06.30
Με ξυπνάει το πρώτο φως. Εδώ και ένα χρόνο κοιμάμαι στον καναπέ στο σαλόνι με τα παντζούρια ανοιχτά. Ο ψυχοθεραπευτής μου μου έλεγε ότι ο καναπές συμβολίζει το παιδικό μας κρεβάτι, επειδή είναι σαν να μας προστατεύει από τρεις διαφορετικές πλευρές. Δίκιο είχε. Ομως παραείναι νωρίς για να ξυπνήσω. Ξανακοιμάμαι με μοναδική ευκολία.
09.03
Σε αυτή την ώρα έχω προγραμματίσει το ξυπνητήρι. Τώρα, μάλιστα, μπορώ να αδράξω τη μέρα! Είναι καλοκαίρι, είναι Κυριακή, κι έτσι έχω περισσότερο χρόνο για εμένα και τη σκυλίτσα μου, τη Λούσυ. Προτού καν σηκωθώ, ενδίδω στην εξαρτητική κατάρα: τσεκάρω αν έχω μηνύματα στο Messenger ή ειδοποιήσεις στο Facebook. Στο Instagram είμαι πρωτάκι ακόμη, κι έτσι όλο το ξεχνάω.
10.00
Πρωινό τσάι, ποτέ καφές, πιστή στα χούγια που κληρονόμησα από τον Αιγυπτιώτη μπαμπά. Τρώω κάτι γλυκό, χαζεύω λίγο στην τηλεόραση, δίνω υπόσχεση στη Λούσυ, που σήμερα μπορώ να την κρατήσω: «Λούσυ; Σε λίγο… θα πάμε βόλτα… και καλή βόλτα!». Εχω χωρίσει τις σκυλοβόλτες σε small, medium, large και extra large – όταν για παράδειγμα ξεκινάμε χαρωπές από τον Αγιο Νικόλαο Αχαρνών και καταλήγουμε στον Αγιο Ελευθέριο. Οι άγιοι μας συντροφεύουν στις τσάρκες μας, βοήθειά μας!
10.20
Ακόμη να βγούμε για βόλτα, ένιωσα την ανάγκη να ακούσω μερικά αγαπημένα μου κομμάτια στο YouTube και να τα χορέψω στο σαλόνι. Κάπου διάβασα ότι αυτό διώχνει μακριά το στρες και την αρνητική ενέργεια. Χαίρομαι που το έκανα πάντα ενστικτωδώς.
11.00
Η σκυλοβόλτα είναι ευεργετική για εμένα και την τετράποδη φίλη μου. Παρατηρούμε τα πάντα γύρω μας, χαζεύουμε μικρές λεπτομέρειες, τα Κάτω Πατήσια είναι η χαρά του αστικού ντοκιμαντέρ. Κάθε τρεις και λίγο σταματάω για να φωτογραφίσω κάτι που μου τραβάει την προσοχή. Περνάω μπροστά από το δημοτικό σχολείο, χαζεύω από μακριά τις αίθουσες και από πιο κοντά τις βρύσες της αυλής, όπου ξεδιψούσαμε στα διαλείμματα, γεμίζοντας με νερό το πλαστικό πτυσσόμενο ποτηράκι μας – ανεπανάληπτο γκάτζετ των, 80s!
12.30
Επιστροφή στο σπίτι. Ευτυχώς με θυμούνται αρκετοί φίλοι. Mου προτείνουν μεσημεριανό φαγητό στο αγαπημένο μας ταβερνάκι στο Μεταξουργείο. Νιώθω ευγνώμων που, ενώ είχε όλα τα φόντα, δεν το ανακάλυψαν ποτέ οι ορδές των Αθηναίων χίπστερ, κι έτσι παραμένει ένα καλά κρυμμένο μυστικό με υπέροχο και πάμφθηνο φαγητό στην καρδιά της Αθήνας. Οσο κι αν με βασανίσετε, δεν θα σας πω ποιο είναι, θα πρέπει να γίνουμε φίλοι πρώτα.
16.00
Η ζωή και η ώρα κυλούν αργά και διόλου βασανιστικά στο ταβερνάκι, έχουμε όλοι μεθύσει από τσίπουρο ή ούζο. Παράλληλα απαντάω με μηνύματα σε εξωτερικούς μου συνεργάτες, καθησυχάζοντάς τους ότι θα έχουν τα κείμενά μου εντός του αγχωτικού deadline.
19.00
Επειτα από αμέτρητες ώρες στην ταβέρνα, μεταφερόμαστε για ένα χαλαρό ποτό κάπου εκεί κοντά. Η μελαγχολία της Κυριακής αρχίζει να γρατζουνάει τον καθέναν, αλλά προς το παρόν δεν της δίνουμε σημασία.
21.00
Οσο νυχτώνει αρχίζουν οι εξομολογήσεις. Ποιος δεν είναι ικανοποιημένος με τη δουλειά του; Ποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη σχέση του; Ποιος δεν έχει ούτε δουλειά ούτε σχέση και δεν ξέρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει;
22.30
Στο μετρό της επιστροφής χαζεύω τις φωτογραφίες που τράβηξα με το κινητό μου, από την πρωινή σκυλοβόλτα μέχρι τη μεσημεριανοβραδινή μου έξοδο. Συνειδητοποιώ ότι αν ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου ισοδυναμεί με ταινία, τότε η κάθε μέρα στέκεται από μόνη της σαν ένα πρώτης τάξεως βιντεοκλίπ.
23.30
Επιστρέφω από τη νυχτερινή σκυλοβόλτα, ξαπλώνω στον καναπέ και απαντάω σε μηνύματα στο Messenger που είχα αφήσει όλη τη μέρα αδιάβαστα. Κάποια είναι από αναγνώστριες και αναγνώστες του πρώτου μου βιβλίου. Με πιάνει μια απίστευτη συγκίνηση, γιατί πάνω – κάτω όλοι το ίδιο μου γράφουν: «Είναι σαν να διαβάζω σελίδες από το προσωπικό μου ημερολόγιο / στην αρχή το διάβαζα μονορούφι, και τώρα το πάω σιγά σιγά γιατί δεν θέλω να τελειώσει». Σκέφτομαι πόση ανάγκη για σύνδεση και ταύτιση έχουμε όλοι, όποια κι αν είναι τα βιώματά μας.
01.00
Το μπαλκόνι μου στον πρώτο όροφο φωταγωγείται θεαματικά όπως κάθε βράδυ τέτοια ώρα από το απορριμματοφόρο. Θυμάμαι που πριν από πολλά κυριακάτικα βράδια με έπαιρνε ο ύπνος με τη μουσική της «Αθλητικής Κυριακής» που έβλεπε ο μπαμπάς μου στην ΕΡΤ, μπας και κέρδιζε κάτι στο ΠΡΟ-ΠΟ. Ούτε και σήμερα μας έκατσε το 13άρι, αλλά δεν πειράζει. Ας ελπίσουμε σε μια ωραία εβδομάδα.
Το βιβλίο της Αστερόπης Λαζαρίδου «Μην πατάς ξυπόλυτη» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
