Η σκηνή πρέπει να ήταν σχεδόν κωμική. Τη θυμήθηκε ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος παρουσιάζοντας μαζί με τη σύντροφό του, Ειρήνη Πάρη, το βιβλίο «Στοχασμοί του συλλέκτη», που συνυπέγραψαν σε ελληνικά αλλά και αγγλικά στο αμφιθέατρο της Tate Modern στις 10 Οκτωβρίου, μια τυπικά λονδρέζικη μέρα που ο καιρός άλλαξε δυο-τρεις φορές. Βλέπετε, ο παλιός επικεφαλής του ΣΕΒ και της Vivartia, της μεγαλύτερης εταιρείας τροφίμων στην Ελλάδα, που ξεκίνησε από τα γαλακτοκομικά, παθιασμένος συλλέκτης σύγχρονης τέχνης, είχε αποφασίσει να τοποθετήσει στην αίθουσα του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας μια εγκατάσταση του Ντέιμιαν Χερστ με τίτλο «Εραστές (Αυθόρμητοι. Δοσμένοι. Απόμακροι. Συμβιβασμένοι)». Επρόκειτο για τέσσερα ερμάρια με γυάλινη πρόσοψη που είχαν διάφανα βάζα με φορμαλδεΰδη, στα οποία επέπλεαν σπλάχνα από δύο αγελάδες.
Σε κάθε συνέλευση, τα μέλη του Δ.Σ. αγωνιούσαν να φθάσουν νωρίτερα για να πιάσουν τις καρέκλες που είχαν γυρισμένη την πλάτη στο έργο του πιο επιτυχημένου καλλιτέχνη της δεκαετίας του 1990. «Και όλα αυτά σε μια εταιρεία που έγινε γνωστή από τα αγελαδινά γιαούρτια», σχολίαζε η Ειρήνη Πάρη, η οποία δήλωσε γλυκά: «Τον ερωτεύτηκα τον Δημήτρη και στις συζητήσεις μας τον ρωτούσα συνεχώς: γιατί ξεκίνησες τη συλλογή, ποιο ήταν το κίνητρό σου, τι ήθελες να πετύχεις; Ηθελα να μάθω, να καταλάβω. Να πώς γεννήθηκε το βιβλίο», που πέρα από μια ιστορία για τη συλλογή είναι μια ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων, ένας διάλογος για τη ζωή και την τέχνη. Τους άκουγα από τις πρώτες θέσεις της αίθουσας και σκεφτόμουν τι ωραίο να μπορεί κανείς να μιλάει με χιούμορ και ελευθερία για κάτι συχνά τόσο δαιμονοποιημένο όσο το contemporary art, ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
Φυσικά και δεν ήταν καπρίτσιο του Δασκαλόπουλου να βάλει εκεί την εγκατάσταση του Χερστ. Ηταν η πρόθεσή του να περιβάλλεται από τέχνη, ώστε να μπορεί να συνομιλεί με τα έργα, να τα κοιτάζει από τη σκοπιά της διαχρονίας και της υπαρξιακής διάστασής τους, να ακούει τι ψιθυρίζουν (ή ουρλιάζουν) για την ανθρώπινη κατάσταση. Δεν τα είδε ως επένδυση, οπωσδήποτε όχι ως πολιτική τοποθέτηση, ακόμα και αν αυτή ήταν η στόχευση του δημιουργού τους. Μηδέποτε ως ιδιοκτησία του. Και έτσι αποφάσισε, όταν αισθάνθηκε ότι η συνομιλία μαζί τους είχε ολοκληρωθεί, να δωρίσει 350 σε τέσσερα μουσεία ανά τον κόσμο, έτσι ώστε να είναι προσβάσιμα από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Το δικό μας ΕΜΣΤ, το Guggenheim, οι Πινακοθήκες Τate και το MCA Chicago μοιράστηκαν αυτήν την πολύτιμη προίκα. Εχοντας παρακολουθήσει τη δημιουργία της Tate Modern από τότε που το κτίριό της ήταν εγκαταλελειμμένος σταθμός ηλεκτρικής παραγωγής, αισθάνθηκα τεράστια συγκίνηση βλέποντας τα έργα του Κανιάρη δίπλα σε αυτά του Γιόζεφ Μπόις στην έκθεση που οργανώθηκε για να προβάλει τη δωρεά. Και το όνομα ενός Ελληνα συλλέκτη ως ευεργέτη σε ένα μουσείο που έγραφε κάποτε για τον Κουνέλλη (ευτυχώς όχι πια) «Greek Born Italian Artist».
Στα δικά μου μάτια (αλλά όχι μόνον σε αυτά) ο Δασκαλόπουλος ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο τον σύγχρονο μαικήνα και ευαισθητοποιημένο πολίτη (του κόσμου). Ιδρυσε τον ανεξάρτητο οργανισμό έρευνας και ανάλυσης διαΝΕΟσις με τεκμηριωμένες προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, έφτιαξε το ΝΕΟΝ που συνέβαλε αποφασιστικά να μάθει το ελληνικό κοινό τη σύγχρονη τέχνη, αναδεικνύοντας παράλληλα τοπόσημα και χώρους της Αθήνας, ενίσχυσε το ΕΜΣΤ με έργα και θέσεις επιμελητών, έφτασε την ακτινοβολία της χώρας μας στο διεθνές εικαστικό γίγνεσθαι με το λαμπρό παράδειγμα της ευεργεσίας του. Στο γραφείο του, όπως μας είπε, είχε βάλει ένα έργο του Τομ Φρίντμαν. Γράφει «Ego», αλλά όταν το κοιτάς από κοντά η λέξη εξαφανίζεται. Στη δική του περίπτωση εξαφανίζεται και όταν τον κοιτάς από μακριά.
