«Το θυμάμαι σαν τώρα», λέει η Φαίη Λύχνου, «ψυχή» του Φεστιβάλ Παξών: «Συζητούσαμε με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη πριν από χρόνια και μου είχε πει: Θέλω να κάνω μια ταινία που να έχει ως “φόντο” αυτή τη σημαντική διοργάνωση για το νησί. Και να που το “Maestro” πήρε σάρκα και οστά, ως σίριαλ τελικά, αλλά με έμπνευση μουσικά δρώμενα που γίνονται εδώ. Μας αγαπάει και τον αγαπάμε. Συμμετείχε και στο φεστιβάλ ως νέος ηθοποιός μαζί με τον Γιώργο Καραμίχο στη μουσικοθεατρική παράσταση “Η ιστορία του στρατιώτη”. Κι ως παιδί πέρασε εδώ πολλά καλοκαίρια του. Τον θυμόμαστε πιτσιρίκο να παίζει με τα υπόλοιπα παιδιά. Γι’ αυτό άλλωστε και τον βοηθήσαμε σύσσωμοι, με δεκάδες από εμάς να παίρνουν μέρος αφιλοκερδώς στα γυρίσματα», λέει στη στήλη για τον ηθοποιό και σκηνοθέτη που έλκει την καταγωγή του από το μέρος αυτό από την πλευρά της μητέρας του.
Πρώτες ημέρες του Οκτώβρη και ο καιρός μόλις είχε αρχίσει να γίνεται φθινοπωρινός –το βράδυ χρειαζόταν ένα πουλοβεράκι–, ωστόσο οι τουρίστες γέμιζαν ακόμα ταβέρνες, μπαρ και παραλίες. Ισως αυτή να είναι η πιο ωραία περίοδος να περάσει κανείς μερικές ημέρες σε ένα, κυριολεκτικά, από τα πιο ωραία μέρη της Ελλάδας. Η Φαίη Λύχνου, που αν και σπούδασε νομικά κατέληξε να ασχολείται με τον τουρισμό, τονίζει ότι η μεγάλη επιτυχία της σειράς, που προβλήθηκε και από το Netflix, έχει αφήσει αποτύπωμα στους Παξούς. «Θα περίμενε κανείς ότι βουλιάξαμε από τον κόσμο, και πράγματι υπήρχε αύξηση στην τουριστική ροή, όπως κάθε χρόνο από την COVID και μετά, σε βαθμό που είναι δύσκολο να το αντέξουν οι υποδομές του μικρού μας νησιού. Και όντως μας επισκέφθηκαν φέτος πολλοί Ελληνοαμερικανοί, Ελληνοαυστραλοί και άλλοι ομογενείς ανά τον κόσμο που είδαν τα επεισόδια στην πλατφόρμα, καθώς και πολλοί άλλοι θεατές από τη Νότιο Αμερική, από την Αργεντινή, το Μεξικό, τον Καναδά κ.λπ. Οσον αφορά όμως τους ίδιους τους Ελληνες, οι περισσότεροι ερχόμενοι στο νησί μας επιδίωκαν να πάνε στις τοποθεσίες όπου γυρίστηκε η σειρά, κυρίως στο σχολείο στη Λάκκα και να δουν από κοντά το πιάνο που έπαιζε ο Χριστόφορος».
«Πιο φανατικές ήταν συνήθως κυρίες γύρω στα 60, ενώ ορισμένοι μου ζητούσαν “Maestro in Βlue guided tour” κι απορούσαν γιατί δεν είχαμε να προσφέρουμε κάτι οργανωμένο». Η Ιωάννα Χρονοπούλου, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου των Παξών και ο άνθρωπος που επωμίστηκε (επίσης αφιλοκερδώς) ένα μεγάλο τμήμα των απαιτήσεων της παραγωγής, βάζει μία ακόμα παράμετρο: «Οι περισσότεροι ντόπιοι ήθελαν να πάρουν μέρος ως βοηθητικοί στα γυρίσματα, αλλά σχεδόν κανείς δεν ήξερε ότι πρόκειται για μια πολύωρη απασχόληση. Και ναι μεν κανείς από όσους συμμετείχαν δεν βαρυγκώμησε, αλλά υπήρχαν ορισμένες φορές χαριτωμένοι καβγάδες στο σπίτι από συζύγους και τέκνα που περίμεναν φαγητό και φροντίδα». Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα ήταν πάντως πώς αντέδρασαν οι κάτοικοι στο γεγονός ότι στην οθόνη το νησί βγήκε παραμυθένιο και κουκλίστικο, αλλά ο υποτιθέμενος δήμαρχος ήταν εντελώς διεφθαρμένος και ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές μαύριζε τη γυναίκα του και τον γκέι γιο του στο ξύλο.
«Δεν τους πείραξε καθόλου, διότι ξέρουν ότι είναι μυθοπλασία και δεν το πήραν προσωπικά», μου απαντούν. Πριν φύγω ρώτησα πώς περνούν οι χειμώνες σε αυτήν την απομακρυσμένη γωνιά του Ιονίου που είναι πάντα «δορυφόρος» της Κέρκυρας: «Ενα πολιτιστικό προϊόν σαν το “Maestro” μάς έκανε διάσημους ανά την υφήλιο, αλλά τον χειμώνα παραμένουμε μόνοι, αποκομμένοι, στεγνοί από θέατρο, μουσικά δρώμενα, τέχνη. Κάθε καλοκαίρι το φεστιβάλ και οι υπόλοιποι πολιτιστικοί οργανισμοί του νησιού προσπαθούν να αναπληρώσουν, αλλά τότε οι ντόπιοι είναι πολύ απασχολημένοι για να μπορούν να απολαύσουν», υπογραμμίζει η Φαίη Λύχνου. «Ανέκαθεν με ενδιέφερε η συμμετοχή των ντόπιων στις δράσεις του φεστιβάλ, είτε από τη σκηνή είτε ως κοινό. Σκέφτομαι πώς το φεστιβάλ θα μπορούσε να αγκαλιάσει όλο το νησί το 2026, που θα συμπληρώνει 40 χρόνια ανελλιπούς δράσης. Είναι μια πρόκληση που ήδη με απασχολεί».
