμάζονται και αναζητούν ένα νέο βηματισμό. Στο οπισθόφυλλο διαβάζει κανείς τη φράση: «Μπορεί ένας άστεγος να είναι ευτυχισμένος; Ναι, απαντά ο Μιχάλης».
Το 2012 είδε τη μοίρα του να αλλάζει μέσα σε ένα πρωινό. Του έκλεψαν το φορτηγό του με το οποίο έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας διανομή αγαθών σε σούπερ μάρκετ. Η αστυνομία έως και σήμερα δεν έχει καταφέρει να βρει το όχημα. Ξεκίνησε να αναζητάει εργασία αλλά η περίοδος ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ιδίως για μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους. Οταν οι προσπάθειές του έπεσαν στο κενό, ο σπιτονοικοκύρης τού έκανε έξωση και έτσι βρέθηκε στον δρόμο. Για 42 ημέρες κοιμόταν στα παγκάκια. Κάποιοι από τους συγγενείς του είχαν πεθάνει, με την αδελφή του είχε αποξενωθεί. Το «χέρι» που τον έβγαλε από το αδιέξοδο ήταν το περιοδικό «Σχεδία» και οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων (ο Κώστας Μπακογιάννης μάλιστα προλογίζει και το βιβλίο, φίλος ων του Μιχάλη Σαμόλη).
«Κατόρθωμα δεν είναι τι πέτυχες αλλά τι ξεπέρασες», λέει ο Μιχάλης, που είχε το σθένος να ανατρέψει μια ζόρικη κατάσταση. Ταυτόχρονα υπογραμμίζει κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Στον δρόμο δεν γνώρισε μονάχα ανθρώπους ενός συγκεκριμένου προφίλ το οποίο μπορεί να οδηγήσει στην αστεγία, αλλά και καθηγητές, πρώην διερμηνείς του ΟΗΕ, πρόσφυγες, ο καθένας με τη δική του ιστορία. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς τα φέρνει η ζωή, και αυτό το βιβλίο είναι ένα φροντιστήριο ενσυναίσθησης. Σήμερα ο Μιχάλης, που έχει παίξει και σε παραστάσεις ως ερασιτέχνης ηθοποιός, έχει γίνει λαμπαδηδρόμος της Ολυμπιακής Φλόγας, έχει χωρίσει τον βίο του σε Π.Δ. (προ δρόμου) και Μ.Δ. (μετά δρόμο) και είναι ένα παράδειγμα αντοχής, επιβίωσης και αισιοδοξίας.
