Η νέα ελληνική έκδοση του κλασικού «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ (από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση του Βασίλη Κιμούλη) ωθεί τον Κύριο Γκρι να προσεγγίσει ξανά την αρχετυπική ιστορία βρικολάκων, έχοντας ως οδηγό τον μετρ του είδους Στίβεν Κινγκ. Στο βιβλίο του «Dance Macabre» (Μακάβριος χορός), ο συγγραφέας της «Λάμψης» και του «Κριστίν», μεταξύ πολλών άλλων δηλαδή, αφήνει για λίγο τη μυθοπλασία και ανατέμνει την ουσία της ιστορίας τρόμου, με πλήθος αναφορών στη λογοτεχνία, στο σινεμά, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.
Από το μικροσκόπιό του δεν απουσιάζει ο «Δράκουλας», στον οποίο αφιερώνει μερικές ενδιαφέρουσες σελίδες. Ομως ο Κύριος Γκρι προσπερνά τις σκέψεις του Κινγκ πάνω στην υπόσταση του Κακού στο βιβλίο και στέκεται στις παρατηρήσεις του τελευταίου ως προς τον υφέρποντα ερωτισμό του Στόκερ. Κάτω από τη βικτοριανή ηθικολογία πάντοτε βρίσκονταν ρωγμές για να δοθεί ένα σχήμα στην επιθυμία.
Ο Κόμης Δράκουλας δεν διψά γενικώς και αορίστως για αίμα – διψά για αίμα νεαρών γυναικών. Σχεδόν περιφρονεί τον Τζόναθαν Χάρκερ, προσφέροντάς τον στα «πλάσματα της νύχτας», τις νεαρές απέθαντες υπάρξεις με τους κυνόδοντες που τον συντροφεύουν στον πύργο του. Οπως σωστά παρατηρεί ο Κινγκ, όταν σε μια σκηνή ο Κόμης διακόπτει την τελευταία στιγμή το μοιραίο θηλυκό δάγκωμα στον καταγοητευμένο Χάρκερ, ο τελευταίος απογοητεύεται οικτρά όπως όταν «σε κόβουν πάνω στο καλύτερο»: πάνω στη στιγμή της διείσδυσης…
Η υπόγεια αλλά διάχυτη σεξουαλικότητα στον «Δράκουλα», παρούσα και στις κατοπινές κινηματογραφικές διασκευές, από εκείνες του Μπέλα Λουγκόσι και του Κρίστοφερ Λι έως την πιο λοξή «Συνέντευξη με έναν βρυκόλακα» (ταινία που μάλλον δύσκολα θα γυριζόταν σήμερα εξαιτίας της πολιτικής ορθότητας και σίγουρα θα προκαλούσε αντιδράσεις) και την εμπνευσμένη (και πιο συναισθηματική, υπαρξιακή) μεταφορά του μύθου από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, με τον Γκάρι Ολντμαν στον ρόλο, παραμένει αμείωτη και γεμάτη παλμό. Ακόμα και στην εκδοχή του αποκρουστικού Νοσφεράτου, ο αισθησιασμός είναι παρών και ο γυναικείος λαιμός προκρίνεται έναντι του ανδρικού.
Παραδοσιακά, ο Κόμης Δράκουλας υπνωτίζει τα υποψήφια θύματά του. Λογικό: την εποχή που γράφεται το βιβλίο του Στόκερ, είναι πια διάσημος στην Αγγλία ο μεσμερισμός, δηλαδή η τέχνη του υπνωτισμού που εισήγαγε στις αρχές του 19ου αιώνα ο Γερμανός Φρανκ Μέσμερ. Και ο Μέσμερ προτιμούσε να πειραματίζεται πάνω σε νεαρά κορίτσια, τα οποία λάτρευαν τα αγγίγματά του ενόσω τα υπνώτιζε. Για τον Κινγκ είναι σαφές πως ορισμένες από τις κοπέλες έφθαναν ακόμα και σε οργασμό.
Αν ο Πούσκιν θεωρούνταν ο απόλυτος ποιητής των γυναικείων ποδιών, ο μυθικός Κόμης Δράκουλας αποθέωσε τον γυναικείο λαιμό. Στα καθ’ ημάς και δίχως ίχνος σκότους τρανσυλβανικού, το έθεσε εξόχως ποιητικά ο Νίκος Καρούζος: «Απ’ τον λαιμό της γυναίκας ξεκίνησε η προσευχή μου».
