Πολιτισμός

Η άγρια πανίδα είναι η εθνική μας περιουσία. Η έγνοια γι’ αυτή μαρτυρεί πολλά για τη θεσμική επαγρύπνηση του κράτους και την ευαισθητοποίηση των ίδιων των πολιτών.

Οι εκδηλώσεις και οι εκθέσεις για το 1821 απλώνονται σιγά σιγά στην Ελλάδα όπως ακριβώς απλώθηκε γεωγραφικά και η Επανάσταση.

Ελεύθερνα Κρήτης, 1985. Νεαρός αρχαιολόγος ο Νίκος Σταμπολίδης, μόλις έχει ξεκινήσει ανασκαφές στο μέρος λίγο έξω από το Ρέθυμνο όπου θα αποκάλυπτε λίγο αργότερα ένα σπουδαίο νεκροταφείο της ομηρικής περιόδου και θα ξετύλιξε το νήμα μιας δοξασμένης πολιτείας που χάθηκε στον χρόνο.

«Κάποτε ήμουν και εγώ ένα παιδί σαν εσάς». Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε σχεδόν πάντα την αφήγησή του ο Ισαάκ Μιζάν προς τους μαθητές των ελληνικών σχολείων όπου πήγαινε να μιλήσει για το Ολοκαύτωμα.

Ηταν ένα διαφορετικό κυριακάτικο απόγευμα. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1957, έπειτα από σύντομες αλλά κοπιαστικές και γεμάτες ενθουσιασμό προετοιμασίες, το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων θα φιλοξενούσε την παρθενική του παράσταση αρχαίου δράματος.

Εκτός από την ευγένεια του αίματος –την οποία πολλοί αμφισβήτησαν και αμφισβητούν– υπάρχει και η ευγένεια της ψυχής.

Την ημέρα που έπεσε η Πόλη, την 29η Μαΐου, επέλεξε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να παραστεί σε επιμνημόσυνη δέηση στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Δημητρίου, στον Αρχαιολογικό χώρο Μυστρά, χοροστατούντος του μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ. Ευσταθίου.

Στην Ελλάδα είναι σπάνιο. Στο εξωτερικό, όμως, το να αποδίδονται τιμές σε έναν σημαντικό άνθρωπο μέσα από σειρά διαλέξεων για το πεδίο όπου διακρίθηκε, είναι κάτι σύνηθες.

Πριν από 25-30 χρόνια έβαλε στόχο να αναβιώσει την υφαντική τέχνη στην Κρήτη και στην Ελλάδα και τα κατάφερε.

Ορισμένες φορές το σύμπαν όντως συνωμοτεί, και μάλιστα με καλό τρόπο, ιδίως όταν στην υπόθεση εμπλέκονται αστροφυσικοί.

Η αείμνηστη Μαριλένα Λιακοπούλου, της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών, άνοιξε την γκαλερί το 1963 με το όραμα να προσφέρει ένα γόνιμο περιβάλλον στον εικαστικό διάλογο.