«Θα μπορούσες ποτέ να με συγχωρέσεις;» ***
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Μαριέλ Χέλερ
Ερμηνείες: Μελίσα Μακάρθι, Ρίτσαντ Ε. Γκραντ, Ντόλι Γουέλς, Μπεν Φάλκον
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η υποψήφια για τρία Οσκαρ ταινία της σχετικά άπειρης στη σκηνοθεσία Μαριέλ Χέλερ, αποτέλεσε μια από τις εκπλήξεις της φετινής σεζόν. Η δημοφιλής κωμικός Μελίσα Μακάρθι μεταμορφώνεται εδώ για να υποδυθεί τη διακεκριμένη βιογράφο Λι Ισραελ, η οποία πέρασε στην… παρανομία όταν ο σκληρός λογοτεχνικός κόσμος της γύρισε την πλάτη.
Οι δεκαετίες του 1970 και του 1980, όταν η Λι κατέγραφε τις ζωές προσωπικοτήτων όπως η Κάθριν Χέπμπορν και η Εστέ Λόντερ, βρίσκονται στο παρελθόν και η μεσήλικη συγγραφέας δυσκολεύεται πλέον να βγάλει έστω τα προς το ζην. Οταν η κατάσταση, για εκείνη και την αγαπημένη της γάτα, θα γίνει πραγματικά απελπιστική, η Λι θα σκαρφιστεί κάτι καινούργιο: χρησιμοποιώντας το πηγαίο ταλέντο της, θα ξεκινήσει να πλαστογραφεί (δήθεν) επιστολές διάσημων συγγραφέων, τις οποίες στη συνέχεια διοχετεύει στην αγορά. Συνεργός της στην απάτη βρίσκεται ο ουρανοκατέβατος Τζακ Χοκ (Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ), ένας μποέμ τύπος που μοιράζεται επίσης την αδυναμία της Λι για το αλκοόλ.
Αποτελεσματικό δίδυμο
Μια γοητευτική ιστορία μετατρέπεται σε άρτια ταινία κυρίως χάρη στην ικανότητα της Χέλερ να σκηνοθετήσει δίχως υπερβολές, αξιοποιώντας το πολύ αποτελεσματικό δίδυμο των πρωταγωνιστών της (αμφότεροι υποψήφιοι για Οσκαρ). Το σενάριο προσθέτει κωμικές πινελιές στο κυρίως δράμα, το οποίο περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της δημιουργικότητας, αλλά και των ηθικών περιορισμών που αυτή συνεπάγεται. Η Ισραελ είναι ένας άνθρωπος με πραγματικό ταλέντο, ο οποίος ωστόσο δεν είναι διατεθειμένος –ή δεν μπορεί– να ανταποκριθεί στις υπόλοιπες υποχρεώσεις ενός συγγραφέα. Παρ’ όλα αυτά τα γράμματα που γράφει, αν και πλαστά, αποτελούν μικρά κομψοτεχνήματα που ικανοποιούν τον δημιουργικό εγωισμό της· μέσω της επιτυχίας τους νιώθει το έργο της να αναγνωρίζεται.
Από την άλλη, παρότι ο ίδιος ο κεντρικός χαρακτήρας δεν μοιάζει πολιτικά ορθός, το φιλμ φροντίζει με προσοχή να τσεκάρει τα περισσότερα από τα «κουτάκια» που εκτιμά η σύγχρονη Ακαδημία. Το κάνει βέβαια με τρόπο κάπως χοντροκομμένο, όπως και οι περισσότερες ταινίες που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία. Πιο ενδιαφέρουσα είναι η απεικόνιση της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 1990, μιας πόλης προπύργιο της δυτικής κουλτούρας, όπου ένα πνευματώδες γράμμα της Ντόροθι Πάρκερ μπορεί να γίνει πραγματικό αντικείμενο θαυμασμού στα κατάλληλα μάτια. «Επισκεπτόμαστε μια εποχή της Νέας Υόρκης που έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Την πόλη της κουλτούρας αλλά ταυτόχρονα και τη σκληρή δεκαετία του ’90, όπου το AIDS ήταν σε τρομακτικά υψηλά επίπεδα και η γκέι κοινότητα αντιμετώπιζε μεγάλη πίεση», σχολιάζει η ίδια η Μαριέλ Χέλερ.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
Στη «Σύζυγο» παρακολουθούμε την ιστορία μιας γυναίκας τέλεια αφοσιωμένης στον συγγραφέα σύντροφό της. Επί σαράντα χρόνια η Τζόαν θυσιάζει τα προσωπικά της όνειρα, προκειμένου να στηρίξει τη λογοτεχνική καριέρα του συζύγου της. Την παραμονή της βράβευσής του, ωστόσο, με το Νομπέλ Λογοτεχνίας, εκείνη είναι έτοιμη να κάνει μια συνταρακτική αποκάλυψη. Ο Σουηδός Μπγιορν Ρούνγκε σκηνοθετεί μάλλον συμβατικά μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία ξεχωρίζει λόγω της εκπληκτικής ερμηνείας –και φαβορί Οσκαρ– της Γκλεν Κλόουζ. Η Αμερικανίδα ηθοποιός αναδεικνύει πολύπλευρα τον χαρακτήρα, έχοντας στον πλευρό της τον Τζόναθαν Πράις.
Στο «Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει», ο οσκαρικός Μπάρι Τζένκινς («Moonlight») επιστρέφει με ένα ρομαντικό αλλά μάλλον αμήχανο μελόδραμα. Στο Χάρλεμ των αρχών της δεκαετίας του 1970, οι ερωτευμένοι Τις και Φόνι αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές τους. Τα πάντα ωστόσο ανατρέπονται όταν εκείνος φυλακίζεται για ένα έγκλημα το οποίο δεν έχει διαπράξει.
Στον «Εξόριστο συγγραφέα» ο Αλεξέι Γκερμάν βιογραφεί τον σπουδαίο Ρώσο λογοτέχνη Σεργκέι Ντοβλάτοφ, φιλοτεχνώντας μαζί του το πορτρέτο μιας ολόκληρης εποχής, σε μια ταινία που ξεχωρίζει κυρίως χάρη στην αισθητική της. Τον καιρό που ο Μπρέζνιεφ έχει επιβάλει μια νέα ευθυγράμμιση των τεχνών με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό και την «αισιόδοξη» εικόνα της Σοβιετικής Ενωσης, ο Ντοβλάτοφ, μαζί με άλλους συγχρόνους του, προσπαθούν να κρατήσουν την ελευθερία της έκφρασής τους. Η συγκινητική προσωπική ιστορία του συγγραφέα αναβιώνει ποιητικά μέσα από μια χαμηλότονη σκηνοθεσία αλλά και την εξαιρετική φωτογραφία του Λούκας Ζαλ («Ida»).
