Το φετινό καλοκαίρι μοιάζει να γλίστρησε μέσα από τα χέρια μας σαν νερό. Μας φάνηκε πιο σύντομο μιας και το υψηλό κόστος μείωσε τη διάρκεια των ταξιδιών μας. Αλλά και η επίγευσή του είναι πικρή. Οι φωτιές κατέστρεψαν ξανά μεγάλο αριθμό δασικών και σχεδόν περιαστικών εκτάσεων, ενώ οι καύσωνες έκαναν τις πόλεις αβίωτες. Επιστρέψαμε στο κλεινόν άστυ με μια παράξενη αίσθηση απαισιοδοξίας. Ωστόσο, βρήκα μια θετική ειδοποιό διαφορά που αξίζει να αναφερθεί, ένα κοινό σημείο σε πολλές ιστορίες από τις διακοπές μας: υπάρχει πια πολύ μεγαλύτερη ενσυναίσθηση για τα ζώα και εγρήγορση για περιπτώσεις παραμέλησης ή κακοποίησής τους, παντού στην Ελλάδα.
Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στη διάσωση της γκριζούλας Σπέτσι από την Αμερικανίδα τουρίστρια και τον ινσταγκραμικό λογαριασμό με την καινούργια της ζωή στην Αμερική που μας κράτησε ενήμερους για το πώς συνεχίζει την καθημερινότητά της. Ούτε για τα δεκάδες σκυλιά και γατιά που βρέθηκαν να απειλούνται από τις πυρκαγιές που τα έσωσαν πυροσβέστες και περίοικοι, ενώ μετά έγινε ολόκληρη εκστρατεία ανάκτησης από τους ιδιοκτήτες και εκκλήσεις για την υιοθεσία τους.
Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στα πολυαγαπημένα γαϊδουράκια που ναι μεν δεν έχουν ακόμα την προστασία που τους αξίζει –τρανταχτό το πρόσφατο συμβάν της Σαντορίνης–, έχουν γίνει όμως κάποια μικρά έστω βήματα. Οπως οι ομπρέλες σκίαστρα που έχουν μπει εδώ και κάποια χρόνια στο λιμάνι της Υδρας, στο σημείο όπου τα ζώα ξεροστάλιαζαν για δεκαετίες ενώ οι μουλαράδες κάθονταν ωραιότατα στη σκιά. Πέρα από τη θεσμική έγνοια για τα ιπποειδή που ορισμένες φορές καρκινοβατεί, υπάρχει και το προσωπικό ενδιαφέρον. Στη Χάλκη συνάντησα μια παρέα γνωστών μου που εξερεύνησαν όλο το νησί, κυρίως την άγονη μεριά του. Εκεί ανακάλυψαν ένα γαϊδουράκι που μόλις το είχε αγοράσει ένας συνταξιούχος για να κάνει τις βόλτες του. Το είχε αφήσει χωρίς φαΐ, νερό και σκιά, ενδεικτικό του τι θα ακολουθούσε. Επί μια βδομάδα, πήγαιναν εκείνοι τροφή και το δρόσιζαν, ενώ αναζητούσαν τον ιδιοκτήτη. Η αστυνομία με τη σειρά της, εκεί που έκανε συνήθως τα στραβά μάτια και τα κουφά αυτιά, τώρα εκ του νόμου είναι αναγκασμένη να παρεμβαίνει όσο και αν δεν θέλει να τα σπάσει με τους ντόπιους. Δεν ισχύει πάντοτε αυτό αλλά σίγουρα είναι καλύτερα τα πράγματα.
Ολο το καλοκαίρι του 2024 ακούγαμε και βλέπαμε κάθε τόσο ειδήσεις με ζώα και με ανθρώπους που ενδιαφέρθηκαν για αυτά αλλά και οργανώσεις όπως η Anima. Από τις τσουρουφλισμένες από τη φωτιά χελώνες ώς τα μωρά χελωνάκια που γεννήθηκαν σε παραλίες. Από νεοσσούς που έπεσαν από δένδρα, μωρά κατσικάκια που σώθηκαν από ανθρώπινο χέρι πριν τη σφαγή, άλογα που γλίτωσαν από την ασιτία, ξεχασμένα σε κάποιο βουνό, φλαμίνγκο που ξεφύτρωσαν σε παραλίες. Εκεί που κάποτε τα ζώα ήταν ντεκόρ σε ένα γραφικό τοπίο και δεν μας απασχολούσε η ευζωία και η μοίρα τους, τώρα έχουν «φωνή» το δικό μας ενδιαφέρον. Να και κάτι καλό που αφήνει μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Φυσικά και πρόκειται για έναν καθημερινό αγώνα γεμάτο αντιξοότητες και υστερήσεις σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι και τα τελευταία χρόνια σημειώνεται μια πρόοδος.
