To ομολογώ ανερυθρίαστα. Ζηλεύω βαθιά τον Βρετανό ζωγράφο Τζέιμς Φουτ, που ζει και εργάζεται στο Κυπαρίσσι Λακωνίας από το 1993. Ισως επειδή χαίρεται την πατρίδα μας πολύ περισσότερο από εμάς τους Ελληνες και αυτό φαίνεται και στις ακουαρέλες του. Τον διακατέχει ο άσβεστος έρωτας για την ομορφιά της θάλασσας του Μυρτώου, για το πράσινο του Πάρνωνα, τα περίεργα φιορδ από βράχια λίγο πριν από τη Μονεμβασιά, τα ξύλινα βαρκάκια που στο τέλος θα μείνουν μόνο στα έργα του, αφού εμείς οι ανόητοι επιτρέπουμε να καταστρέφονται με τις ευλογίες του κράτους. Πριν εγκατασταθεί σ’ αυτό το εξαιρετικά ωραίο μέρος είχε ζήσει στο Λονδίνο, στο Μαρόκο, στο Γιβραλτάρ, αλλά και στις Σπέτσες.
Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισε να κάνει μια διπλή έκθεση, τόσο στον τόπο κατοικίας του όσο και στο νησί του Αργοσαρωνικού όπου πρωτοαγάπησε την Ελλάδα. Εκεί στο Ορλόφ στο Παλιό Λιμάνι θα δείξει έως τα τέλη Αυγούστου μια σειρά από καινούργιες υδατογραφίες του, που υμνούν τη σπετσιώτικη γοητεία της φύσης. Στο ίδιο αφιέρωμα έχει ενθέσει κι άλλες εικόνες που του έχουν εγγραφεί στη μνήμη, όπως μια ωραία μυκονιάτικη εκκλησία, καθώς και αρχαιολογικά σπαράγματα και μια ελιά που είδε στον χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης. Πήγε στο εκεί αρχαίο θεατράκι για μια μουσική εκδήλωση και μαγεύτηκε με τον τόπο που ανέστησε ο αείμνηστος Πέτρος Θέμελης.
Εχει ενδιαφέρον πώς ο Φουτ κρατάει μέσα του αναλλοίωτη την πρώτη εντύπωση του σπετσιώτικου τοπίου, που πρωτοείδε με τα νεανικά του μάτια τη δεκαετία του 1980. Καΐκια που πλέουν με χάρη, αντανακλάσεις του ήλιου στα πεντακάθαρα νερά, νεοκλασικά σπίτια πλάι στο κύμα. Οπως λέει και ο ίδιος στη στήλη, οι Σπέτσες είναι πάντοτε paintable, ελληνιστί αξιέραστες για να απαθανατιστούν. «Εχει ενδιαφέρον πόσο διαφορετικές είναι από το Κυπαρίσσι, ένα καταφύγιο στις υπώρειες του βουνού», συμπληρώνει. Θα προσέθετα και πόσο πιο κοσμικές είναι οι Σπέτσες. Πουθενά δεν μπορείς να βρεις την ησυχία σου σε σχέση με το Κυπαρίσσι, ιδανικό παράδειγμα του όρου «φέρουσα ικανότητα» στον τουρισμό. Μια και είναι δύσκολο να πάει κανείς σ’ αυτή την απόμακρη ακτή της Πελοποννήσου (παλιά ήταν προσβάσιμη μόνο διά θαλάσσης), η οποία δεν έχει κανέναν γειτονικό οικισμό, συνεπώς δεν προσελκύει περαστικούς και φιλοπερίεργους. Ετσι, ακόμη και τον Αύγουστο η κατάσταση είναι ευχάριστη, με τον κόσμο να μοιράζεται στα δυο ξενοδοχεία, τα λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια, τις ταβέρνες και τα μπαράκια.
Στο «χωριό» του ο Φουτ, λοιπόν, παρουσιάζει –και πάλι έως τα τέλη του μήνα– άλλη μια έκθεση στα δύο καφέ μπαρ της Μαριτσέλας και της Πόπης στον Μόλο, καθώς και σε ένα κατάστημα με κεραμικά και με κοσμήματα της Μαρίας Βασιλείου. «Ετσι όπως είναι τοποθετημένα τα έργα από εδώ και από εκεί χρειάζεται να κάνει κάποιος βόλτα για να τα δει όλα, με ενδιάμεσες στάσεις για ποτό, καφέ ή φαγητό».
Πλάι στις δημιουργίες του ο Τζέιμς έχει εκθέσει και κάποια από τα έργα που έκαναν παιδιά της περιοχής, μια και τους τελευταίους μήνες τους κάνει μαθήματα ακουαρέλας πλάι στο κύμα με πολύ μεγάλη ανταπόκριση από τους μικρούς μαθητές. «Νομίζω ότι στο τέλος θα κάνουμε κίνημα τέχνης εδώ στο Κυπαρίσσι», μου λέει με το φλεγματικό του χιούμορ, που βέβαια δεν έχει χάσει καθόλου παρά τα τόσα χρόνια διαμονής εδώ, αλλά και την ελληνική υπηκοότητα που πήρε πριν από λίγο καιρό.
