Ακροβολισμένη σε μια γωνιά της αίθουσας του πρωινού στο Corfu Palace παρατηρούσα τους συνδαιτυμόνες μου στο πρώτο γεύμα της ημέρας. Στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν ηλικιωμένοι Βρετανοί, κάποιοι κοτσονάτοι, κάποιοι με μπαστουνάκια, που επέμεναν στις γαστρονομικές παραδόσεις της πατρίδας τους. Ετρωγαν αυγά με μπέικον και λουκάνικα μαζί με το τσάι τους. Σκεφτόμουν πως όσο γηραιότερο είναι ένα ξενοδοχείο, τόσο παραμένει ελκυστικό στις μεγαλύτερες ηλικίες που νιώθουν σαν στο σπίτι τους, ενώ θα αισθάνονταν ξένο σώμα σε δωμάτια με μίνιμαλ διακόσμηση σε χρώμα γκρι μπεζ, καφετιέρες εσπρέσο και οθόνες. Ολοι γύρω μου ήταν «απομεινάρια» του αναλογικού σύμπαντος, πριν η ψηφιακή εποχή σαρώσει και τη βιομηχανία της φιλοξενίας ανά τον κόσμο. Ωστόσο τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Η διαμονή μου στο Corfu Palace συνέπεσε με τις τελευταίες ημέρες λειτουργίας του καθώς κλείνει για ριζική ανακαίνιση. Μέλη του προσωπικού, όλοι εξαιρετικά ευγενείς και καλοί στη δουλειά τους, ξεπροβόδιζαν πολλούς από τους παλιούς πελάτες μέχρι την πόρτα με θέρμη. Ηταν σαφές ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν μια σταθερή σχέση με το ξενοδοχείο και με τους εργαζόμενους.
Σε έναν υπόγειο διάδρομο, κάποιοι από τους εργαζόμενους ξεκολλούσαν από τον τοίχο μερικές φωτογραφίες από την εμβληματική πορεία του Corfu Palace μέσα στα χρόνια, το οποίον θα μπορούσε σχεδόν από μόνο του να μας διηγηθεί την ιστορία του τουρισμού στην Κέρκυρα. Ποιος λ.χ. ξέρει ότι το ξενοδοχείο αυτό κτίστηκε με χρήματα που προήλθαν από το σχέδιο Μάρσαλ στα πρώτα μεταπολεμικά σκιρτήματα ανάπτυξης της Ελλάδας; Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε επιβεβλημένη για το νησί, καθώς η Ρόδος είχε ήδη κάποια ξενοδοχεία πολυτελείας αλλά η Κέρκυρα όχι. Τον σχεδιασμό του νέου τοποσήμου ανέλαβε ο ντόπιος αρχιτέκτων Περικλής Σακελλάριος. Από τους πρώτους μισθωτές του ήταν εταιρεία συμφερόντων του Πατρονικόλα, συγγενούς του Ωνάση καθώς είχε παντρευτεί την αδελφή του κροίσου, ωστόσο σύντομα πέρασε στον Ελβετό Γκάουερ, ο οποίος είχε και το Miramare στη Ρόδο. Ετσι το ξενοδοχείο επαναλειτούργησε το 1961 με 63 δωμάτια, ενώ τα μέλη του προσωπικού και τα στελέχη έλαβαν εκπαίδευση στο εξωτερικό, βάζοντας στην ουσία τα θεμέλια για να αναπτυχθεί στο νησί μια άτυπη «σχολή» τουριστικών επαγγελμάτων, μια και οι μεγαλύτεροι μάθαιναν τη δουλειά στους νεότερους.
Τομή για την ανάδειξη του Corfu Palace ήταν η εξαγορά του το 1991 από έναν βέρο Κερκυραίο, τον αξιοθαύμαστο και αυτοδημιούργητο Χρήστο Φωκά. Γνώρισε και ερωτεύτηκε μια Ελβετίδα στο νησί και την ακολούθησε στην πατρίδα της. Εκανε πολλές δουλειές του ποδαριού μέχρι που βρέθηκε στο λογιστήριο μιας εταιρείας. Ακούγεται απίστευτο αλλά μέσα σε λίγα χρόνια, με εργατικότητα και τύχη κατάφερε να την πάρει στα χέρια του. Αρκετά αργότερα, εκκινούμενος από την αγάπη για τον τόπο του, όχι μόνο αγόρασε το πιο γνωστό ξενοδοχείο αλλά του έκανε και μια τρομερή ανακαίνιση έτσι ώστε να υποδεχτεί με αξιώσεις τους μεγαλύτερους ξένους ηγέτες, καθώς αυτό φιλοξένησε τους επισήμους της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις 24 και 25 Ιουνίου του 1994.
Το 2023 ο Χρήστος Φωκάς παρέδωσε τη σκυτάλη της ιδιοκτησίας στον Χένρι Χόλτερμαν της Reggeborgh Invest, που αγαπά την Κέρκυρα καθώς διατηρούσε σπίτι στο νησί. Και τώρα ήρθε πάλι η ώρα για να περάσει το ωραίο αυτό ξενοδοχείο στο μέλλον. Το αποχαιρέτησα με μια μικρή συγκίνηση, ως ένα ιστορικό τοπόσημο που σημαίνει το τέλος μιας εποχής.
