Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς που κυριολεκτικά σταμάτησε η κυκλοφορία κοντά στον ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στο Μαρούσι το μεσημέρι της Παρασκευής 18 Οκτωβρίου. Εκεί έσπευσαν να πουν το ύστατο χαίρε στον Χρήστο Γείτονα εκατοντάδες μαθητές, απόφοιτοι, δάσκαλοι και καθηγητές του CGS, του εκπαιδευτικού ομίλου που ο ίδιος συνίδρυσε και είδε να στεριώνει και να αναπτύσσεται μέσα στις δεκαετίες.
Η διαδρομή του ως δασκάλου ξεκίνησε από ένα απομακρυσμένο και πολύ φτωχό χωριό του νομού Αρτας, σε μια χώρα καθημαγμένη που έψαχνε να βρει τον βηματισμό της και να δώσει στα παιδιά τη μόρφωση που θα τους καθόριζε τη ζωή, την ώρα που αυτά είχαν να αντιπαλέψουν τεράστια εμπόδια και στερήσεις. Αλλωστε και εκείνος γιατρός ήθελε να γίνει, αλλά η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν του το επέτρεπε. Μόνη λύση η στρατιωτική ιατρική αλλά και εκεί χρειαζόταν κάτι που δεν διέθετε: πιστοποιητικό φρονημάτων.
Τη δεκαετία του ’60
Ετσι βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίες του ’60 να σπουδάζει παιδαγωγικά και να παίρνει τον πρώτο του διορισμό το 1964 για ένα μέρος απολύτως δυσπρόσιτο, το Βασιλέσι, έναν οικισμό στην Πρασιά στ’ Αγραφα. Τρόπος να φτάσεις εκεί δεν υπήρχε, παρά μόνον αν έβρισκες κανένα μουλάρι. Ηταν σχεδόν έτοιμος να τα παρατήσει όταν τον παρακάλεσε ο σταθμάρχης της περιοχής. Στο σχολείο ήταν 19 παιδιά που κρέμονταν από τη δική του απόφαση.
Εκεί, ο δάσκαλος Χρήστος Γείτονας έπρεπε να φροντίσει πρώτα να υπάρχουν ξύλα στη σόμπα, να φορούν όλα τα παιδιά παπούτσια και να μπορούν να φάνε κάτι το πρωί. Στο μονοθέσιο αυτό την ώρα που η μια τάξη έκανε αντιγραφή, δίδασκε στην άλλη αριθμητική. Στο σχολείο αυτό φοιτούσε ένα κοριτσάκι, η Βασιλικούλα, που δεν μιλούσε πολύ και δεν απαντούσε ποτέ στην ερώτηση «ποιος είναι ο μπαμπάς σου;». Ρωτώντας και ψάχνοντας, έφτασε στο σπίτι του παιδιού, που η ανευθυνότητα του πατέρα του το είχε καταδικάσει στον χαρακτηρισμό του «νόθου». Αυτό το πεινασμένο και ατημέλητο παιδάκι έπαιρνε από το χέρι ο Γείτονας κάθε μέρα. Του έπλενε το πρόσωπο και του χτένιζε τα μαλλιά στη βρύση, του έδινε να φάει και φρόντιζε να διαβάζει. Σε τρεις μήνες ήταν άριστη μαθήτρια. Πέρασαν πολλά χρόνια και σε κάποια συγκέντρωση, μια όμορφη και καλοντυμένη κυρία, με το μωρό της, τον πλησίασε, συγκινημένη, και έσκυψε να του φιλήσει το χέρι. Hταν η Βασιλικούλα που του χρωστούσε την ευτυχισμένη ζωή της, τις σπουδές της, την όμορφη οικογένειά της.
Με έναν περίεργο τρόπο ως δάσκαλος έκανε και χρέη γιατρού τελικά. Στον δεύτερο διορισμό, στα Προυσανά Ευρυτανίας, σε τάξη με 35 παιδάκια αυτή τη φορά, ένα αγοράκι έλειπε τρεις μέρες από το σχολείο. Θέριζαν οι παιδικές ασθένειες. Ο δάσκαλος πήγε στο σπίτι του Γιωργάκη και διέγνωσε, με τον φακό μπροστά στην κόρη του ματιού του παιδιού, τη μηνιγγίτιδα. Το έσωσε. Λογικό ήταν, λοιπόν, στον τελευταίο αποχαιρετισμό να υπάρχει τόση συγκίνηση, βαθιά και αυθεντική, για τον σχολάρχη που είχε αρχές άλλης εποχής.
Το χρέος
Ακόμα και όταν το δικό του εκπαιδευτικό ίδρυμα μεγάλωσε τόσο που είχε εκατοντάδες μαθητές, πρώτος περίμενε τα παιδιά στο σχολείο και πρώτος τα αποχαιρετούσε μετά το κουδούνι. Ηθικός, αυστηρός, δίκαιος, αυτοδημιούργητος, ανθρωπιστής, έβλεπε την εκπαίδευση σαν την πιο βασική σκευή και θεωρούσε ότι ο δάσκαλος ακόμα και σήμερα είχε το χρέος που έχει ο ίδιος ο γονιός.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και σίγουρα τα παιδιά του, ο Χρήστος και η Ζωή, συνεχίζουν επάξια το έργο του.
