Ο Αναστάσης Ιωάννου έχει μια παιδική ανάμνηση: τον πατέρα του χωμένο στα πινέλα και στα μολύβια ανάμεσα σε δεκάδες λάδια, ακουαρέλες και σχέδια. Κι εκεί ο μπαμπάς, ο γνωστός εξπρεσιονιστής ζωγράφος και μαθητής του Γιάννη Μόραλη Σταύρος Ιωάννου (1945-2009), να του δίνει ένα μικρό τελάρο κι ένα καβαλέτο και να μιμείται τον μπαμπά. Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι δεν θα ακολουθήσει την καλλιτεχνική πορεία των γονιών (και η μητέρα ζωγράφος, η Σίσσυ Βαμβακά), αλλά θα αφιερωθεί στη θεωρητική φυσική, το αντικείμενο των σπουδών του στο Πολυτεχνείο, μια απόφαση πριν από το διδακτορικό τα τίναξε όλα στον αέρα. Ή μπήκαν όλα στη θέση τους.
Αυτό τουλάχιστον αισθάνεσαι αντικρίζοντας τα έργα της τρίτης ατομικής του έκθεσης ζωγραφικής λίγο πριν από τα αποψινά εγκαίνια στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο του Δήμου Αίγινας (8 μ.μ.). Η έκθεση με τίτλο «Into the Trees» πραγματοποιείται σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Χριστόφορου Μαρίνου, στο πλαίσιο του 15ου Aegina Fistiki Fest, και είναι η δεύτερη ατομική του καλλιτέχνη στο νησί μετά τους «Αρλεκίνους» του 2020 – άλλη μία συγγένεια με την πατρική κληρονομιά, η αγάπη και η ψυχική σύνδεση με το νησί. Ο Αναστάσης Ιωάννου (γενν. 1990) μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην Αθήνα και στην Αίγινα.
Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα της τελευταίας διετίας στα οποία πρωταγωνιστούν τα δέντρα, άτυπη συνέχεια της περυσινής εξόρμησής του στην Υδρα (Πολιτιστικός Χώρος Μελίνα Μερκούρη). Οι ελαιογραφίες του Ιωάννου δεν αναζητούν το συγκεκριμένο ή τη λεπτομέρεια· τα λεπτόκορμα δέντρα του με το πυκνό, αδιαπέραστο φύλλωμα μοιάζουν με σκιές και νέφη. Οπως οι σκιές και τα σύννεφα, η μορφή τους δεν είναι ποτέ σταθερή και απόλυτα διαμορφωμένη. Δεν παραπέμπουν άμεσα ούτε ανήκουν αποκλειστικά στον φυσικό μας κόσμο. Ο Ιωάννου δουλεύει τα δέντρα όπως ένας προσωπογράφος το πρόσωπο ή όπως ένας γλύπτης το ανθρώπινο σώμα – στον νου έρχεται αυθόρμητα ο Τζακομέτι. Το γεγονός ότι εμβαθύνει τόσο πολύ σε ένα θέμα, τον καθιστά ανατόμο των δέντρων. Η γη είναι υποτυπώδης, κάποιες φορές απουσιάζει εντελώς, δίνοντας την εντύπωση ότι τα δέντρα του αιωρούνται ή ότι φυτρώνουν στο κενό. Λες και το κενό –και το φως– είναι αυτό που γεννάει τα δέντρα του. Παρότι δεν συνοδεύονται από φιγούρες, ο χαρακτήρας τους είναι καθαρά ανθρωποκεντρικός. Οπως υποστηρίζει ο ίδιος ο ζωγράφος, «στοιχεία όπως ο κορμός, η πυκνότητα της φυλλωσιάς, το κενό, καθώς και η χρήση του χρώματος σαν χρωματικό πεδίο που παραπέμπει στον Ρόθκο, εντείνουν τη μεταφυσική διάσταση των εικόνων μου, δημιουργώντας έναν χώρο οριακό».
Αυτή η φανταστική τοπιογραφία συνδιαλέγεται και με την ιστορία της ελληνικής ζωγραφικής, με τον τρόπο που ζωγράφοι όπως ο Κωνσταντίνος Παρθένης, ο Μιχάλης Οικονόμου, ο Κωνσταντίνος Μαλέας και ο Νικόλαος Λύτρας αποτύπωσαν το δέντρο και την ελληνική φύση. Ο Ιωάννου, ωστόσο, ταυτίζεται περισσότερο με τη σπλαχνική τέχνη του Γιώργου Μπουζιάνη παρά με τις νατουραλιστικές και μεταϊμπρεσιονιστικές τάσεις. Οπως δηλώνει ο ίδιος, αν και θεματολογικά υπάρχει απόσταση ανάμεσα στη ζωγραφική του και σε εκείνη του Μπουζιάνη, οι τοπιογραφίες του οποίου δεν φαίνεται να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην απόδοση της φόρμας του δέντρου, «η εξαϋλωμένη φιγούρα στο έργο του θα μπορούσε να συσχετισθεί με το εξαϋλωμένο των “δέντρων” μου». Το τελικό αποτέλεσμα, πάντως, είναι βαθιά προσωπικό. Τα δέντρα του Ιωάννου θα σας περιμένουν έως τις 15 Σεπτεμβρίου.
