Για να καταλάβει κανείς τι προσωπικότητα ήταν η Νουνού Μαρτίνου, αξίζει να γυρίσει τον χρόνο πίσω στο 1964. Ηταν η εποχή που η ελληνική ναυτιλία είχε κυριαρχήσει στις θάλασσες με τα λίμπερτι και τα ονόματα του Λιβανού, του Νιάρχου και του Ωνάση ήταν γραμμένα με χρυσά γράμματα.
Εκείνη τη χρονιά, μια νέα γυναίκα με καταγωγή από την Κεφαλονιά, που μεγάλωσε στη Γλυφάδα και από παιδί έβλεπε τα αλαργινά καράβια λέγοντας ότι μια μέρα θα κάνει και αυτή δικά της βαπόρια, αποφασίζει να μπει στο θαλάσσιο επιχειρείν. Ενα πεδίο αφάνταστα ανταγωνιστικό, καθαρά ανδροκρατούμενο που ήθελε κεφάλαια. Εκείνη ούτε άνδρας ήταν, ούτε μεγάλα κεφάλαια είχε. Ομως η θυγατέρα του δικηγόρου Μεθενίτη, σύζυγος του παλαιοπώλη Γιάννη Μαρτίνου, μητέρα τεσσάρων παιδιών, είχε θέληση και ήξερε να βάζει στόχους και να τους πετυχαίνει (διόλου τυχαία ήταν αφάνταστα καλή στο ψάρεμα και στο κυνήγι).
Πήρε κάποια χρήματα από τον άνδρα της που την εμπιστευόταν και πούλησε την προίκα της. Ετσι κατάφερε να αποκτήσει το πρώτο καράβι, ένα φορτηγό πλοίο από τον Λιβανό που το έβγαλε «Θανάση». Ηταν το όνομα του πρωτότοκου γιου της που ενώ δεν είχε καλά καλά τελειώσει το σχολείο, διψούσε να μπει στη ναυτιλία και στάθηκε στήριγμά της από την πρώτη ημέρα. Και ο σύζυγος; Ενας άνθρωπος με σπάνιο μάτι και γνώση για τα αντικείμενα και την τέχνη, με φίλους τον Μπενάκη, τη Σταθάτου, τον Κανελλόπουλο, τη Γουλανδρή, λάτρευε τη Νουνού και την εμπιστευόταν. Καλά έκανε, διότι εκείνη ξεκινώντας με το τίποτε κατάφερε να φτιάξει μια ναυτιλιακή δύναμη στην οποία ενέπλεξε και τους τρεις γιους της που απεδείχθησαν πανάξιοι, ενώ η επίσης δραστήρια και ευφυέστατη θυγατέρα συνέχισε τη δουλειά του πατέρα της.
Με ήθος, σθένος, σκληρή δουλειά και αποφασιστικότητα, η εταιρεία Thenamaris πήρε σάρκα και οστά το 1971, βάζοντας τα θεμέλια μιας οικογενειακής αυτοκρατορίας που κτίστηκε στις καλές ημέρες της ναυτιλίας. Εδώ έρχεται το δεύτερο στοιχείο που χαρακτήριζε τη Νουνού: η εμπιστοσύνη που έδειξε στα παιδιά της, η ευκαιρία που τους έδωσε απλόχερα να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους δίχως να τα έχει υποτιμήσει ποτέ, αλλά χωρίς να τα έχει κακομάθει.
Ως μάνα κράτησε το μέτρο, ήταν αυστηρή όπου έπρεπε και μαλακιά όπου χρειαζόταν, με κρίση που έκοβε σαν λεπίδι, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για Ελληνίδα. Η ζωή απέδειξε ότι έπραξε άριστα «να βγει από τα πόδια τους», όπως έλεγε, και να τα αφήσει μόνα τους να κάνουν τις επιλογές τους. Και τις έκαναν. «Ευτυχώς ήταν σωστές», σχολίαζε.
Η ίδια παρέμεινε πάντα προσγειωμένη, σεμνή, λιτή στα πάντα. Ηταν όμως και το σημείο αναφοράς όλης της οικογένειας, των παιδιών, των εγγονών και πια των δισέγγονων, ένας ήλιος σοφίας που ήξερε να συμβουλεύει και να συμπαραστέκεται σε κάθε φουρτούνα. Και στα τελευταία της χρόνια που βάραινε, όλοι ήταν κοντά της και κυρίως η κόρη της Ελένη που είχε συνεχώς την έγνοια της.
Για τη Νουνού η ναυτιλία ήταν συνδεδεμένη πάντοτε με το καλό του τόπου, με το να βοηθάει την πατρίδα και όλους όσοι είχαν ανάγκη. Πολλές φορές αθόρυβα ατομικά, αλλά και θεσμικά μέσα από ίδρυμα που φέρει το όνομά της και συνέδεσε τη φιλανθρωπία με τη θάλασσα και με κάθε τομέα της καθημερινότητας.
Με το δίκιο της θύμωνε με όσους από καθαρό φθόνο στοχοποιούσαν τους εφοπλιστές. Εχοντας ξεκινήσει η ίδια από το μηδέν, απαντούσε: «Κάντε το και εσείς, κάντε το καλύτερα αν μπορείτε. Διότι η δύναμη της θέλησης είναι τεράστια υπόθεση». Χθες στη Βουλιαγμένη η Ελλάδα αποχαιρέτισε μια σπανιότατη γυναίκα, τόσο δυνατή όσο και η θάλασσα, τόσο άξια όσο εκατό καπεταναίοι μαζί. Καλό ταξίδι.
