Αυτό το κείμενο ήταν προγραμματισμένο να δημοσιευθεί στο χθεσινό φύλλο, ανήμερα της εικοστής επετείου από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Αλλά φαίνεται ότι η 12η Αυγούστου δεν μας πηγαίνει και πολύ… Προχθές η μεγάλη φωτιά του Βαρνάβα μπήκε στον αστικό ιστό, έκαψε πολύτιμο πράσινο, μπήκε σε σπίτια και σε αυλές, σκόρπισε τρόμο και άλλαξε μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας τη ζωή χιλιάδων Αθηναίων που έχουν την τύχη να ζουν στις πλαγιές και στους πρόποδες της Πεντέλης.
Στις 12 Αυγούστου 2004 μια ολόκληρη χώρα μετρούσε αντίστροφα για την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων το βράδυ της Παρασκευής 13 Αυγούστου. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, τα πάντα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη γιορτή. Η Αθήνα έλαμπε, όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια, από τα μέσα μαζικής μεταφοράς μέχρι την καθαριότητα. Ακόμη και οι συνήθως μουτρωμένοι και καχύποπτοι Αθηναίοι χαμογελούσαν και δεν έβλεπαν την ώρα να ξεκινήσει το πάρτι.
Αλλά επειδή στον τόπο μας δεν υπάρχει επιτυχία χωρίς αποτυχία, καλό χωρίς κακό, θρίαμβος χωρίς καταστροφή, ένα εικοσιτετράωρο πριν από την (δικαίως, όπως αποδείχθηκε) πολυαναμενόμενη τελετή έναρξης του Δημήτρη Παπαϊωάννου, παραλίγο όλα να τιναχτούν στον αέρα· η είδηση για τη μη εμφάνιση των δύο πρωταθλητών και μεγάλων ελπίδων της ολυμπιακής μας ομάδας για χρυσά μετάλλια στον στίβο, Κώστα Κεντέρη και Κατερίνας Θάνου σε έλεγχο ντόπινγκ, το κυνηγητό τους στους δρόμους της Αθήνας και τελικά ένα τραγελαφικό τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή του προπονητή τους, Χρήστου Τζέκου, που τους οδήγησε στο ΚΑΤ για την παροχή πρώτων βοηθειών, επισκίασε κάθε άλλη είδηση λίγες μόνον ώρες πριν από την έναρξη των Αγώνων. Ολα τα Μέσα, ελληνικά και ξένα, είχαν εστιάσει στο κυοφορούμενο σκάνδαλο, δημιουργώντας τεράστιο εκνευρισμό τόσο στην Οργανωτική Επιτροπή όσο και σε κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ολα όσα με τόσο κόπο είχαν γίνει από το 2000 μέχρι το 2004 τρεμόπαιζαν στον απόηχο μιας κινηματογραφικής καταδίωξης, που εξέθετε τη διοργανώτρια χώρα σε ένα παγκόσμιο ακροατήριο. Επιπλέον, το κακό τρίτωνε: οι δύο αθλητές μας δεν είχαν εμφανιστεί και σε δύο προηγούμενες κλήσεις για έλεγχο σε αγώνες σε Σικάγο και Τελ Αβίβ. Θυμάμαι καθαρά τη διαφορά στο κλίμα στα πιο τουριστικά σημεία του κέντρου της Αθήνας, εκεί που σφυγμομετρούσες την ατμόσφαιρα ανάμεσα στις 11 και τις 12 Αυγούστου. Ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία είχαν δώσει τη θέση τους στην αμηχανία και την αγωνία.
Μια πολύ διαφορετική αγωνία ζούσε η πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής «ΑΘΗΝΑ 2004» Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη και οι στενοί της συνεργάτες. Ο Κώστας Κεντέρης είχε επιλεγεί να είναι ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος που θα άναβε τον βωμό τη νύχτα της 13ης Αυγούστου στο Ολυμπιακό Στάδιο. Εφόσον ήταν βέβαιο ότι θα αποκλειόταν από τους Αγώνες, έπρεπε σε χρόνο ρεκόρ να βρεθεί ο αντικαταστάτης του για την τελετή έναρξης· όχι μόνο να βρεθεί, αλλά και να προλάβει να κάνει πρόβες για ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία του τελετουργικού. Ο ιστιοπλόος και χρυσός μας ολυμπιονίκης στην Ατλάντα, Νίκος Κακλαμανάκης, ήταν προσωπική επιλογή της προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής, όμως ήταν ένα όνομα στο οποίο όλοι συμφώνησαν αμέσως. Λιγότερο εύκολο ήταν να βρεθεί στο τηλέφωνο. Αλλά βρέθηκε. Και χωρίς να το καταλάβει, από μεσοπέλαγα όπου έκανε προπόνηση βρέθηκε καμουφλαρισμένος στο ΟΑΚΑ για να προβάρει σε συνθήκες άκρας μυστικότητας τον ρόλο του στο μεγάλο γεγονός της επόμενης μέρας.
Η σκανδαλολογία κράτησε μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής 13 Αυγούστου. Λίγες ώρες μετά, το μεγαλειώδες θέαμα που ετοίμαζε τρία χρόνια ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έδιωξε και την τελευταία σκόνη, που παραλίγο να θαμπώσει ένα εθνικό επίτευγμα, το οποίο φαίνεται ότι ήταν η μοίρα του να θαμπώσει στο μέλλον από άλλες σκιές…
