H είδηση ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία χθες το πρωί όταν μάθαμε για τον θάνατο του γκαλερίστα Γεράσιμου Καππάτου. «Εφυγε» στα 67 του χρόνια ύστερα από σύντομη μάχη με μια μορφή καρκίνου. Είχε ήδη ξεκινήσει θεραπεία, η οποία προφανώς εξάντλησε τον οργανισμό του και κατέληξε την Τρίτη το ξημέρωμα.
Αδύνατον να το πιστέψει κανείς αυτό, για τον γεμάτο ζωή μουρλοκεφαλονίτη, στον οποίον οφείλαμε πολλά, όσοι ασχολούμαστε ή αγαπάμε την τέχνη. Και τι δεν μας έμαθε: από τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς και τη Λίντα Μπένγκλις μέχρι τη Λουίζ Μπουρζουά, τη Ρεμπέκα Χορν, τον Ουίλιαμ Κέντριτζ, την Πένυ Σιώπης (στα πρόσφατα εγκαίνιά της στο ΕΜΣΤ έκανε και την τελευταία του δημόσια εμφάνιση κάπως καταβεβλημένος).
Από κοντά μας αποκάλυψε το ταλέντο και πολλών νέων Ελλήνων, οι οποίοι έκαναν ντεμπούτο στον χώρο του. Οξύνους, είχε «μάτι», είχε αντίληψη και έτσι κατάφερε να κάνει από πολύ νωρίς μια προσωπική πορεία τόσο στην γκαλερί όσο συνολικότερα στις εικαστικές δράσεις. Oπως τα περίφημα Rooms, έναν θεσμό που ξεκίνησε από το ξενοδοχείο Saint George στον Λυκαβηττό, με καλλιτέχνες να παρουσιάζουν έργα τους μέσα στα δωμάτια αλλά και τα residencies που αποτελούσαν γέφυρα για την πόλη και τους ξένους εικαστικούς.
Στρογγυλοπρόσωπος, «He is and he acts like a big baby», έλεγε τρυφερά η Μαρίνα Αμπράμοβιτς γι’ αυτόν, ξεκίνησε από τον χώρο της ναυτιλίας, στον οποίον εργάστηκε τα πρώτα του νεανικά χρόνια. Είχε σπουδάσει μάλιστα μηχανολόγος ναυπηγός στα Πανεπιστήμια του Σαουθάμπτον και του Πλίμουθ, αλλά η μεγάλη του αγάπη από παιδί ήταν η μουσική και ιδιαίτερα το πιάνο. Εργάστηκε στην Αγγλία ως επιθεωρητής σε ναυτιλιακές εταιρείες, ενώ στη συνέχεια δραστηριοποιήθηκε επί σειράν ετών στον χώρο της μουσικής, του κινηματογράφου και του θεάτρου, ως συνθέτης σύγχρονης μουσικής και παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών σύγχρονης μουσικής. Μια γνωριμία από τον εφοπλιστικό χώρο που είχε σχέση με διεθνείς δημοπρασίες τέχνης ελληνικού ενδιαφέροντος, τον έβαλε σε άλλες ράγες. Η ζωή του άλλαξε δρόμο.
Ετσι το 1991 ίδρυσε στην οδό Αθηνάς τη δική του αίθουσα τέχνης. Θυμάμαι το 2007 να πρωτοβλέπουμε εκεί εγκαταστάσεις της Αμπράμοβιτς με μια κοπέλα να είναι σκεπασμένη με άνθη χαμομηλιού μέσα σε μια μπανιέρα. Και ύστερα στο ωραίο ρετιρέ του γκαλερίστα επί της οδού Αμερικής να τα λέμε με τη Σέρβα καλλιτέχνιδα. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του για τα νέα παιδιά που συμμετείχαν στα Rooms, την αίσθηση ότι με τον θεσμό αυτό οι Ελληνες καλλιτέχνες θα μπορούσαν να έχουν μια πλατφόρμα να δείχνουν τη δουλειά τους. Ηταν ένας άνθρωπος που τον κατάτρωγε το μικρόβιο της δράσης, ήταν κοινωνικός αλλά επιζητούσε και τη μοναξιά. Χαιρόταν ιδιαίτερα το σπίτι του στην Αίγινα, ήθελε τον χώρο και τον χρόνο του. Η συμβολή του Καππάτου στο εικαστικό γίγνεσθαι από το 1990 και ύστερα ήταν πολύ μεγάλη, διότι έφερε στην πατρίδα μας εκθέσεις και ανθρώπους που θα έπρεπε κανείς να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να τους δει. Ταυτόχρονα αφουγκράστηκε τις ανάγκες των πρωτοεμφανιζόμενων και στάθηκε στο πλευρό τους. Στα πεπραγμένα του είχε πάνω από 300 εκθέσεις, ατομικές και ομαδικές.
Ο δημόσιος αποχαιρετισμός του θα πραγματοποιηθεί σήμερα Πέμπτη 25 Ιουλίου, στις 6 μ.μ., στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας – Αργοστόλι Κεφαλονιάς (Λεωφ. Γεωρ. Βεργωτή 42, Αργοστόλι). Καλό ταξίδι Γεράσιμε.
