Ανθεκτικότητα, ακεραιότητα και σφρίγος: Η «Κ» κλείνει σήμερα 105 χρόνια ζωής! Πρωτοκυκλοφόρησε στις 15.9.1919, με έδρα τη μονοκατοικία της οικογένειας του εκδότη Γεωργίου Βλάχου στην οδό Σωκράτους. Με εξαίρεση την Επταετία, κατά την οποία η Ελένη Βλάχου ανέστειλε την έκδοση, έχει καταγράψει τον παλμό όλων των μεγάλων γεγονότων που σημάδεψαν τον δεύτερο αιώνα ζωής του ελληνικού κράτους.
Υπάρχει μια ζωντανή σχέση ανάμεσα σε εμάς που γράφουμε και σε εκείνους που μας διαβάζουν. Και για τη γιορτή μας λάβαμε τις πιο ωραίες ευχές: «Θα ήθελα με αφορμή τα 105 χρόνια σας να σας ευχηθώ κάτι που έλεγαν στη δική μου οικογένεια όταν κάποιο μέλος είχε γενέθλια», μας είπε η Πέγκυ Ζουμπουλάκη. «Ηταν το “αύξου αεί”, να συνεχίζετε να δημιουργείτε συνεχώς, να προοδεύετε». Η αγρότισσα Φωτεινή Μπαλογιάννη, αναγνώστριά μας από την Καρδίτσα για δεκαετίες, έστειλε και εκείνη τις ευχές της: «Να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά! Να βαστάτε, γιατί εμείς από εσάς ενημερωνόμαστε, σας εμπιστευόμαστε. Μεγάλο πράγμα αυτό. Να βαστάτε για να αισθανόμαστε το χαρτί στα χέρια μας. Οσο και αν υπάρχει σήμερα το Ιντερνετ ή η τηλεόραση, η πιο ψύχραιμη τοποθέτηση είναι πάντα στο έντυπο, το λέω και στα εγγόνια μου. Αγοράζω συνεχώς την “Κ”, αλλά και την τοπική εφημερίδα, τον “Νέο Αγώνα”. Ετσι μάθαμε, έτσι συνεχίζουμε».
Ο Μιχάλης Καλογεράκης με τον δίδυμο αδελφό του, Παντελή, είναι δύο νέοι αλλά καταξιωμένοι πια μουσικοί από την Κρήτη. Μας έστειλε τις ευχές με μέιλ: «Ηταν η εποχή που μέναμε στην Μπενάκη και αργά τα βράδια του Σαββάτου ήταν αγαπημένη μου συνήθεια γυρνώντας σπίτι να κατεβαίνω Ομόνοια να αγοράσω πρώτος την “Καθημερινή” της Κυριακής. Ετσι, όταν ξυπνούσα είχα την ευκαιρία να ανοίξω τα μάτια, να πιω δυο γουλιές καφέ και να διαβάσω τις Τέχνες της “Κ” και τους δημοσιογράφους της. Υπήρξε στην καθημερινότητά μου ένα σημείο αναφοράς, τι θα γράψουν, πώς θα το γράψουν, τη δίπλωνα στα τέσσερα και μου έκανε παρέα όλη τη βδομάδα. Ενώ παράλληλα είχα την ευκαιρία να εκμεταλλευτώ και το μέγεθος της έκδοσης ζωγραφίζοντας κάθε φορά το οικονομικό φύλλο, ανάλογα με το πρωτοσέλιδο. Εύχομαι η “Κ” να προσφέρει στιγμές έμπνευσης και συντροφικότητας για χρόνια ακόμη σε νέα παιδιά που έχουν ανάγκη να κόβουν με ψαλίδι τις ειδήσεις που τους ενδιαφέρουν, να αποκτούν άποψη και γνώμη και να διαφωνούν ή να συμφωνούν με όσα διαβάζουν. Κυρίως εύχομαι να διαβάζουμε, να ενημερωνόμαστε και να μην αφήνουμε τις μέρες μας να περνούν βολικά και αναίμακτα».
Ο ζωγράφος Γιώργος Ρόρρης, φανατικός αναγνώστης μας, είχε κάνει δώρο για τη φιλανθρωπική δημοπρασία της «Κ», που έγινε με αφορμή τα 100 της χρόνια, ένα καταπληκτικό έργο: «Ούτε που θυμάμαι πότε άρχισα να διαβάζω την “Κ”, ίσως το 1977-78. Μαθητής της Α΄ Λυκείου, συνήθιζα να πηγαίνω στα καφενεία του χωριού μου, που παρείχαν στους πελάτες τους δύο εφημερίδες. Εκεί άρχισα να την ξεφυλλίζω και να την προσέχω. Αργότερα, φοιτητής πια, έπαιρνα τη δική μου εφημερίδα. Στην αρχή κάθε Σάββατο βράδυ στην Ομόνοια, η οποία κατόπιν έγινε καθημερινή συνήθεια. Αγαπώ τον έντυπο Τύπο. Δεν μετανιώνω που σπατάλησα ατέλειωτες ώρες διαβάζοντας εφημερίδες και περιοδικά. Αντίθετα, λυπάμαι πολύ που παρατηρώ όλο και λιγότερους ανθρώπους να διαβάζουν εφημερίδα. Εγώ από τον Τύπο διαμορφώθηκα σαν άνθρωπος. Ανοιξαν τα μάτια μου. Εγινα πολίτης. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα άρθρα της Ελένης Βλάχου, του Βούλγαρη, του Καρκαγιάννη, την κριτική θεάτρου του Τάσου Λιγνάδη και αργότερα του Γιάννη Βαρβέρη, την κριτική χορού του Ανδρέα Ρικάκη, την κριτική για τις τέχνες της Ντόρας Ρογκάν και αργότερα του Νίκου Ξυδάκη; (Σαν ζωγράφος είχα την τιμή να διαβάσω τις κριτικές και των δύο για τα έργα μου και τους ευχαριστώ.) Τα άρθρα του Παντελή Μπουκάλα και του προσφάτως αποδημήσαντος Χρήστου Γιανναρά που τα διάβαζα και διδασκόμουν ελληνικά; Από φόβο μην αδικήσω κανέναν, δεν θα αναφερθώ στους άξιους συνεχιστές που με τη σκέψη, τη ματιά και το ύφος τους συνεχίζουν να προσφέρουν σε εμάς τους πολίτες το αγαθό της ενημέρωσης και της εμβάθυνσης».
Η Αθηνά Κακούρη συνεισέφερε και εκείνη με ωραίες ευχές (σε πολυτονικό): «”Καθημερινή” για μένα σημαίνει το ἐργαλεῖο πού δημιούργησε ὁ Γεώργιος Ἀγγέλου Βλάχος προκειμένου να ὑπηρετήσει τη φιλοπατρία του. Τά ἱστορικά πλέον κύρια ἄρθρα του διαπνέονται ἀπό σέβας, θαυμασμό, αἴσθηση ὠφειλῆς, προθυμία ὑπηρεσίας και ὑπερηφάνεια για την Ἑλλάδα, τόν πολιτισμό και τίς πανάρχαιες παραδόσεις της, και τά καθήκοντα πού αὐτά συνεπάγονται για ὅσους γεννήθηκαν Ἔλληνες. Δυό δεκαετίες μετά τόν θάνατό του, τά πικρά διδάγματα τῶν Διχασμῶν εἶχαν ξεχαστεῖ, το “ἐγώ” σήκωνε το ἀχόρταγο κεφάλι του, “νεαροί” ἔκαιγαν την ἑλληνική σημαία, και ἡ λέξη “πατριωτισμός” ἦταν ἐξοβελιστέα. Ἡ εὐχή μου για τά 105 χρόνια της “Κ” εἶναι, ξαναζωντανεύοντας το πνεῦμα τοῦ ἰδρυτή της, να μᾶς θυμίζει συστηματικά πώς ἡ μοίρα τοῦ καθενός μας ἐξαρτάται ἀπό την εὐρρωστία τῆς πατρίδας· πώς τό “φεύγω για ἔξω” ὅταν μου φανεῖ πώς ἀλλοῦ θα βρῶ καλύτερες συνθῆκες ζωῆς, κρύβει καί ἑνα τίμημα βαρύ· πώς ἀτομική εὐτυχία δεν μπορεῖ να ὑπάρξει ἄν ἡ πατρίδα χαθεῖ. Και πώς ὅλοι μας κάτι χρωστοῦμε σ’ αὐτήν την Ἑλλάδα μας. Ὅλοι· και μάλιστα τά ΜΜΕ της».
